Grijzig.. regenachtig.. buiten en van binnen

Gelukkig, ik was weer “normaal” vandaag. Geen rare taferelen door medicatie.
Gewoon lekker geslapen en niet een hele ochtend kwijt.

Wel voelde ik me heel somber vandaag.. grijzig, regenachtig (het miezerde buiten) maar van binnen voelde ik mij net als dat het er buiten uitzag.
Een nare sfeer hing er in mijn beleving hier op de Hezenberg.. niet grillig, maar somber, waarschijnlijk mijn beleving, want op zich is het gewoon een donderdag als iedere donderdag.

Toch bemerkte ik bij mezelf dat ik me echt eenzaam voelde en leek het zelfs alsof vandaag mijn eerste week op de Hezenberg was.
Zoveel lieve leeuwinnen zijn nu vertrokken en morgen vertrekt en weer een leeuwin uit mijn groep. En al deze reeds vertrokken leeuwinnen en bijna vertrokken Leeuwin zijn de gene waar je al een behoorlijk tijd hebt samen geleefd en veel mee hebt gedeeld.
Het zijn de leeuwinnen waar ik al 7 tot 10 weken mee bent opgetrokken, met de een intensiever dan de ander, maar ik heb veel met hen gedeeld en zij ook met mij.
En ongemerkt ontstaat er dan toch een soort band en vriendschap die meer betekent dan ik had kunnen denken. De empathie die je deelt, de warmte, de moeilijke en leuke momenten... en dat gewoon belangeloos en zonder oordeel... ja, dat ontstaat toch hier. Het gaat vanzelf.

En dan nu, inmiddels is er al weer een forse nieuwe lichting leeuwen en leeuwinnen binnen gestroomd.. die ongewild (gewoon omdat dat nou eenmaal zo gaat) een barrière gaan vormen tussen “oudgediende” en “welpjes”.
Zo als ik mij in mijn eerste week voelde.. en welp in een leeuwenkuil, zo zullen de “nieuwelingen” zich ook vast voelen... zoekend naar je weg in de roedel van oudgediende.
Nu ervaar ik dus dat als oudgediende je net zo hard aan het zoeken bent naar je weg.. alleen niet de weg binnen de Hezenberg, maar de weg daar buiten.
Gevoelsmatig lijkt het alsof er afstand ontstaat of afstand die je zelf neemt om langzaam te kunnen afsluiten hier.
En eigenlijk voelt dat dus heel eenzaam. Er ontstaat gewoon een soort scheidingslijn.
Een start van de welpjes en een “open” einde van de oudgediende. Ik ben al een heel klein beetje aan het weggaan hier.. en ook dat gaat vanzelf denk ik. Het voelt als verlaten worden en eenzaam en je niet meer helemaal willen openstellen naar iedereen toe. Iets wat ik al lastig kon, maar nu mijn deurtje nog dichter laat.
Volgende week is het mijn laatste week... daar zie ik tegenop... en hoe rond ik hier af.. geen idee..??!!

Wat de grootste domper gaf vandaag was een berichtje dat ik ontving vanavond en mij behoorlijk van mijn stuk heeft gebracht.
Iets wat ik al had losgelaten, met een soort van “okay” gevoel, een gevoel van “het is wat het is”... iets waar ik geen energie meer in kon steken omdat ik daar geen energie meer van krijg, maar mij alleen maar uitput, iets waar ik verse losse grond over had gegooid en een mooie bloeiende plant in had gezet (met het idee dat als ik er nu even niets mee kan is dat goed, maar voor levendigheid en vruchtbaarheid zet ik daar een bloeiende plant om leven toe te laten) (hoe beeldig is dat..🙂)
Precies dát... is weer helemaal omgespit en losgewoeld .. drassige aarde en een geknakte plant ...
abracadabra verhaal voor velen, maar ik wil het netjes en respectvol houden.. hoewel het me echt helemaal van mijn stuk heeft gebracht.
Niemands schuld, maar mijn gevoel en ervaring wat weer van alles oproept.. onzekerheid, verdriet, angst en ook een beetje machteloosheid... ik ben zelf verantwoordelijk voor het gevoel dat het bij mij los maakt, daar kan niemand iets aan doen.. dat moet ik zelf weer opnieuw plaatsen.
En dat kost wéér energie.. die ik eigenlijk in andere dingen zou willen stoppen.
Dus dat... 😔

Dit heeft me voor vandaag echt de das om gedaan en voel me moeier dan ooit... slapen dus.. de hoogste tijd.
Knock-out erin en oogjes toe..