Vertrokken.. maandag 8 oktober.. brrr.. eng .. maar het is een waarheid nu. Ik ben hier en hier moet ik het voorlopig ondergaan. Ik vind het dood eng maar dit is nu voor mijn bestwil. Werken aan mijn “fundering”, zodat deze niet meer zo wankel is en ik straks, na deze 10 weken, weer kan gaan bouwen.
Helemaal alleen ben ik gelukkig niet gestart, Roger en Sammie hebben mij weggebracht met de bus, fiets achterin en een koffer met een inhoud voor 5 weken ongeveer.. je zou niet denken dat ik de werkenden gewoon naar huis ga...
Ik ben dankbaar en blij dat ik gebracht ben door mijn lieve vriendjes en het idee dat ze mij ook weer gaan verlaten en mij niet mee terug nemen straks voelt naar.
De omgeving hier is in ieder geval prachtig. De Hezenberg, gelegen in een bosrijke en groene omgeving creëert een soort serene rust. Ik hoor geen auto’s, geen krakende en knerpende fietsen, maar alleen maar groen-geluiden.
Groen-geluiden.. haha.. hoe klinkt dat dan... nou simpel.. het klinkt naar droge, vallende blaadjes van bomen en krakende uitgedroogde bastjes van een of ander uit bomen gevallen nootje.. ofzoeits..
Je zou zomaar kunnen denken dat je hier tot rust kunt komen, aks het hier niet lukt, waar dan in hemels naam??!
Roger en Sam zijn met me meegegaan om mij aan te melden bij de receptie. Ik heb de sleutel van mijn kamer overhandigd gekregen zodat ik mijn spullen daar kan brengen en kreeg tevens nog een beetje tijd om op mijn gemak afscheid te nemen. Wachtend bij de receptie had ik nog een beetje lol.. weet al niet meer precies wat, maar de foto bewijst het.
Mijn slaapkamer ziet er overigens keurig uit, niet te groot en niet te klein en schoon en aan kant. Met een beetje fantasie zou het zomaar een hotelkamer kunnen zijn. Het is een prima “eigen plekje” wanneer je even wilt ontsnappen aan wat maar. 🙂
Even WiFi installeren en dan aanstalten maken om Roger en Sammie gedag te gaan zeggen. Het nare gevoel van “achter gelaten worden” bekruipt me en vind het echt niet zo leuk om hen te moeten uitzwaaien. Maar het moet, ik moet hier aan de slag en me overgeven aan wat er hier gaat komen.
Om 12:30 word ik namelijk al verwacht bij de lunch, in de vorm van een warme maaltijd, dus tja,
gedag zeggen en uitzwaaien maar. Bedankt voor mij wegbrengen en tot snel weer ziens!
Nadat ik Sam en Roger uitgezwaaid had, klonk er al gelijk een bel. Een soort eet-alarm..🔔 ..
bij iedere maaltijd die geserveerd wordt luidden ze hier de bel. Ik zeg dan ook “de bel” want het is echt een grote bel met dik gevlochten touw.. en iedereen schuifelt bij het luiden van de bel als een kudde schaapjes richting de eetzaal. Heel bijzonder vond ik.
In de eetzaal is voor lunch en diner jouw plekje bepaald en gelabeld met een naambordje. Iedereen heeft zijn eigen plek, behalve bij het ontbijt, dan mag je kris kras door elkaar. Mijn plekje is bij het raam dus kan ik nog een beetje naar buiten koekeloeren.
Bij de lunch kreeg ik het gevoel van onbehagen en het idee alsof ik in een “leeuwenkuil” was gesmeten. Heel ongemakkelijk en eenzaam gevoel van er zijn maar er ook niet zijn. Hoewel de “leeuwen” tot nu toe erg vriendelijk tegen me zijn en behulpzaam voelt het nog als ongemakkelijk, maar wat kan ik ook meer verwachten na een paar uurtjes hier te zijn?? Tijd, alles heeft tijd nodig. Dit is nieuw en onwennig en dat voelt altijd vreemd.
Na de lunch, deze werd niet uitgebeld, maar uit-gezongen, (een bijbels dank liedje, songtekst werd uitgedeeld) Lions got talent!! 😊, heb ik van een begeleidster een rondleiding van de gehele Hezenberg gekregen. Tevens een beknopte uitleg over alle do’s and dont’s. Niet moeilijk allemaal, maar wel vermoeiend als onbehagen gevoel zoveel energie van je steelt.
Ik heb ook een roostertje gekregen waarin een schema vermeld is van de therapieën die ik komende week ga volgen. De schema’s wisselen blijkbaar nog wel eens, vandaar ik alleen een weekprogramma
krijg. Genoeg materie om op me in te laten werken, dat zeker.Om 17:30 ging die bel weer, alle “leeuwen” liepen weer braaf richting eetzaal voor diner. Ik ook dus. Ik heb tijdens de lunch geen hap door mijn keel gekregen, dus nu herkansing. Diner is blijkbaar altijd een koude maaltijd, sober... brood en wat beleg zoet, vleeswaren en kaas.
Weinig tierelantijnen .. maar een prima, basic maaltijdje. Één boterham, met pijn en moeite...nee, voel me nog steeds niet op mijn gemak. Na het eten zongen de “leeuwen” weer een lief dankliedje en vervolgens... vrij..
je avond mag naar eigen wens worden ingevuld. Er worden avondwandelingen gehouden voor welke leeuw zich daartoe geroepen voelt, maar je mag ook in de huiskamer met elkaar wat kletsen of spelletjes doen, mandala’s kleuren, puzzelen, boekie lezen..wat je maar wilt, dit alles onder het genot van koffie, thee en heeeeeeel veel koekjes..
Ik trek me nog even terug, ben versleten van alleen dit al en vraag me af hoe ik morgen doorkom.
Ik schrijf mijn blog, ga straks nog iets drinken en vanaaf lekker heeeeeeeel lang douchen, mijn slagtanden poetsen, mijn manen kammen en prooiloos proberen te gaan slapen.
Ookal voel ik me nu een “welpje” binnenkort zal ik ook tot de “leeuwen” behoren, het is maar een kwestie van tijd.
Let’s go Lion!!💪🏼🦁
