Breakpoint..

Maandag nacht heb ik niet zo goed geslapen. Mijn knock-out pil deed niet precies wat het zou moeten doen, met als gevolg dat ik om 03:00 nog niet sliep.

Gelijk schiet er dan weer door mijn hoofd: “nee hè, het gaat toch niet weer beginnen”.

Het vreemd dat als je voor een hele lange periode letterlijk nul uren hebt geslapen, vervolgens de juiste knock-out pil hebt gevonden en eindelijk weer wat uurtjes pakt, dat je direct bij een slechte nacht weer bang bent voor een hele reeks van slapeloze nachten. 

Natuurlijk hoeft dat niet zo te zijn, maar daar denk ik wel gelijk aan.

Vanmorgen kwam ik slecht op gang, ben op mijn kamer gebleven en kon de energie niet vinden om in actie te komen. 

Moe en een sip gevoel wat ik niet direct kon plaatsen. Om wat afleiding te vinden ben ik “huiswerk” gaan maken. 

Ik heb mijn succes verzamellijstje aangevuld, waar ik wel heeeeeel lang over heb moeten nadenken, maar heb er nog wel een paar dingen (2 om precies te zijn) op kunnen schrijven. 

Ook bleef bij mij de vraag door mijn hoofd spoken waarom ik toch zo mogelijk bij mijn gevoel kom. 

Waarom kan ik zo moeilijk “loslaten”, accepteren en mij overgeven aan emotie. Emotie is er wel, maar ik wuif het vrij snel weg als het te veel binnen komt. Dat moet toch anders kunnen?? 

Al met al... lekker de hele ochtend op mijn kamer zitten schrijven, denken, analyseren en moe zitten zijn. 

Saai, maar misschien even nodig.

Na de lunch had ik beeldende therapie. De therapie met “knutsel opdrachten” die áltijd heel veel zeggen over wat er in je omgaat en hoe je bent. Hoe hard je ook probeert om je te verzetten, er komt altijd iets uit.

De opdracht dit keer was met een stukje klei uitbeelden wat voor jou “hard” en “zacht” betekende.

Uiteraard vanuit je gevoel. Én.... natuurlijk is niets fout, alles is goed, het mag er zijn en het is wat het is. mmmm.... die hoor ik bij elke therapie sessie.. en toch is dit steeds heel lastig. 

Lastig, vooral als ik mezelf steeds beoordeel en rationeel een opdracht probeer uit te voeren en het maar niet lukt om te voelen. 

Dit keer was er een breakpoint ... zomaar, nee, toch niet helemaal zomaar. 

Ik heb een poosje naar de klei gekeken en bedacht me hoe irritant het is als mijn handen straks onder de smurrie zitten van dat spul. En als het onder mijn nagels zit en ik krijg het er niet af, want ik ben mijn vijl vergeten. 

Wederom denken en niet voelen.. 

En toen... tja, wat moet ik maken, hoe ziet “hard” eruit in kleivorm?? Hoe ziet “zacht” eruit?? Geen idee?? Ik moet het voelen toch??? Maar waarom voel ik niets..🙁

De therapeute, die mij waarschijnlijk al had geobserveerd (spion😬), schoof naast mij aan mijn tafel waar ik zat en begon te vragen wat er gebeurde en wat er in me om ging. 

Ik had geen antwoord, ik wist het niet. Uiteindelijk vroeg zij mij een paar dingen en vroeg me daarbij ook om even de opdracht te vergeten. We hebben een kort fluister-gesprekje gehad, over het verlies van Robert, over stil staan bij verdriet en over dat het gewoon oneerlijk is en rot om zoiets mee te moeten maken. Over mijn schuldgevoel van trouw willen zijn en de angst dat ik hem vergeet. Ik weet niet hoe zij het deed, maar ik ben verschrikkelijke in tranen uitgebarsten. Ze heeft niet eens hele bijzondere dingen gezegd, ook geen dingen die ik nog niet weet, maar ze luisterde en bevestigde mijn gevoel op dat moment. 

Ja... je hoort het goed, mijn gevoel.. há.. het zit er dus heus wel... 

Dit was een breakpoint. En die moest even denk ik. Ik heb haar ook gelijk de schuld gegeven van mijn tsunami. 😂 (welke ze maar al te graag op zich nam) 

Soms best fijn als je even iemand de schuld mag geven..😂 zonder dat je daar een slechte bedoeling bij hebt.

Deze therapeute is een fijn persoon, pinter, doortastend en bijna net zo lief als mijn heldin. (Bijna.., maar ze haalt het toch net niet). 😉

Deze momentjes moet ik uitbreiden, want blijkbaar kwam ik dus nu wél even bij mijn gevoel, zonder te oordelen en zonder weg te lachen.

Nou, kan dus ook op mijn succes verzamellijstje! 

Verder vandaag nog een poosje gesproken met 1 van de leeuwinnen hier, zij zit bij mij in de groep en begon na de therapie wat dingen te vragen over Robert. Ik heb een hele tijd aan haar zitten vertellen over alles wat in me opkwam, onze ontmoeting, de reizen die we gemaakt hebben, ons huwelijk, alles aan 1 stuk door en ze heeft gewoon zitten luisteren. Alleen maar zitten luisteren. 

Het rare van alles is, dat ik eigenlijk wel 100.000 x mijn verhaal wil vertellen. Keer op keer.. tot in detail. Het is natuurlijk niet alleen maar een mooi verhaal, maar zelfs tussen de  zware en verdrietige perioden waren mooie momenten. 

En als ik uitverteld ben, wil ik eigenlijk alles nog een keer vertellen, alsof ik het gevoel heb dat ik nog steeds niet alles verteld heb.
Voelt gek, want ik heb al zo vaak ons verhaal verteld, maar het lijkt nog steeds niet genoeg.

s’avonds heb ik nog een poosje met mijn held zitten appen, dat doet me altijd goed! Held helpt mij herinneren aan wijze lessen die ik soms even vergeet! Hij is mijn externe harde schijf! 😀
Ook met Sammie zitten appen! Dat is ook super fijn! Allemaal lief!! Ik bof!

Morgen word een super dag, daar kijk ik helemaal naar uit, ik krijg bezoek!! Hoeraaaaaa!! William en José komen me opzoeken! Echt super blij mee!! Vertrouwd en goed volk, lieve vriendjes!!
Met die gedachten, aan morgen met een leuk vooruitzicht sluit ik af.
Ik kan niet wachten tot het woensdag is! 😀