Brandweer gekte...

Zojuist nog even lol gemaakt met een peleton brandweermannen én -vrouwen!
Bij een oefening op de Hezenberg trof ik ze aan.. en ja... dan moet ik toch even branie doen.
Ik ben tenslotte een koekwaus op de Hezenberg, dus niemand die daar iets van denkt..

En dat was natuurlijk nog lang niet alles!! Ik wilde ook nog even op de ladder!

En natuurlijk was het nóg niet genoeg... ik wil ook ín de wagen... 😂😂

Zo... dat heb ik dan ook weer gehad.. ✅check!! 🚒👩🏼‍🚒👨🏻‍🚒🔥

Nona en medicijnman

Vroeg aan de bak vandaag, om 9:00 gesprek met Nona kecil gehad. Een hoop met haar kunnen bespreken.

Vooral over mijn vermijding en mij iets beter voordoen dan dat ik me meestal voel. Haar voorstel was om daar eens mee te stoppen..😂😂 ze moest daar zelf ook bij lachen terwijl ze het zei.

“Gewoon” maar stoppen met mezelf beter voordoen dan ik me voel, is niet zomaar even aan de kant gezet. Het is toch ook een soort overlevingsmechanisme van me geworden.

De spionnen op het internaat hebben nl verklapt dat ik zo’n gezellig sociaal persoon ben tussen de leeuwen en leeuwinnen.. en dat ik de humor erin houd.. potverdorie.. je kan hier werkelijk niets onopgemerkt doen.. alles en iedereen houd je in de gaten en ze vertellen het nog door ook..🤨

Nou ja, het zal wel ergens goed voor zijn.

Nona ging nog een oefeningetje met me doen, dit naar aanleiding van mijn schrijfwerk wat een beetje stagneert. Wat is nl precies de reden dat ik op de een of andere manier niet verder schrijf.

De oefening was beeldend. We hebben daarvoor een doosje tissues voor gebruikt die Robert moest voorstellen. Nona vroeg mij “Robert” (doos tissues) op te pakken en hem op zo’n manier bij me te houden wat voor mij het prettigste voelde.

Nou, dat was simpel, ik heb de tissues opgepakt en en tegen me aan gedrukt. Gelijk die doos in de kreukels..😄 . Duidelijk verhaal, Robert dichtbij voelt goed!

Daarna moest ik de doos tissues verder van me af houden waarvan ik nog steeds het gevoel had dat het okay was.. dus tissues op mijn schoot gezet, binnen handbereik en dus nog wel okay.

Op dat moment kon ik me nog steeds inbeelden dat de tissues Robert konden voorstellen.

Pas toen Nona me vroeg de tissues zo ver weg te zetten dat ik ze niet meer kon zien, stapte ik eruit.

In 1 klap waren de tissues geen Robert meer, maar gewoon een doos tissues.

Op dat moment maakte het me gelijk niet meer uit waar deze zouden staan, desnoods in een andere ruimte, want tissues blijven voor mij tissues.

Há... weer een duidelijke boodschap, als ik dichter bij mijn gevoel kom bij deze beeldende opdracht, stap ik eruit en sluit ik me er voor af en kan ik niet meer op een beeldende manier verder. Klein probleempje dus, maar wel weer verhelderend.

Wanneer ik té dicht bij mijn gevoel kom vlucht ik weg. Ja, jeemig, dat weet ik nu wel, maar hoe laat ik dan toe?

Door oefenen.. blijven oefenen en dit soort opdrachtjes blijven doen. Mijn schrijfopdracht blijven volhouden, want duidelijk wordt nu wel dat ik het lastiger vind om over Robert te schrijven, omdat ik dus toch dichter bij mezelf aan het komen ben. Én dus weg vlucht en ga vermijden.

Oplossing... toch blijven doen.. leuk of niet leuk.. aangaan en dus door de shit heen en vanuit daar maar zien wat er gebeurt. Dus aan de bak ermee.. niet vluchten blijven waar ik ben.

Ik ga weer proberen. 😬

Na Nona heb ik een gesprek gehad met de medicijnman, mijn regiebehandelaar.. psychiater. Ik was er nog van overtuigd dat dit een luchtig, klinisch gesprekje zou zijn omtrent mijn medicatie.. niet dus...

out of the blue gaat meneer de medicijnman ineens van alles aan me vragen.. hoe het met me gaat, waar de therapieën mij bij helpen, wat ik er voor mezelf uit kan halen, wat ik nog leuk vind in mijn leven etc.. etc..

Gaat hij nu ook al beginnen en doen of hij er verstand van heeft?? Had hij niet eerst even met Nona kunnen praten of zo?? Hij is toch zeker de medicijnman??!!😫

Al goed... ik ben mijn ochtend wel doorgekomen.. deze was goed gevuld.. en dodelijk vermoeiend.

Verrot was ik ervan. 😞

Later in de middag had ik nog beeldende therapie.. lekker lastig weer.. 

de bedoeling was om een plekje te tekenen met krijt of potloden waar jij je veilig voelt, waar je in je uppie je senang en geborgen voelt.

Dat kon van alles zijn.. thuis op de bank, in een bos, op het strand, op een eiland, in een hangmat... wat maar, zolang het voor jou veiligheid en geborgenheid uit zou beelden. 

En als je geen beeld kon vormen, mochten het ook bijvoorbeeld kleuren zijn die voor jou hetzelfde uitbeelden. Alles is goed en niets is fout.. toch?? 

Dus dat.. ik vond ‘m super lastig en confronterend weer, maar heb wel wat op papier gezet. 

Ik plaats het alleen nog even niet op mijn blog.. dat vind ik lastig .. misschien van de week nog. 

Verder nog even een grapje uitgehaald met een leeuwin hier, mijn fietsmaatje.. 😄

In het “landhuis” waar de gesprekken altijd plaatsvinden, met Nona en medicijnman, moeten we altijd 2 trappen naar boven. Maar..... er zijn nóg 2 trappen die verder naar boven gaan, maar daar ben ik nog nooit geweest. Wát zou daar toch zijn?? 

Leeuwin en ik even stiekem op onderzoek uit.. 😂 moeten toch weten wat dáár is??

Niet mega spannend, er zit daar een klein bedrijfje gevestigd die zich de bovenste etage heeft toegeëigend. Prachtig en stylevol ingericht, mooie vloer en enorm sfeervol, een barretje, exotische planten.. gewoon fris en gezellig. 

Totaal anders dan de Hezenberg, met oude stoffige, vaal verbleekte velours vloerbedekking die echt internaat-achtig aandoet. Groot contrast, maar waarschijnlijk heeft dát bedrijfje meer te besteden dan de Hezenberg.

Goed.. gezien, dus klaar... maar niet voordat er even van de trapleuning afgeroetst word! 😂

Leeuwin sloeg haar been over de leuning en gleed als een kleuter van de gammele trapleuning af! 

Geweldig!! Het ging gesmeerd... totdat ze bij de bocht kwam.. boem is ho.. en krak is waarschijnlijk zoiets als ..kapot.. 😱

Met haar bil hard afgeremd op een opstaand stukje van de trapleuning .. dat was de boem!! Alleen de krak was de oude trapleuning zelf... die kon dat grapje blijkbaar niet aan.. 

trapleuning uit zijn voegen.. hilarisch...😂 oh help.. repareren.. snel .. straks zien ze het...

Ik heb vlug de trapleuning terug in de voeg geduwd.. klap erop.. nog een beetje een krak, maar hij zat weer een beetje in elkaar .. kanonne.. spannend ..hihihi.. daarna natuurlijk de slappe lach en we pieste bijna in ons broek van de lach.  

Onze smoes voor het geval er iemand achter zou komen ...: “tja.. we vielen bijna van die oude, gevaarlijke trap af, omdat-ie zo stijl is.. echt levens gevaarlijk, gelukkig konden we ons nét op tijd aan de leuning vastklampen.. anders had het wel eens heel slecht kunnen aflopen met ons. 
Blijkt die oude rot-leuning helemáál niet stevig te zijn en gewoon uit zijn voegen te schieten... 
gevaarlijke situatie hoor.. we hebben nog geluk dat we er zonder kleerscheuren en botbreuken vanaf zijn gekomen... dus...”

Haha.. ingedekt voor het geval dat.. 😂😂

Lol gehad met haar.. 

Dinsdag is goed afgesloten!! 

En gelukkig nieuws van held dat hij weer thuis is.. ook een geruststelling!

Hopelijk een betere nachtrust vanaaf .. 🙂