1-0 voor Annie ☺️ Soms is het reuze handig als iemand je kan wijzen op een succesmomentje, zeker als hè dit zelf even niet ziet.
Ik maak een lijstje als reminder voor mezelf met mijn succes momenten. Dan heb ik het beter voor ogen en zie ik het iedere dag als ik mijn kamer in loop.
Vanmorgen om 9:00 een gesprek gehad met mijn pb, nona kecil.
We hebben gesproken over mijn vermijdend gedrag, het niet bij mijn gevoel willen stil staan, maar in plaats daarvan mijn aangeleerde “vluchtroutes” inslaan.
Zeer confronterend en komt binnen als een vuurpijl.
Echt niet fijn, want hoe doe ik dat, hoe kom ik bij mezelf, hoe laat ik daadwerkelijk toe wat ik voel en hoe accepteer ik de dingen dat het is wat het is. In plaats van vasthouden aan wat was.
Ik ben er achter dat mijn vermijdend gedrag en mijn eigen bedachte “vluchtroutes” een soort rode draad door mijn leven zijn.
Confrontaties uit de weg gaan, als iemand of een situatie te dicht bij mijn gevoel komt, wanneer het mij betreft, mijn “vluchtroutes” inslaan.
Iedereen doet dat en het kan in sommige situaties ook heel nuttig zijn, maar soms heel lastig, vooral als je er keihard mee geconfronteerd word.
En dat zet aan tot nadenken... en dat kan ook nog eens heel verdrietig maken.
Hoe moeilijk is het om “te accepteren “ en “te aanvaarden” en tegen jezelf te zeggen dat het okay is en al je gevoel en emotie er mag zijn.
Ik vind dat lastig... heeeeeeel lastig, want daarvoor moet je dichter bij jezelf komen en daar te blijven.
Maarja... als je al bijna je hele leven een eigen methode hebt ontwikkeld om je hoofd boven water te houden wanneer bepaalde situaties te lastig zijn... hoe leer je dat weer af.. ??? Tenslotte had ik daar de controle over.
Dat wordt trainen en oefenen en huiswerk maken.. en dan zal ik dan wellicht gaan leren.
“Wie naar buiten kijkt, droomt,
Wie naar binnen kijkt, ontwaakt”
Na dit gesprek was ik echt een beetje van slag en in een soort van paniek. Hoe verder... hoe verder.. hoe verder..
Vervolgens ook nog een, voor mij op dat moment, lastige mail waar de paniek me ook naar de keel greep.
Ik de “dampkring” geploft, sigaretjes gerookt en een waterval gehuild. Echt er even doorheen en door de bomen het bos niet meer kunnen zien. (Nou is dat hier ook niet bepaald moeilijk hoor, bomen zat).
Ik heb mijn heldin geappt en gemaild, mijn held geappt.. mijn telefoon ondergedrupt door mijn lekkende ogen... maar toen... toen was daar Robin het bosbeesie. hij kwam mij opzoeken en bij me eten, want ik heb nu altijd maar een beschuitje in mijn tas! Leuk!
Een beetje blij geworden van Robins bezoekje, maar met een toch nog sip gevoel ben ik even naar mijn kamer gegaan. Even maar niet te veel mensen om me heen.. geen zin in.
Vanmiddag weer beeldende therapie, met vooraf gaand aan de opdracht, eerst ontspannings oefening.
Vind ik ook lastig.. dat lukt me gewoon nog niet.. zitten, heel slap zitten, concentreren op ademhaling en op het “er zijn” en verder niks.. 😖 ik zit het uit, maar ik voel er niets bij.
De opdracht was: schilder een landschap/omgeving die je fijn vind, schilder een onderkomen (huis/hutje/tent), schilder een persoon én schilder een probleem .. welk probleem maar ook.
Há.. nou.. Annie heeft dan wel een Apple, maar ik bèn beslist geen Appel!!
Totaal mislukte schildering van mij. 1 gelukje, we schilderde in Aquarel, dus met water.. en dus kon ik nog sjoemelen en een beetje wissen.
Ik wilde schilderen..een Californië blue sky, de bergen, een huis met veranda én een schommelbank, een wit hek eromheen, Robert en geen probleem ! Dus dat.
Als ik dát er niet allemaal bij vermeld zou hebben in de groep, had niemand ooit kunnen raden wat die enorme, waterige vlek voor had moeten stellen op mijn papier. Hilarisch.. té lelijk..
Heb ‘m heel klein opgevouwen en meegenomen naar mijn kamer.
Niet zo’n goed uitgevoerde opdracht, maar ook weer veel zeggend. Ik ben nieteens bij mijn gevoel gekomen, maar baalde alleen maar van het feit dat ik het beeld dat ik in mijn hoofd had niet op papier kon schilderen. En dat uiteindelijk het één grote waterige vlek was geworden. Dus voornamelijk bezig net praktische “zaken”, maar niet met emotie.
Vluchtroute?, vermijding?, controle willen houden??
Confronterend dus.. werk aan de winkel.
Om even mijn hoofd te klaren ben ik een piepklein stukje gaan wandelen buiten. Een rondje over het terrein. Om het Landhuis heen, de receptie, en achter het Hezenberg complex langs weer terug.
Herfst tafereeltjes.. zo.. klaar, hoef ik niet meer te doen. Voornamelijk stoffig en te krakerig, ik kon geen stap zetten of er kraakte allemaal stoffige en uitgedroogde blaadjes onder mijn schoenen. Een kraakwandelingetje.
Na het eten vanavond ben ik begonnen met bloggen.. tussendoor gekletst met held, die me nog eens heeft gewezen op succesmomentjes, me streng heeft toegesproken en weer lief is geëindigd. Thanx held.. ik ben je dankbaar! ☺️
Ik sluit af.. het is genoeg voor vandaag. Genoeg om weer over ma te denken, maar nu even niet!
