De eerste nacht hier zit erop. Ik kan nu alleen maar zeggen dat het nog helemaal niet prettig voelde.
Ondanks dat mijn knock-out medicijn weer een beetje begint te werken, een paar uurtjes nachtrust gehad, voelde de “wakker” momenten ellendig. Het is hier akelig stil en dat klinkt, hoe vreemd ook, als geschreeuw in mijn oren. In de nacht heb ik ook een aantal keer gekrijs gehoord alsof er een speenvarken geslacht werd. Ik heb letterlijk een aantal keren met mijn haren overeind van schrik angstvallig achter mijn gordijnen van mijn slaapkamerraam voorzichtig naar buiten staan gluren, opzoek naar waar dat gekrijs vandaan kwam. Helaas niks gezien en heb het gekrijs de hele nacht niet kunnen plaatsen. Tja An, je zit nu in een bos, dus het zullen wel bos-geluiden zijn.
Bij het ontbijt heb ik aan een paar “leeuwen” gevraagd of er speenvarken op het menu zou staan vandaag, helaas dat was niet het geval. Mijn speenvarken dat vannacht krijste bleek een reiger...😐 weg wild-west verhaal, gewoon een reiger die je in Dordrecht ook wel eens ziet, komt blijkbaar in Hattem ook voor. Zo heeeeeel ver weg ben ik dus ook weer niet.
Vanmorgen rot opgestaan met een misselijk gevoel, jas opgegeten (want ik had een knoop in mijn maag 😉), moe en jetlag-achtig.
Gisteren had ik een schema ontvangen voor komende week met mijn gespreksafspraken en therapieën Ik ben ingedeeld in groep A. (A van Annie, logisch).
Door een nerveus gevoel, misselijk en oncomfortabel zijn, ben ik eerst maar na douchen en aankleden een sigaretje gaan roken in het rookverblijf (patio genaamd “de dampkring”). En nog vóór er een tsunami alarm afgegeven kon worden, begon ik al te blèèren als een klein kind. Té erg gewoon! Maar toen...appte daar ineens mijn held!! Precies goed getimed zèg!! En na een poosje bemoedigend te zijn toegesproken én een klein beetje streng (in de goede zin van het woord) droogde ik weer een beetje op. Die zure appel... daar moet gewoon rudjak bij.. dan kom ik er veel makkelijker doorheen... Pfff.. dat hielp even... blij met held! 😊 (in mijn hoofd..”Denk aan rudjak, denk aan rudjak...RUDJAK!!!!!”)
Eenmaal uit-geappt en opgedroogd heb ik moeten rennen naar het ontbijt, want ik was haast te laat, heb vluchtig iets naar binnen geschrokt en nog nakauwend doorgerend naar mijn gesprek die om 09:00 gepland stond met mijn persoonlijk begeleidster.
Mevrouw Prins, echt een petite prince, is mijn pb tijdens mijn traject hier. Als ik naast haar sta ben ik echt een reus, zo klein is zij.
Dit gesprek was voornamelijk een kennismaking en een toelichting over haar rol tijdens mijn traject. Donderdag spreek ik haar weer en dan zal het écht werk met haar gaan starten.
Ondanks dat dit enkel een kennismaking was, was ik toch gesloopt na een uurtje babbelen met haar en dan te bedenken dat er nog meer op het programma staat vandaag.
Eerst maar terug baar mijn kamer, even op adem komen.
Ik merk dat ik nog steeds aan het “processen” ben met alles wat ik tot nu toe aan indrukken krijg.
Regelmatig slaat verwardheid toe en vraag ik me af of ik hier wel op mijn plek zit. Tegelijkertijd
weet ik dat dit goed is en dat dit nodig is. Ik wil eigenlijk hier weg en naar huis, maar een strenge toon zegt tegen mij dat ik moet blijven en hier alles moet proberen uit te halen wat erin zit.
En... denk asn rudjak... voor bij die zure appel ... aduuuuhhh rudjak!! 😋
Zo heb ik mezelf de hele rest van de ochtend opgesloten in mijn kamer en liggen denken aan van
alles tegelijk. Eigenlijk mezelf dus begraven. Niet handig, want daardoor heb ik het “eet-alarm”
gemist en dus lunch gemist en geen dankliedje meegezongen. Op dat moment interesseerde het me totaal niet en honger had ik ook niet. Laat die “leeuwen” maar lekker zonder mij kluiven aan hun prooi.
Niet zo goed van mij en hoe heb ik ooit kunnen denken om ongemerkt een lunch te kunnen omzeilen.
Ik was nog maar nét opweg naar mijn volgende (vrijwillige) therapie “zingeving” en werd al door een
“spion” (gastvrouw) aangesproken:
“Ben jij Anja??”
-“ja, dat klopt”
“We hebben je gemist bij de lunch.. , klopt dat?”
-“ja klopt, want ik was er niet.. “
“Wil je dan in het vervolg aangeven dat je niet mee eet??, dat is handiger voor de kok”
-“Ja mevrouw, dat zal ik in het vervolg doen”
Oei... kruisje achter mijn naam... en niet alleen dat... afgemeten porties.. hihihi... ik vraag me af wie mijn portie heeft opgegeten..
Nieuwe les, hier zijn spionnen, en je hebt meldplicht. Okay, ik houd er rekening mee.
In de middag dus “zingeving”, geen verplicht onderdeel, maar ach, ik ben hier nu toch, dus waarom niet. “Zingeving” werd begeleid door een pastoor die een stukje uit de bijbel in groepsverband behandeld, maar wat voor elke geloofsovertuiging vertaalbaar is naar eigen inzicht.
Ik weet nog niet precies wat ik hiermee moet, maar dat zal nog komen waarschijnlijk.
Aansluitend volgde er “beeldende therapie” . Dit is voor mij veel meer zeggend.
Er werd gestart met een korte ademhalings- en ontspannings therapie om je lichaam en geest iets in balans te brengen, door de focus op je adem te leggen, gaat veelal het denken even uit.
Een lastige vind ik, want mijn “denken” gaat nogal lastig uit. Terwijl ik stiekem met knijpoogjes om mij heen keek naar mijn groeps “leeuwen” viel mij op dat iedereen mee deed, behalve ik... haha mezelf betrapt... ik heb het uitgezeten, me netjes gedragen en gewacht tot dit klaar was.
En dan de opdracht. De bedoeling was om op een vel papier 2 portretten te maken van jezelf.
Links teken je hoe je je voelt en je jezelf ziet en rechts geef je weer wat je in werkelijkheid laat zien.
Uiteraard zijn dit confronterende opdrachten, maar wel leerzaam. En zelfs ookal kun je helemaal niet tekenen, zoals ik, het motto is altijd: “Niets is fout!!!”
Nou, dat maakt alles stúkken eenvoudiger .. toch???
Twee vlekken.. mmmm ja, want een portret van mezelf tekenen is écht niet te doen. En als natuurgetrouw niet lukt, dan maar abstract. Haha... een kleuter lacht me nog uit denk ik. Een beetje uitleg zal nodig zijn.
De donkere vlek geeft mijn somberheid en verdriet weer, de vorm geeft weer dat ik geen duidelijke lijn in mijn leven heb nu, het slingert wat van links naar recht maar blijft tevens in deze onregelmatige cirkel tollen. De andere vlek geeft aan dat ik denk dat ik wel mijn opgewekte kant laat zien, vaak doe alsof ik blij ben, maar de kleuren zijn flets en wazig. Er is wat kleur, maar hij sprankelt niet meer. De blauwe, dikker aangezette lijn geeft aan dat ik me begrenst voel om weer meer te gaan stralen en fellere kleuren toe te laten.
Nouja, zoiets .. iedereen mag het belachelijk vinden, ik moet er ook om lachen als ik naar die vlekken kijk.. ik zal nooit uitblinken in de kunstwereld.. 😂 maar hoe dan ook... het is beeldend enne... niets
is fout.. 😉
Om 16:15 klaar met therapie.. afgelopen uit.. nu rest alleen nog diner.. ik zal maar gewoon verschijnen nu, want de spionnen zullen me nu wel in de smiezen houden.
Diner werd weer om 17:30 ingeluid met bel🔔, gestart met gebed en om 18:00 uitgezongen met een blij dankliedje.
Om 18:00 is het dan ook echt klaar met tafelen, bestek los, bordjes opstapelen, vuil verzamelen in het daarvoor bestemde afvalbakje en de eetzaal verlaten zodat de schoonmaakploeg vrijbaan heeft.
Hoezo structuur... 🙈
Oja, mijn slaapkamer heet “de ijsvogel” en ik woon op nr 107. Én vandaag heb ik er een in het echt gezien. Zomaar buiten vlakbij ons rookhok.
Hieronder het bewijs van geduld, geduld en nog eens geduld... voor mij onbegonnen werk.. word al duizelig als ik er naar kijk.
Ik houd het maar bij bloggen, dat is meer mijn ding denk ik.
De dag zit erop en dus trek ik mij terug naar mijn “ijsvogels palijsje” en ga mijn blog schrijven.
Eerst maar douchen, haren wassen en de dag van me af spoelen.
Ik heb mijn haren moeten wassen met douchschuim, shampoo vergeten, wat shampoo moest voorstellen was conditioner, dag- en nacht crème vergeten, geen bodylotion en geen haarmaskertje mee... ohh echt hè.
Morgenmiddag heb ik geen therapieën staan en dus vrij.. ik moét dus naar Hattem op de fiets en al mijn vergeten rommel gaan halen.
Dus voor morgen.. iets te doen!
Good night y’all 😘
