Gelukkig hoef ik niet naar buiten als ik dat niet wil, ik hoef nergens te zijn, behalve bij mijn therapieën .
Om 9:00 sharp, beeldende therapie. Vooruit maar weer, een lastige om mee te beginnen, maar wel een goede therapie.
Vandaag de opdracht om met klei te werken. We moesten 2 voorstellingen maken van jezelf:
1 je krachtige “ik”, een moment waar je je sterk en krachtig voelde. én
2 je kwetsbare “ik”, een moment waar je je dus kwetsbaar voelt.
Twee hompjes klei gekregen om dit dus uit te beelden. Tja... en hoe ga je dit in hemelsnaam doen??
Ik vond het in ieder geval super lastig en kon echt nergens op komen. Weer zo’n blanco gevoel.. hoe klei ik mezelf als een krachtige “ik” en hoe als een kwetsbare???!! 😬
Ik kán helemaal niet kleien, laat staan een “ik” figuurtje maken en dat dan 2 keer!!!
Aduuuhhh moeilijk.
Ik kreeg geen “mensfiguurtje” gemaakt. Terwijl ik in dat rottige hompje klei aan het kneden was, zag ik ineens waar het op begin te lijken... een pinguïn .. ja.. dat was het.. een pinguïn.
Okay, al goed, ik maak mijn krachtige ik maar als pinguïn, dik en stevig met platte voetjes en snavel.
Weer confronterend.. geen gevoel erbij.. zero, nada.. zelfs geen beeld van een moment dat ik krachtig was kwam in me op.
Het enige wat ik mij bedacht had was dat het ergens op moest lijken. En waarom?? Saya tidak tau..
Bij mijn kwetsbare “ik” heb ik het tweede hompje klei een beetje gekneed, maar minimaal. Ik heb het een beetje glad gemaakt, maar vooral gelaten zoals het was. Alsof het een gevoelloze steen was.
Geen goed resultaat, maar wel heel veelzeggends. Het is in ieder geval duidelijk dat ik nooit op een kunstacademie aangenomen zal worden..😂, maar dat was dan ook zeker niet de essentie van deze therapie.
Waarom blijft het voor mij dan toch zo lastig om door mijn gevoel heen te breken? Die pinguïn, gaf mijn therapeute aan, beeld mijn copingsmeganisme uit, mijn manier om een masker op te zetten om maar niet bezig te hoeven zijn met wat ik voel. Mijn eigen bedachte manier om te dealen met dát waar ik eigenlijk gewoon niet aan wil of durf.
De bonk klei ervoor, als een blokje steen zou kunnen uitbeelden dat ik niet gevoelloos ben, maar eerder een brok met emotie die ik niet toelaat, als een barrière voor wat ik werkelijk soms voel.
Dit zet me zeker wel aan het denken, want als ik mijn emoties uit de weg ga en het dus niet aan ga, zal mijn situatie ook niet snel verbeteren. Dan blijft me dat achtervolgen.
Het frustreert me en het maakt me ook een beetje bang. Hoe ga ik mijn verdriet aan en hoe breek ik door mijn emoties heen. Zelfs als ik mij er bewust van ben, lukt het me nu nog niet om hier keihard doorheen te gaan. Echt lastig.
Ik merk ook echt dat ik daar last van heb, maar ook een beetje bang ben.
Ik heb met mijn held hierover een poosje zitten appen en hij heeft me gelukkig wat verheldering en geruststelling gegeven. Daar ben ik hem echt dankbaar voor. Hij neemt belangeloos de tijd om met me te appen en me weer inzicht en tips te geven.
Dat geeft weer goede moed en kracht. Dank lieve held .. 🙏🏽🙂!
Gelukkig kreeg ik ook nog een ontzettend leuke, maar ook zeker een hele bijzondere verrassing vandaag! Ik kreeg alweer post!! Zo ontzettend leuk en verrassend! Een lichtpuntje op deze letterlijke en figuurlijke rainy day!
Een super lieve kaart van Carola, Isa en Puck!! Nooit kunnen bedenken dat ik van hen zo’n lief kaartje mocht ontvangen met een speciale boodschap! Bijzonder attent!
Wauw!! Echt speciaal!💙🙏🏽💫
Vanavond werd er een klein afscheidsavondje gehouden voor 3 leeuwinnen die hier morgen hun laatste dag hebben. Frisdrank, katjang en chippies op tafel en gezellig kletsen met elkaar. Voor de 3 leeuwinnen speciaal en voor de anderen net zo goed even gezellig.
Morgen vrijdag, de laatste dag van mijn 4e week hier. Al weer 4 weken, gaat best snel.
In ieder geval morgen lekker naar huis, ook weer fijn.
Naar huisie toe!! Mijn eigen bedje, douche en.. ohja, eigen wasmachine.. wassen dus.. moet ook gebeuren.
Hopelijk heb ik morgen een betere dag. Rainy days zijn namelijk niet zo fijn!
