Vanmorgen mijn bed verschoond en mijn tas vast grotendeels ingepakt. Ready to take off!!
Eerst nog even muziektherapie. Prima, niet al te zwaar had ik me bedacht, helaas bleek niets minder waar.
Was behoorlijk pittig deze keer. We deden een aantal oefeningen met stemgeluid. Voelen wat je voelt en dat via stemgeluid naar buiten brengen in een klank die voor jouw prettig aan voelde. Dit mocht een “mmmmm”, een “aaaaa”, een “oeoeoeoe” zijn of neuriën, fluisterend of hardop.
Maar geen schreeuwende of luide klanken.
Velen vonden dit lastig en voelde zich belemmerd, door angst, gêne of onzekerheid. Deze oefening kwam dan ook niet zo goed van de grond. Ik durfde ook niet, totaal niet, maar daar was ik niet de enige in.
De therapeute stelde een andere oefening voor. Iets wat meer gezamenlijk was. Daarvoor moesten we in een kring staan en steeds 1 stap naar binnen zetten en weer een stap terug in een gelijk ritme.
Binnen in de kring moest een echoput voorstellen.
De bedoeling was om geluiden of woorden die je kwijt wilde in de denkbeeldige echoput riep. Om beurten mocht je dit doen en dát wat iemand in de denkbeeldige echoput riep, riep de rest van de groep als een echo na.
Bij mij lukte dit niet, durfde niet te roepen en ook niet te echoën. Ergens blokkeerde ik en op het moment dat de therapeute vroeg of ik iets wilde roepen, omdat ze mij nog niet gehoord had, knakte ik een soort van. Out of the blue barste ik in snikken uit, maar wist ook niet direct waar dit vandaan kwam. Echt heel storend, want gelijk word dan de aandacht op mij gevestigd en gevraagd wat er bij me gebeurt.
Tja.. weet niet precies wat er aan de hand was en waarom ik ervan in snikken uitbarste, maar ik weet zeker dat als de therapeute niet aan mij had gevraagd wat er was, ik mezelf zo weer bij elkaar geraapt had. Én als ik de beurt niet had gekregen, dat had ook een hoop gescheeld.
Precies, als het maar niet over mij gaat, dan gaat het allemaal wel. Als ik maar geen ruimte hoef in te nemen en als ik maar niet echt meetel of buiten spel sta.
Alle ogen op mij gericht en afwachtende blikken van mijn groepsgenoten.
Ik probeer aan te geven dat het al weer over is en voorbij is en dat ze vooral verder moeten gaan met waar we mee bezig waren. Als ze dát hadden gedaan, had ik me zo weer herpakt, maar ze deden dat precies niet.
Mijn gevoel zegt me dat ik er op dat moment niet toe doe en dat ze zich maar geen zorgen moeten maken over mij.
Mijn groep zegt me dat ik er juist wel toe doe en dat het okay is om aan mijn dieptepunt aandacht te geven. Dat het juist goed is en dat ik er mag zijn.. heel ongemakkelijk vond ik.
Terwijl ik hetzelfde zou zeggen als het om iemand anders zou zijn gegaan.
Misschien ben ik een stukje dichter bij mijn gevoel gekomen.. een dieptepuntje, maar wellicht ook goed.
Tja... ik weet toch:
- “Niets is fout en alles is goed, het is wat het is en het mag er zijn, zonder te oordelen”-
Há, nou, dan moest dit blijkbaar maar even. Van mijn groepsgenoten heb ik veel support gekregen en bemoediging. Dat hielp wel een beetje en dat zijn momenten dat je je even gesteund voelt.
Dus dat.. ook weer gehad.
Vanmiddag bij de lunch hebben we gezamenlijk, alle leeuwen en leeuwinnen, afscheid genomen van 3 leeuwinnen die klaar zijn met hun traject op de Hezenberg.
Ik had voor alle 3 een kaartje geschreven en zo waren er heel veel leeuwen en leeuwinnen die dat ook gedaan hadden.
Maar hoe grappig, 2 vertrek leeuwinnen hadden voor ons allen, inclusief de spionnen (gastvrouwen), een klein afscheid kadootje verzorgd.
Super schattig, een lief kaartje met ern mooie boodschap én een klein eigen gebakken koekje in de vorm van Nijntje. Echt heel attent!
enige, iedereen vond het zonde, terwijl ik dat al kauwend aanhoorde..😂😂 oeps momentje.
En rakus natuurlijk.. hoe dan ook, ik was de eerste die kon zeggen dat het een erg lekkere Nijn was!🙂👍🏼
Gedag gezegd tegen de 3 leeuwinnen, vlug naar mijn kamer om spullen te pakken en af te sluiten zodat ik mijn sleutel kan inleveren.
Nog 1 therapie te gaan, ACT, alvorens ik opgehaald word.
Bij ACT hebben we onze huiswerkopdracht besproken met elkaar. De foto’s de we moesten maken van je “waarden” , dus dat wat waardevol is voor je, waar je energie van krijgt en wat dus iets toevoegde voor je.
Dit hebben in de groep per persoon besproken. Bijna iedereen van mijn groep had daar wel z’n best voor gedaan.
Het was dan ook leuk om te zien hoe verschillend iemands “waarden” zijn.
Bij velen kwam het gezin als “waardevol” aan bod, maar ook bijvoorbeeld een opkomende zon, een huisdier, bomen die hun herfstkleuren dragen, een meubelstuk en ga zo maar door.
Heel helder en duidelijk, maar toch had ik een vraag. Ik vroeg me namelijk af, aangezien je “waarden” je energie zouden moeten geven en of iets zouden moeten toevoegen aan je leven, of dan de foto die ik van Robert had geplaatst wel klopte bij het begrip “waarden”???
Kun je iets waardevol vinden, of laten toebehoren tot je “waarden”, zonder dat je daar nog energie van krijgt en zonder dat het nog iets concreets toevoegt in je leven??? Hoe zit dat dan?
Of is dit tevens mijn valkuil?? Is dit precies dat gene waar ik mijn “waarden” neer leg. Het waardevol vinden aan wat ik had en wat is geweest?? Waarden die in mijn beleving nog altijd enorm waardevol zijn en die er voor mij nog steeds heel erg toe doen.
Maar ook “waarden” die mij geen energie meer geven en mij doen verlangen naar terug in de tijd.
Toch denk ik dat mijn “waarden” die helaas zijn geweest nog steeds heel waardevol zijn en er voor mij absoluut toe doen. Alleen zie ik nu niet dat het nog steeds iets toevoegt aan mijn leven.
En dus... de kluts kwijt en verwarring.. gepaard met een tsunami die onaangekondigd op kwam zetten. Weer een dieptepuntje... weer een klein stapje dichter bij mijn gevoel.. denk ik..
Wellicht heb ik vandaag kleine stapjes gezet om een piepklein stukje van mijn muurtje af te breken. Wellicht een beginnetje naar “helen”, of “het aan gaan” ...
Wie zal het zeggen?? Ik voel me er in ieder geval niet zo goed bij nu, maar dat is misschien ook wel de bedoeling.
Deze dag heeft me wel uitgeput en was er echt doodmoe van.
De taxi was in ieder geval keurig op tijd en de rit ging ook vrij snel.
15:45 vertrokken en 17:50 thuis! Dat was fijn!
Helaas zo moe van alles dat ik gelijk ben gaan douchen en in bed ben gekropen.
Niet alleen moe, maar ook nog een beetje sip van de hele dag.
Zaterdag word mijn huiswerk dag, maar ook boodschapjes halen en wasjes draaien en zondag naar mijn moeder toe voor haar verjaardag. Dat is weer gezellig.
Verder maar zien hoe het weekend verloopt!
