Een nieuw traject starten in de vorm van therapie houd mijn geest meer bezig dan ik zou willen. Mijn knock-out pillen om te kunnen slapen raken er zelfs door van slag en ontnemen mijn nachtrust.
Een menselijk brein is soms sterker dan gevoel en soms zelfs sterker dan slaaptabletten die je knock-out kunnen krijgen met hun chemische werking.
Mijn hoofd maalt en in elkaar overlopende gedachten nemen schreeuwend de stilte van de nacht over. Slaapproblemen sluimeren al geruime tijd waarbij je zou denken dat het went... totdat je eindelijk het juiste medicijn hebt mogen ontvangen dat zijn werk doet en malende gedachten in de nacht letterlijk uitschakelt. Het is een hemels geschenk om een aantal nachten weer eens te hebben kunnen slapen. Het maakt je tevens rakus.. inhalig.. en geeft je het besef hoe het was om “gewoon” in stilte, zonder dat je het door hebt, een hele nacht te slapen.
Dat besef is zó overweldigend, dat als even blijkt dat mijn hersenen winnen van de chemische samenstelling van een knock-out pil, ik er weer helemaal wanhopig van word.
😫😫😫😫😫😫😫😫😫😫😫😫😫😫😫😫😫😫😫😫😫😫😩😫😫😫😫😫😫😫😫
Pikir pikir terus... de hele nacht door, met de meest rare in elkaar overlopende gedachten.
Gedachten als: hoe ga ik het doen bij de Hezenberg??!!, wat als ik het verknal, wat als 10 weken te kort is??!!, wat als 10 weken te lang is? wat als ik te moe ben voor therapie?, zal ik nog meer medicijn nemen om in slaap te storten?, wat zal Robert van me denken, zou hij trots op me zijn dat ik therapie doe?, was Robert maar hier, dan hoefde dit allemaal niet. Vervolgens gedachten van de periode dat Robert zo ziek was, LUMC, diagnose, MRI scans, huisarts bezoeken, punctie, contrastvloeistof , operatie, laatste vakantie Barcelona, tumoren..overal tumoren... hartverscheurend, bang hem ook maar 1 moment uit het oog te verliezen, Boston, verzorging, medicatie toedienen, chemotherapie, verbranding van de bestraling, stokkende adem van de morfine in de nacht, vakantie in Amerika, bezoek thuis...zoveel bezoek, samen sterk zijn, samen bang zijn, samen krachtig zijn en in het nu leven, oxycodon, morfinepeisters, Daniël den Hoed, taxi’s, uitslag gesprekken. Dan ineens weer Hezenberg, wat neem ik mee, als ik maar niets vergeet, welke kleding en hoeveel setjes, voor iedere dag iets anders toch?, oh nee, ik ben de weekenden thuis, dus hoef maar voor 1 week kleertjes mee te nemen, moet ik gedouchet aan het ontbijt, of mag dat er ook na? moet ik perse ontbijten? Neem ik een weekend tas of een koffer mee?, moet ik nog dingen kopen? Ik heb beslist nieuwe schoenen nodig én een nóg warmere winterjas. Ohja.. lijstje maken met wat ik morgen moet doen... ..en ga zo maar door.
Geloof me, hiermee kun je een nacht prima vullen... het sloopt me wel, maar het heeft me bezig gehouden.
Zodra het licht wordt en de dag breekt aan voel ik opluchting.. de nacht is voorbij, eindelijk. Er klinken weer ochtend geluiden, auto’s razen voorbij met een zoemend geluid dat langzaam verdwijnt naarmate ze verder weg raken. Het geklapper, tikkend en ratelend gekraak van fietsen die hoognodig een servicebeurtje nodig hebben, maar toch bereden moeten worden, op weg naar werk en school. Buurtbewoners die de eerste ronde van de dag met hun hondje lopen alvorens ze zich moeten haasten naar wat er maar gepland staat voor hun dag.
Mijn eeuwig gesloten jaloezieën laten kleine streepjes licht door wat net voldoende is om te verraden of het zonnig is of niet en 1 jaloezie die ik de hele nacht heb horen klapperen door de wind vanwege mijn slaapkamerraam die op een kiertje staat, lijkt nu geen geluid te maken door overtreffende ochtend geluiden. Zelfs de trein die in de nacht zó goed hoorbaar is waardoor het soms lijkt of deze door mijn tuin heen raast, lijkt opgeslokt door de ochtend geluiden.
Juist... ochtend.. blij dat ik de nacht heb doorstaan en vervolgens ook te vermoeid om aan de dag te beginnen. De moed niet hebben om op te staan, te groggy om in actie te komen en het gevoel van jetlag alsof ik net terug ben van een verre vakantie met uren tijdsverschil. (Was het maar jetlag van vakantie, dan had ik het echt niet zo erg gevonden)
Wat moet ik allemaal doen vandaag... nog maar een aantal dagen en dan ga ik.. welke schoenen moet ik mee, welke schoenen bij welke kleren... welke jassen.. en hoeveel??
Eerst mandi An.. hup.. gá douchen nu.. gooi je ene pootje en dan je andere pootje uit bed en loop naar de badkamer ..
Dit heeft me zeker 1 uur gekost, maar dan ben ik eindelijk gedoucht en aangekleed, maar dan... dan moet ik ergens aan gaan beginnen. Mijn lijstje, waar is mijn lijstje die ik vannacht heb gemaakt, wat moet ik doen?? waar moet ik mee beginnen??
Uiteindelijk stel ik uit en uit en uit... en kom ik niet verder dan een was draaien.
Alles lijkt té veel en té vermoeiend en té onbegonnen. Waar vind ik mijn drive en waar is mijn kracht
gebleven? Dit moet echt anders gaan worden, want als ik niet verander, zal ik nooit vooruitgang boeken.
Zo voelt het vaak alsof ik een looden deken over me heen heb liggen.. zwaar en donker.
Lastig en soms niet te snappen .. alsof denken aan dagelijkse dingen niet meer lukt.. terwijl ik aan denken aan “leeuwen en beren” heel erg goed ben.
Nog niet zo’n goede voorbereiding dus... 😣
