Donderdag inmiddels. Voor mijn gevoel zit ik hier al weken. Veel indrukken en therapie en beetje bij beetje meer gesprekjes met de “leeuwen” en “leeuwinnen” hier. Helaas voelt de leeuwenkuil nog niet vertrouwd, maar eigenlijk niet heel raar na nog geen week hier te zijn.
Iedere ochtend hier is weer vroeg opstaan, structuur begrijpen ze hier goed, daar word je in meegesleurd, of je wilt of niet. Om 08:00 wordt het ontbijt aangekondigd met het luiden van de bel, die enorme bel met lang gevlochten touw dat buiten aan de gevel hangt. (B)ellendig.
Zeker (b)ellendig als je bijna geen hap door je keel krijgt. Je krijgt hier beslist geen uitgebreid of luxe buffet. Sober en basic, genoeg om de dag mee te starten, als je tenminste iets doorgeslikt krijgt.
Woensdagochtend bleek speciaal, want er zou ei zijn!! Ei!!! Wauw!! Voor iedereen, letterlijk uitgeteld 1 ei. Hoe blij kun je zijn met een ei! Heel blij blijkbaar en om dit nog eens uit te drukken in blijdschap, laat ik nou geen spelbreker zijn... , een smile-tje in mijn yoghurt gemaakt!! Fijn!! Blije yoghurt met een ei!! Een groter feest kan het niet worden vandaag!
Na deze therapie was er een wandeling georganiseerd door een pastoor hier. Een super aardige en ruimdenkend persoon. Het weer was woensdag super mooi dus een perfecte dag voor een wandeling. Ook prettig dacht ik, na een pittige therapie sessie, maar het viel een beetje tegen.
De bedoeling was dat we in de groep in stilte zouden wandelen...in stilte 😬 niet leuk !!!
Natuurlijk doe ik mee en houd ik mezelf voor dat dit zomaar ergens goed voor zou kunnen zijn, maar daar ben ik nog niet achter. In mijn beleving vond ik dit echt super saai. Ik houd niet van stil als je in een groep wandelt.. ik wil gewoon een beetje kletsen over wat maar.. maar nee, dat mocht niet.
Saai en stil en zwijgend loop je dan als een kudde schapen door de polder hier over smalle weggetjes, en het stonk overal naar koe. De gehele wandeling waaide de stank van koeienmest in mijn neus.. mèèèh..
Vreemde wandeling vond ik, maar ik weet nu wel hoe ik naar Hattem moet fietsen, dat dan weer wel!
Na deze 3 km “lange” wandeling, want zonder te praten duurt een wandeling echt heeeeeel lang, was ik toch wat moe ervan. Ik heb op mijn kamer even gerust en moed verzameld om mijn vergeten “supply” te gaan scoren in Hattem. Hoewel ik er heel erg tegenop zat en tevens mijn “vermijdende gedrag” de kop op kwam steken, ben ik uiteindelijk wel gegaan... beetje later dan gepland, maar gegaan!
Mijn missie was: shampoo, bodylotion, dag- en nachtcrème en haarmaskertje scoren. Ohja, en een ijsje een heel erg lekker ijsje voor mezelf...
En.. gelukt, “supply” gescoord, ijsje op en dan vlug weer weg hier. Alleen door Hattem struinen voelt niet zo fijn. Het gevoel alsof er heel groot “Hezenberg”, “depressief” en “weduwe” op mijn voorhoofd geschreven staat en iedereen mij aanstaart.
Goed, al klaar... op de fiets weer en hup terug naar de “leeuwenkuil”. Het is echt maar een klein stukje op de fiets, binnen 10 minuten ben je er. Gewoon dijk uit fietsen en in 1 streep van a naar b en weer terug, dus dat is fijn.
Met tegen zon, als je dat zo noemt tenminste en een beetje tegenwind vlug weer teug.
Missie completed .... Annie stoer!😊
Aan het einde van het dijkje fiets je zo weer in de “armen” van het internaat..Hieronder het “Landhuis” van de Hezenberg, hier zit de receptie gevestigd en vinden de gesprekken plaats met mijn pb, Nona kecil, en de psychiater.
Woensdagavond was voor mij echt een lastige. Gedurende deze dag heb ik bij mezelf opgemerkt en herkend dat mijn “vermijdend gedrag” sterk aanwezig is. Het mooi weer spelen en mezelf voorhouden dat het allemaal wel gaat, kwam als een mokerslag binnen. Confronterend en beangstigend. Dit is namelijk precies niet wat ik hier moet doen. Ik moet niet vermijden, maar er “midden in” gaan zitten. Daarvoor ben ik hier ook.
Accepteren wat “is” en anders omgaan met wat “was”. Rationeel lijkt het allemaal zo helder en duidelijk, maar gevoelsmatig is het toch weer heel anders. Één ding is zeker, ik heb genoeg om aan te werken en daarvoor heb ik nog 9 weken en 1 dag.
Gelukkig zijn er dan altijd mijn helden!! Even een beetje Appen en een luchtig praatje en met mijn heldin nog positieve feedback en bemoedigende woorden. Dat helpt toch weer een beetje. Hoewel naarmate de avond dan valt, of beter gezegd de nacht, ik me toch weer heel eenzaam en ellendig voelde. Enorm moe en uitgeteld en zoals jullie al wisten geen puf meer om te bloggen.
De hele nacht wakker geweest en soort van “sip” en om 03:00 nog sigaretjes zitten roken op het bankje bij de voordeur, midden in het “orkest” van bosgeluiden, afvragend of hier ook Puma’s wonen en wolven, heb ik de nacht uitgezeten. Dat was echt (B)ellendig, zeker als er om 09:00 weer therapie gepland staat. Inmiddels dus donderdagochtend.
Weer “beeldend” therapie, met knutselopdrachten die altijd heel veel zeggend zijn over hoe je nu in het leven staat. En heel confronterend.
De opdracht was een groot vel papier in 3en vouwen, zodat er een scheidingslijn ontstaat van 3 vakken. 1 vak voor “verleden”, 1 vak voor “heden” en 1 vak voor “toekomst”. In elk vak moest je met behulp van tijdschriften teksten en plaatje zoeken en uitknippen en opplakken in het vak wat voor jou van toepassing was.
Ik ga je mijn “art” besparen, ik kan heel simpel uitleggen, mijn vak van “verleden” was vol geplakt, mijn vak van “heden” ook en mijn vak van “toekomst” was leeg.
Hoezo confronterend.. 😳 “beeldend” therapie is goed, voor inzicht en bewustwording, lastig, maar
wel fijn en verhelderend.
Even tussendoor, iets leuks... meet my friend Robin:
Mijn bosvriendje. Eindelijk een vriendelijk bosbeesie! ‘S morgens neem ik een beschuitje mee naar de dampkring (rookhok) en wacht ik tot hij op visite komt. Hij is echt een branie, want hij durft heel dicht bij mij te komen. Voor de oudgediende “leeuwinnen” is Robin al een trouwe, vaste bezoeker bij
het rookhok, maar schijnt bij bijna niemand erg dichtbij te komen, maar bij Annie dus wel!! 😊😊
Heb ik in ieder geval een bosvriendje hier!
Ohja, wat ook nog is gebeurd, een avondje crea-bea. Het blijkt dat 1x in de week er een vrijwillig crea-bea avondje wordt georganiseerd. Een ontzettende aardige, gezellige lieve, vrome tuttebol begeleid dit.
En als ik dan toch rotmomenten heb, kan ik net zo goed iets enorm kneuterigs gaan doen... Wel ja, laat ik een een armbandje gaan maken... hilarisch. En dan te bedenken dat je zelf de kralen moest maken van papier...🙈😂😂
Nou blijkbaar kan dat, zie het resultaat:
Verder vandaag mijn gesprek met pb Nona kecil gehad, haar alles verteld over mijn vermijding en mijn besef hiervan en een tsunami gehuild zonder alarm, opdrachtje meegekregen en een nieuwe afspraak voor volgende week.
Verder mijn taxirit voor mijn terugreis naar huis geregeld, morgen namelijk mijn laatste dag van mijn eerste week!
Ik heb denk ik wel even genoeg gehad voor 1 week.. wil wel weer even terug naar huis...
Morgen, vrijdag nog een volle dag, en dan.. sudah.. al.. even genoeg.
