Ik ben altijd bij om weer naar huis te gaan, maar vind de overgang van internaat naar thuis ook lastig en erg groot.
Dus helemaal prima, lekker uit logeren, alsof ik dat nog niet genoeg doe de laatste tijd! 😂
Zaterdag ook lekker chill gehad, nog de hele dag bij Anneke en Frans gebleven, gekletst en gewoon gezelschap van hen gehad! Daar ben ik ook dankbaar voor!
Zoals beloofd, mijn gekleide beestje in een vuilniszak van vorige week... ik zou nog een fotootje plaatsen:
Zondag lekker bij Sammie en Roger geweest.. ook weer zo gezellig. Daar kan ik me dan ook echt thuis voelen. Ik doe het gewoon beter in gezelschap van lieve vrienden.
Ik voel me dan ook stukken beter dan als ik alleen thuis ben.
Mijn “simpel mind” zou dan denken dat dat okay is.. je zou moeten doen waar je je senang bij voelt, maar toch ergens in mijn “sensible mind” bekruipt mij de gedachten dat ik ook moet leren om me alleen goed te kunnen voelen.
Hoewel die gedachten soms een onmogelijke taak lijken. Hoe doe je dat toch in je uppie??!!!
Ik mag toch vriendelijk voor mezelf zijn?? Compassie hebben voor mezelf?? Dat leren ze me hier op de Hezenberg.
Moet ik dan toch streng blijven en de uitdaging aangaan om het alleen leuk te hebben?? Ik ben niet gemaakt voor alleen... mensen zijn niet gemaakt voor alleen!! Ja toch??
Dit houd mij ontzettend veel bezig... wat is juist en wat is niet juist?? En als het goed voelt voor jezelf, dan zou dat toch genoeg moeten zijn? Je zou toch eigenlijk geen dingen moeten doen waar je je niet senang bij voelt?? Want als je dat zou doen, dan ben je toch niet meer vriendelijk voor jezelf?? Waar sla ik de plank toch steeds mis?? Wat gaat er nu zo verkeerd? En dan nog de “leus” “Ik ben niet mijn gedachten” enne... ohja ..”gedachten zijn geen waarheid” .... ja, tjeempie kanonne... waar moet ik dan nog op vertrouwen?? En wat moet ik dan nog geloven?
En tot overmaat van ramp is mijn held ook nog ziek en staat hij even buiten spel... en dan mis ik even de wijze raad en adviezen van mijn held.. en hij kan daar helemaal niets aan doen. En dan weet ik het gewoon even niet meer. En ik hoop maar dat het snel beter met hem gaat.. zo naar voor hem... 🥺
En dan ook nog.., hoe bestaat het toch allemaal, hebben we het vanmorgen bij ACT gehad over zelf-compassie.
Over dat je dus vriendelijk voor jezelf mag zijn. Over dat je mededogen mag hebben in vriendelijkheid, in pijn en ongemakken enz.
Ook waarom het zo lastig is om zelf-compassie te hebben:
- vanwege onze hoge eisen
- vanwege het jezelf misgunnen
- vanwege perfectionisme
- vanwege je opvoeding of je cultuur
Hoe toevallig weer... maar hoe dan ook.. ik snap de juiste combinaties soms niet in het “veranderingen aanbrengen in je leven” en in het “vriendelijk voor jezelf zijn”
En beide moeten je leven aangenamer kunnen maken.. maar hoe???
En ook nog te bedenken dat ik nu op de helft ben.. nog 5 weken... wanneer zie ik het licht dan?? Wanneer breek ik door?? Heb ik nog tijd genoeg?? Hondsdol word ik ervan.🤯
Lekker dan al die vragen.. dat maakt alleen maar onzeker en machteloos. Om even dit gevoel te doorbreken ben ik samen met een leeuwin hier na het avondeten naar Hattem gefietst en lekker op het terras onder de heater een glaasje gedronken. Flauwe humor en goede, serieuze gesprekken. Fijn en gezellig. Daar knap je weer een beetje van op. Een mooie afsluiting van een hoop rottige en verwarrende gedachten op deze dag en gedurende het werken die ik nergens meer mee kan rijmen even.
Blij met deze leeuwin.. deze”uitjes” houden we erin.. zolang zij hier nog is.
Morgenochtend heb ik weer een gesprek met Nona en daarna met de medicijnman.
Vragen voor Nona dus en ook vragen voor medicijnman.
Ik ben nu af en toe weer het spoor bijster en heb dan ook veen flauw idee welke richting ik op moet.
Mijn slaappillen werken ook al niet zo goed meer, dus daar moet de medicijnman maar een oplossing voor verzinnen.
En ik hoop dat Nona de antwoorden weet op mijn vragen.
Morgen dus een volle ochtend.. maar dat is morgen pas. 🥺
