Vasthouden en oppakken...

Thuiskomen is fijn, ja toch??? Daar keek ik echt naar uit, maar waarom blijft het gevoel van “alleen” dan toch zo sluimeren???

-Gelukkig had ik al een “vluchtroute” uitgezet en heb ik vrijdagavond kunnen doorbrengen bij Anneke  en Frans. Chillen, bijkletsen, bankhangen en me welkom en thuis voelen. Dat was echt fijn om zo de vrijdagavond door te brengen. 😊-

Toch moest ik eerst naar huis om mijn spullen binnen te brengen én mijn fiets te pakken. En zodra ik de sleutel in het slot steek van de voordeur bekruipt dat gevoel me direct.. binnen komen in ons huis... leeg en stil.. niemand in huis die me ontvangt en waar ik even bij op de bank kan ploffen en tegenaan kan leunen.. niemand in huis die vraagt hoe de afgelopen week is geweest..
Dit gevoel refereert naar Robert, juist hij die er niet is, juist hem wil ik zo graag naast me op die bank en zijn stem die me zegt dat het allemaal wel goed komt en zijn positieve feedback en luisterend oor.
Vreemd om precies dít te voelen als ik zoveel contact heb en ook lieve feedback van de mensen om me heen.

Het lijkt alsof ik niet dankbaar ben daarvoor, maar niets is minder waar. Ik ben heel dankbaar voor het contact dat ik gedurende de week heb met held en vrienden, dat sleept mij door de week op het “internaat” heen en houd me aan de gang, maar thuis wil ik eigenlijk degene die ik zo ontzettend mis, dat gevoel keert heel vaak terug en achtervolgt mij als mijn schaduw.
Het alleen thuis zijn is nog altijd een lastig iets.. ik weet dat ik niet alleen ben, maar ik voel het wel zo. Mijn drive en mijn veilige basis zijn er niet meer, hoe vind ik dat terug, hoe maak ik mijn leven weer zinvol?? Hoe houd ik vast wat ik leer op het “internaat” en hoe pak ik de draad op??

Gedachten die mij steeds bezig houden, die in gevecht zijn met werkelijkheid en met wat was.
Rationeel snap ik het en weet ik dat ik verder moet, zo goed als ik kan, gevoelsmatig is dat vaak volledig tegengesteld en zie ik niet altijd het “nut” ervan. Zo wisselen gedachten en emotie elkaar steeds af. Ik spreek mezelf toe en haal mezelf onderuit en spreek mezelf weer toe..
Hoe creëer ik die ommekeer naar alles weer de moeite waard vinden, hoe vind ik het moment dat ik kies voor mezelf, omdat dat okay is en omdat Robert me dat toewenste.
Wanneer accepteer ik dat het is zoals het is en mag ik dát wat was, van mezelf, op een andere manier vasthouden??
Wellicht moet ik geduld hebben met mijn therapie, ik heb tenslotte nog 8 weken, wellicht moet ik minder aandacht geven aan die dingen waar ik perse controle over wil houden en meer aandacht aan wat waardevol is en waar ik mee verder kan.

Vandaag, zaterdag is ook zo’n dag, vasthouden aan Hezenbergstructuur en oppakken!!! Hoe lastig kan het zijn?? Schiet op, doe iets.. actie.. ga “dingetjes” doen!!☝🏼
Toch lastig en ik kom moeilijk op gang. Het lijkt alsof ik tegen iemand aanschreeuw die verlamd is en in een rolstoel zit: “ Schiet op, sta op, stel je niet aan, doe niet zo lui en move that ass!!”
Het voelt alsof ik gewoon niet kán opstaan of bewegen, maar het grote verschil is, ik ben niet verlamd, ik zit niet in een rolstoel, ik kan lopen en zelfs rennen... en toch lijkt het alsof ik niet kan bewegen.
Een soort van bevangen door moedeloosheid en vermoeidheid en het gevoel van laat maar.. het heeft geen zin allemaal.

Uiteindelijk toch... opgestaan, gedoucht, bedje verschoond, wasjes gedraaid, strijken en stofzuigen.. actie... met in gedachten alsof er een grammofoonplaat blijft hangen: “ RUDJAK, RUDJAK, RUDJAK, RUDJAK”! (voor die zure appel 😉)
Vertraagde actie dus, maar wel actie, te laat ingezet, maar beter laat dan helemaal niet.
Vanmiddag naar Sas, er even uit, wat anders en weg van het alleen-gevoel. Bankie hangen, stokbroodje knagen en filmpje kijken. Gezellig.🙂
Morgen naar “grote An”, dus ook onder de pannen. Daar kijk ik ook naar uit! 😀
Of het dé juiste manier is nu.. ja, voor mij wel even.. liever onder de mensen dan alleen.

Maandag, maandag pas weer naar het “internaat”.... daar kijk ik nog niet naar uit... want daar komt-ie weer... welke kleertjes, schoenen en jassen??!!!!😫 Dikkere jas, ja dat moet, want het wordt kouder. Bah.. brrr... ik haat kou!
En ohja... weer schakelen.. terug in gareel.. en oefenen met wat ik leer daar.. en vervolgens dát vasthouden én oppakken ..