Zoals velen van jullie wel weten gaat mij het verlies van mijn allerliefste Robert mij niet echt gemakkelijk af. Als de belangrijkste persoon, mijn beste vriend, mijn soulmate en steun en toeverlaat wegvalt, blijft ineens niets meer hetzelfde... hoe hard ik ook probeer me vast te houden aan alles wat mij bind met Robert, het helpt me niet.
Beter gezegd, het houd me tegen om verder te leven met hem in mijn hart en in mijn herinneringen. In plaats daarvan houd ik krampachtig vast aan alles wat nog tastbaar is dat mij omringt. Niet heel handig en best wel lastig om op deze manier door te leven.
Al geruime tijd ben ik bezig met therapieën om meer ruimte te maken voor mezelf en streef ik ernaar om Robert op een andere manier vast te kunnen houden. Helaas .. ik ben daar nog niet zo goed in, want hoe doe je dat?? Wetende dat zoals het nu met me gaat niet een hele fijne manier is om door te leven, lijk ik toch, tegen beter weten in, bij het vertrouwde te willen blijven.. een “veilige comfort zone” wat een illusie blijkt in mijn nieuwe leven.
Ondertussen neemt rouw steeds andere vormen aan.. verdriet, leegte en gemis, verandert langzaam in depressie en lusteloosheid.. niets meer de moeite waard vinden, schuldgevoel en een “nom” gevoel, slapeloosheid en overal “leeuwen en beren” zien, jezelf niet meer herkennen in deze nieuwe situatie en serieus denken dat je langzaam gek aan het worden bent en vervolgens alle vertrouwen in jezef verliezen.
Hoewel er ook inzicht is ontstaan in hoe ik ben en wat mijn valkuilen zijn. Wetenschap dat ik zo niet verder kan en dat ik blijkbaar niet “gek” geworden ben, maar “gewoon” ziek. Er zijn zeker wel kleine stappen gezet.
Inzicht dat ik heb gekregen dankzij mijn liefste therapeute en office manager zij die in me geloven en mij handvaten geven, ookal grijp ik soms mis, maar zij die vertrouwen in mij hebben dat het weer goed komt en ik me weer beter zal gaan voelen. Zij die hun uiterste best doen om therapieën aan te bieden en de wegen weten waarvan zij denken dat ik daar baat bij ga hebben. Zij zijn mijn ankers , mijn helden en mijn houvast! Ik geloof mezelf nog niet, dus geloof ik hen!
Zo zijn er zeker nog heel veel dierbare mensen om mij heen die het allerbeste met mij voor hebben en in mij geloven, waar ik ontzettend dankbaar voor ben. Helaas sta ik daar niet vaak genoeg bij stil om mijn waardering daarin te uiten, waar deels mijn huidige gesteldheid debet aan is en deels mijn “het allemaal de moeite niet meer waard vinden” parten bij speelt.
Dit betekend zéker niet dat ik niet dankbaar ben, maar heeft meer te maken met mijn ziekzijn op dit moment. Bij deze lieve familie en vrienden.. bedankt voor bezorgd zijn, bedankt voor vertrouwen hebben en bedankt voor mij nog niet zat zijn.
Welnu... tijd voor vernieuwing en herziening .. tijd voor therapie in de vorm van opname, tijd voor “als het alleen niet lukt, dan maar met een beetje hulp”.
Ik ga, op advies van mijn “helden” naar een GGZ instelling in Hattem, de Hezenberg .
Op 8 oktober 2018 word ik daar verwacht en zal een opnametraject volgen van 10 weken.
In de weekenden mag ik naar huis, of beter gezegd, moet ik naar huis, want ze doen op de Hezenberg niet aan weekenden.
Hoe eng en spannend ik dit ook vind om ver weg te zijn van jullie, ik denk dat het nodig is, omdat ik alleen er gewoon niet zo goed in ben, maar ik ook niet echt gemaakt ben voor “alleen” ben ik maar een blog gestart, dit blog.
Zo kan ik, voor wie interesse heeft, jullie een beetje meenemen in mijn “journey” ,weliswaar in eigen land, maar wat een beeeeeeetje, heel klein beetje als buitenland lijkt. (vreemd accent en overal bomen.. ) nou.. lijkt echt niet op Dordrecht hoor.. 😂
Toen Robert en ik in Boston waren vond ik het ook fijn om te bloggen en was dat tevens een beetje therapeutisch. Wellicht lukt me dat nu weer om een beetje jullie mee te nemen en van mezelf af te schrijven. Let’s give it a try! Ookal heb ik maar het idee dat er iemand meeleest, dan voel ik me misschien niet zo alleen tijdens dit traject.
www.hezenberg.nl
