Vermoeidheid overvalt me en een somber gevoel waar ik mijn vinger echt niet op kan leggen. Energieloos alsof ik de Mount Everest 5x op en neer ben gerend. Een “nom” gevoel alsof ik een koude steen heb ingeslikt.
Weg goede voornemens, weg actief huiswerk maken, weg plannetje om naar Hattem te fietsen... doelloos... maar vooral futloos en somber-achtig.
Mijn plannen voor vandaag waren serieus goed bedacht en ik wilde dat ook echt allemaal gaan doen!
En toch heb ik niks gedaan.
Na de wandeltherapie wilde ik dan ook mijn fietssleutel pakken en naar Hattem fietsen, maar eenmaal in mijn kamer sloeg de “vermijding” en vermoeidheid toe. We hadden een behoorlijk lange wandeling gemaakt, ruim 1,5 uur gelopen.
Hoe vreemd ook, ik voelde me eigenlijk best moe daarvan.
Uitstellen, ik kan best even een klein poosje rusten toch?? Heel eventjes.. een half uurtje dan.. en dan hup naar Hattem.
Lunch had ik al afgemeld, dus ik zou alle tijd aan mezelf hebben.
Ik wil een klein afscheidscadeautje voor een leeuwin kopen en chocolade.. en gewoon even slenteren.
Vervolgens... op bed geploft en er niet meer af gekomen. Begraven liggen, in het donker en het gevoel hebben dat het me allemaal geen klap meer uit maakt.
Laat ook maar, het is de moeite niet, ik ga morgen wel.. dat gevoel.
Verdoofd en sip.
Ik was nog net op tijd voor avondeten en heb dat uitgezeten.. 1 boterham op.. genoeg.. al..
smaakte me niet en ben daarna naar mijn kamer gegaan.. snap mezelf soms niet en kan dan ook totaal niet bij mijn gevoel.
Ik merk alleen op dat ik hoofdpijn heb, maar dat is niet zo erg, maar dat eenzame gevoel is dan nog het naarste .. terwijl het hier barst van de leeuwen en leeuwinnen en de spionnen niet te vergeten.. volk genoeg, maar toch eenzaam..
Nou ja.. morgen weer een dag..
