Ik had me, toen ik begon aan dit traject, nog zo voorgenomen me niet te gaan “hechten” of te veel te gaan “binden” aan mensen hier, hoe veel je ook met elkaar meemaakt hier en ongeacht de klik die je krijgt.... ik ga me niet hechten ... veel te lastig als je weer afscheid moet nemen....
Nou, dat voornemen werd al heel snel overboord gegooid.
Vriendschap hier op het internaat ontstaat gewoon, belangeloos, vanzelf, ongemerkt en valt niet te beïnvloeden. En eigenlijk heb je het ook een beetje nodig, vooral doordat de therapieën vaak zwaar en intensief zijn, helpt de klik die je met sommige leeuwinnen hebt om te ontladen, de zware momenten lichter te maken en gezelschap te hebben aan elkaar, maar ook zeker het delen van “bagage” helpt om elkaar tot steun te zijn.
Bovendien hebben we een behoorlijke tijd met elkaar doorgebracht hier en ben je elkaar ook best goed gaan leren kennen.
Zodoende was vrijdag een rare dag.
Bij de laatste keer lunch met deze leeuwinnen werd er dan ook extra aandacht aan hun afscheid besteed. Ik had voor alle 3 een klein afscheidskadootje, dat ik bij hun bord nét voor de lunch had neergelegd. En zo hadden er velen van de leeuwen en leeuwinnen aan gedacht, dus er was al een hele verzameling aan kaartjes en presentjes opgestapeld bij hun plek aan tafel.
Maar ook de 3 Hezenbergverlaters hadden blijkbaar aan mij gedacht en ik kreeg ook nog een presentje van hen. Niet alleen ik, maar ook nog een aantal anderen hadden een klein afscheidskadootje bij hun bord liggen. (Dat terwijl ik niet eens wegga). Super lief dus, met ontzettend lieve geschreven “boodschapjes” en mooie wensen erop vermeld!
Dan is het tijd voor groeten en gedag zeggen:
En dan rest alleen het officiële sleutel-inlever moment bij de receptie. Ook dat moet even vastgelegd
worden. 🙂🗝🗝🗝
En dan zit het erop voor deze leeuwinnen. Einde traject Hezenberg en een start van het volgende traject... verder aanpakken met de tools en handvatten die zij hier hebben gekregen.
Ik ben blij dat ik deze meiden heb leren kennen en we zullen elkaar nog zeker eens gaan ontmoeten!
Nou... hup.. schiet op, naar huis jullie! Ik ga jullie missen!
De vrijdag is voorbij en het is tijd om het weekend in te gaan.
Gelukkig ben ik vrijdag opgehaald door Quinten en Sam, Quinten chauffeur en Sam en ik bijrijders.. 😄
Fijn om vrijdagavond lekker onder de pannen te zijn! Dat “verzacht” de overgang van internaat naar huis toe.
Bij Sam en Roger lekker gechild en spaghetti ála Roger gegeten! 😋 lekker !
Gelijk afgesproken om zaterdagavond te gaan eten bij Boekmans!
Veeeeeeeel te veel eten daar, maar wel een hele gezellige avond gehad!
Vooral omdat mijn zaterdag uitermate slecht was verlopen. Alle goede plannen, op tijd opstaan (wekker strategie), huiswerk maken, boodschapje doen... niks van terecht gekomen. Lekker stom van mij.
Ik voelde me niet gemotiveerd en sombertjes en op de een of andere manier lukt het me dan niet om mezelf moed in te spreken of boos te worden op mezelf, zodat ik in actie kom.
Peptalk naar mezelf toe, rudjak (voor die irritante zure appel), poco poco muziek-motivatie gedachten.. ze werken niet... de “loden deken” ligt dan volledig over me heen en zelfs geen antidepressiva kan daar tegenop.
Niet fijn en kon dan ook nog maar nét op tijd douchen, aankleden en me enigszins oplappen voor het etentje met Roger en Sam.
Echt vervelend van mezelf.
Gelukkig was de avond heel gezellig en kon ik de hele rot-zaterdag even vergeten.
Ohja, onderstaande foto was nog van vorig weekend met HappyIndo Foodtruck bij Ricky Risolles en
tante Lien! De beloofde foto! 😃 komend weekend gaan we weer Foodtrucken, heb ik al zin in!
Zondag is mijn herkansing had ik bedacht.
Zondag moét iets beter gaan. En uiteindelijk lukte dat ook een klein beetje. Niet helemaal alleen, maar met wat over en weer appen met L, Hezenbergverlater en tevens nieuw vriendinnetje, ben ik dan uiteindelijk opgestaan, gedoucht en boodschapje gehaald en langzaam begonnen aan de dag.
Helaas nog steeds geen huiswerk gemaakt, wel continu over nagedacht en in gedachten dus heel druk dus mee bezig geweest, maar niets van de grond gekregen. Ook stom van mij, maar blijkbaar was opstaan en naar de winkel al zo’n opgave.. waar ik ook echt moe van was (ik verbaas me over mijn vermoeidheid terwijl ik dit schrijf) té erg vind ik .. en toch is het zo.
Morgen ga ik weer naar het Internaat. En heb ik gelijk op maandag al een gesprek met Nona. Kan ik meteen alles opbiechten.
Nu maar spulletjes gaan pakken en zorgen dat ik niet te laat mijn mandje in ga.
