Af en toe een nachtje niet kunnen slapen is lang niet zo erg als maanden geen nachtrust.
Gelukkig is er altijd in ieder geval 1 nachtbraker die ik kan appen. Sammie.. zij sliep ook nog niet. Joehoe... even kletsen over ditjes en datjes, zo is wakker zijn in de nacht lang niet zo erg! Blij dat Sammie ook wakker was!
Deze ochtend had ik mijn gesprek met Nona, dat was een goed en positief gesprek. Ik heb mijn huiswerkopdracht aan haar kunnen voorleggen en kunnen bespreken.
Ik had een heel stuk geschreven over het eerste deel omtrent Roberts ziekte periode en hoe ik dit heb beleefd vanuit mijn perspectief.
Nona vroeg mij dit voor haar hardop voor te lezen en wilde daarna weten hoe het voor mij voelde om dat te doen.
Gek genoeg voelde ik er niet zo veel bij, omdat ik meer het idee had dat ik letterlijk aan het voorlezen was.
Wel legde ik haar uit dat wanneer ik aan het schrijven ben, ik helemaal teruggenomen word in het moment van toen. Daarbij herinner ik mij de hele scène tot in detail. Alsof ik weer precies dáár was.
Voor mij voelde dat veel intenser dan wanneer ik hardop voorlees.
Nona vond dat ik dit goed had gedaan en zei mij dat ze, terwijl ik voorlas, de beleving had dat zij er ook bij was, doordat ik blijkbaar beeldend en gedetailleerd schrijf.
Há, die heb ik eerder gehoord, mijn heldin heeft dat wel eens tegen mij gezegd. (Ik denk dat dit wel waar is)
Voor mezelf terugkijkend op het begin van deze opdracht, heb ik dit echt als prettig ervaren.
Ik vind het fijn om te schrijven en me mee terug te laten nemen naar wat er zich toen geeft afgespeeld.
Nona kecil vind het voor mij belangrijk om hiermee door te gaan. Dit blijft dus mijn opdracht gedurende de komende weken. Wellicht zullen er, als ik verder kom in mijn verhaal, meer gevoelens bij loskomen. Ik ben benieuwd. Ik vind het in ieder geval fijn om te doen en ga daar dan ook graag mee verder.
Ook heb ik met Nona besproken waar ik zo over heb zitten nadenken de afgelopen tijd, de aandacht-/ontspanningsoefening voorafgaand aan de therapieën.
Ik heb haar uitgelegd dat ik het lastig vind en dit niet goed voor elkaar krijg en vroeg haar of het heel erg essentieel is om dit wel te kunnen. Én... of het wellicht okay is om mijn rust/ontspanning op een andere manier in te vullen die voor mij prettiger is.
Gelukkig vatte zij dit goed op en zei mij dat dat ook prima is. Hoewel ze toch vind dat het deels vermijding is, maar ook deels goed.
Vermijding wat betreft innerlijke rust, omdat muziek ook afleid, maar ook okay omdat ik me daar wel ontspannen bij voel. Ze legde me ook uit dat wat voor de één goed werkt, kan weer helemaal anders zijn voor de ander.
Ik ga akkoord, ik ben blij dat ik me niet hoef blind te staren op deze aandachts-/ontspanningsoefening en dit persé onder de knie moet krijgen, maar dat ik ook mijn compromis mag sluiten door het zo te doen, met mijn muziekje, wat voor mij prettig is. 😀
De ochtend was in ieder geval goed begonnen, daar was ik dankbaar voor.
Hoe vreemd ook, ik heb me vandaag toch niet helemaal toppie gevoeld. Een sluier van somber hing een beetje over me heen maar ik kan mijn vinger er niet helemaal op leggen.
Sowieso vermoeidheid, maar dat is verklaarbaar door een heel kort nachtje en weer vroeg op.
Ik heb vandaag veel tijd op mijn kamer doorgebracht, door enigszins somber gevoel had ik ook last van de rumoerige geluiden om mij heen van alle leeuwen en leeuwinnen hier.
In de middag had ik beeldende therapie. Dat was toch weer shocking... en enorm confronterend, zoals meestal. Toch ben ik blij met deze therapie, hoewel het vaak een hele lastige is.
Vandaag moesten we een pad tekenen met krijt. Een pad wat jij op dit moment bewandeld. Je moest er vorm aan geven door te tekenen wat je zag op dit pad, je omgeving abstract of natuurgetrouw.
De bedoeling was ook dat je tekende dat er op jouw pad een splitsing komt, links en rechts en daar moest je een keuze in maken. Welke richting sla je in en hoe ziet dát pad er voor jou uit.
Best lastig.
Ik kreeg de opdracht totaal niet voor elkaar. Ik kon me totaal geen pad voorstellen, geen enkel beeld bij een denkbeeldig pad wat ik wilde bewandelen.. leeg, blanco.. nada.. bukan...
Slechts 1 beeld kwam in mij op, maar dat kon ik niet tekenen. In een fractie kon ik me een pad inbeelden.. “one stairway to heaven”... née, niet goed.. onmogelijk en niet handig.. dus gewist uit mijn hoofd.
Ik heb niets op papier gezet.. helemaal leeg gelaten.
Hoe veel zegt dit dan over mij.. en hoe ik op dit moment in het leven sta. Hoe uitzichtloos lijkt het soms voor me. Eng.. toch??
Toch het is niet altijd uitzichtloos, ik merk dat er echt wel momenten zijn dat ik wél kleine lichtpuntjes zie en dat ik toch uitkijk naar verbetering en het zelfs af en toe even voel. Kleine momenten dat ik me krachtig voel, omdat iets me is gelukt of omdat ik iets positiefs bemerk.
Alleen vanmiddag had ik dat dus niet zo en dat uitte zich duidelijk bij beeldend.
Met de therapeute van beeldend heb ik hier even over gesproken en zij snapte dit wel. Soms, als een opdracht niet goed lukt kan dat iets over mij vertellen van precies dát moment, dit wil niet zeggen dat ik mij continu zo voel, maar het is wel een belangrijke “rode draad” die door deze periode van mijn leven loopt. Zeker een aandachtspunt en iets om hard mee aan de slag te gaan. Dat besef ik me dan ook maar al te goed.
Vermoeidheid kan daar ook invloed op hebben natuurlijk. Zo blijkt keer op keer wel dat ik hier niet voor een verstuikte enkel zit.
Gelukkig had ik ook weer een lichtpuntje vandaag!! Zo slingert somberheid en dankbaarheid met regelmatig als een roekeloze schommel heen en weer.
Raad maar... jawel.. POST!! Joehoe!! Post ontvangen van lieve vrienden!!
Een super lieve kaart van Juki en Tinggi!!! Hoe lief! Echt zo blij mee en ook heel dankbaar voor!
Post ontvangen hier is echt een kadootje, daar word ik echt weer even blij van. Dank jullie wel lieffies, super fijn!
Gelijk een goede foto om te plaatsen voor de opdracht van ACT.
Picture your life, foto 2:
Dit is voor mij ook zeker waardevol! Gewoon zomaar, een lief berichtje van lieve vriendjes. Daar kan ik blij van worden en ja... ik heb weer gesprongen. 😂😂
Wat ook heel waardevol voor mij is is het appen met mijn held én met andere lieve vrienden.
Dat geeft me het gevoel dat ik niet alleen ben! Fijn!
Dat kan ik mooi op mijn dankbaarheid lijstje schrijven.
Zo zie ik wel dat iedere dag grote contrasten heeft. Van somberheid dat ik soms niet kan plaatsen, uitzichtloos, omdat ik af en toe dingen niet meer overzie, naar dankbaarheid en waardevolle momenten.
Beide gemoedstoestanden mogen er zijn, zolang ik maar kan accepteren dat het soms is zoals het is en positieve gedachten blijf houden dat ik dit kán en dat het me gaat lukken om vooruitgang te boeken!
Ik kán dit!! 💪🏼 En zo is dat bepaald!! 🤗
