Nieuwe strategieën.. en verheldering

Start de dag met Nona kecil!! Om 9:00 gesprek met haar gehad.
Alles weer besproken, al mijn hoe moet dit en hoe moet dat vragen. Mijn stagnerende opdracht, de schrijfopdracht.. hoe pak ik dat verder op?? Wederom de conclusie.. zodra ik dichter bij mezelf kom, stap ik eruit en vermijd ik.
Schrijven vind ik leuk om te doen, maar mijn schrijfopdracht is eigenlijk geen leuk verhaal, en hoe verder ik in mijn verhaal kom, hoe lastiger het wordt, want de hele “film” rondom Roberts ziekteproces speelt zich dan opnieuw in mijn hoofd af ... en dat blijkt toch moeilijker dan ik had bedacht.

Pijn voelen is niet fijn.. en dat weet ik dan ook super goed te vermijden. Bang om te voelen en het aan te gaan. Niet erg handig van mij, maar wel mijn makkelijkste vluchtroute.
Ik kan daar echt een beetje pissig om worden dat ik om mijn valkuilen blijf heendraaien. Ik doe dat bijna als een automatisme, zonder dat ik me daar op het moment bewust van ben, maar achteraf weet ik het precies. Misschien ligt de lat iets te hoog om iedere dag een half uurtje tijd te maken om te schrijven. Nona stelt voor om te schrijven wanneer het lukt.. zodat er iets minder druk op ligt, maar in ieder geval 1x per week. Dan wel op een moment dat ik alleen ben.
Ik hoop dat ik er op deze manier makkelijker mee bezig kan zijn. Maar goed.. vermijding ligt continu op de loer.

Vermijding, ja.. net als mezelf begraven en verstoppen om geen deel te hoeven nemen aan de dag. Zelfs hier op het structurele internaat krijg ik dat nog wel eens voor elkaar. Tussen therapieën door op bed ploffen en me schuil houden. Weg van alles en iedereen.. niet hoeven praten, denken of maar bezig te hoeven zijn met dát wat juist zo lastig is..
Niet zo handig.. daar moet ik mee aan de slag.. (hoe vaak heb ik dat al niet tegen mezelf gezegd😖).
Ik moet blijven proberen “in beweging” te blijven. Allert zijn wanneer ik me wil verstoppen en in plaats daarvan naar buiten gaan.
Wandelen, fietsen, naar Hattem gaan... of wat maar... die kamer uit en actie. Het lastige is alleen die verrotte vermoeidheid, zelfs met knock-out pillen én dus nachtrust blijf ik door maar moe.
Volgens Nona zet ik mijn “krachten” op een verkeerde manier in.
Koste wat het kost doe ik mijn best om me “goed” te houden wanneer ik me shit voel, ben ik behulpzaam naar leeuwinnen toe, zet ik mijn masker op en maak ik ruimte voor iedereen... behalve mezelf. Blijkbaar kun je daar moe van worden .. depressie helpt ook niet echt om je fit te voelen en je “mooi weer” masker opzetten breekt af en toe ook op.

Ik zal mijn “krachten” (voelt als kippen-kracht) anders moeten inzetten. Ik zal moeten “durven” om mijn shit-gevoel er te laten zijn en het aan moeten gaan. Ik zal meer ruimte voor mezelf moeten maken om “in beweging” te komen en vermijding te vermijden! 🤔😉.

Verder had Nona nog wat vage “stil staan bij je gevoel” en “aandacht geven aan dat wat je in je lichaam waarneemt” opdrachtjes en oefeningen. Die oefeningen maken het altijd weer wat troebel bij mij. Lukt me niet en voelt raar.. wellicht ben ik geen Mindfulness mens.
Nona schenkt tubruk in.. een beetje troebele substantie.. en dat maakt nu soms verwarrend.

Nou goed, ná pittig gesprek met Nona, verrot en doodmoe, ben ik toch in actie gekomen met leeuwin hier. In plaats van “begraven” (zij heeft ook last van begraafgedrag) zijn we naar Hattem gefietst.
Kanonne wat een genadeslag was dat... echt takjes weer om zoiets te gaan ondernemen.
Vreselijke koude woei op de dijk en mega koud ook nog. Noordpool jas is echt niet warm genoeg merk ik.
Toch hebben we het gedaan! Ik heb mijn laarsjes bij de hakkenbar afgegeven om te laten maken, kaartjes gekocht voor de Hezenberg-verlaters van deze week en als beloning warme chocomelk met slagroom gedronken samen. Leeuwin en ik trots op onze actie, maar baalden van het koude rotweer!
Chocomelk is lekker, maar we moesten nog terug ook.. mét heel veel tegenwind.. brrrr ellendig ... de fietstocht terug ging dan ook gepaard met de meeste niet-vrome vloeken die we konden bedenken.
Dat hielp, want ineens waren we weer terug op het internaat.
Allemachies... dat hebben we mooi geflikt ✅, maar voorlopig genoeg “buiten activiteiten” gehad!
🥶🥶 bevroren en verkleumd tot op onze botjes .. klaar.. al.. vandaag niet meer hoor!😫
1:0 voor ons.. begraafmoment getekkeld ... donderdag gaan we weer proberen.. dan kan ik mijn laarsjes ophalen.. maar.... dat is pas donderdag!

De hele verdere dag heb ik last gehad van die koude fietstocht.. ik kreeg het gewoon niet meer warm op de een of andere manier.. bah.. irritant... ik HAAT kou!!

Vanavond heb ik nog met mijn held geappt!! Gelukkig is hij ietsje aan het opknappen .. zo’n zieke kip hij.
Echt blij met held weer geappt te hebben!! Hij kan weer op de een of andere manier mij dingen helderder in laten zien! Een luisterend oor voor als ik dingen niet meer goed overzie. Slimme structuur-tips en wijze raad geeft hij mij! En dan blijkt dat zijn inzicht zo veel meer verhelderend is!
Nona schenkt tubruk, maar held schenkt sari wangi thee!!
Held natuurlijk wel een beetje streng, maar met de beste bedoeling en dat kan ik goed gebruiken!
Ik heb weer zeer handige en bruikbare tips van held gekregen die ik heel goed kan gebruiken!!
Daarom ben ik ook zo blij en dankbaar voor held! Blij met held!! 🙂

Morgen komt mijn moekie op bezoekie!! Gezellig !! Daar kijk ik naar uit!
Lekker een gezellige middag van maken én.... ik kan niet begraven!! 😁 dus woensdag heb ik ook alvast getekkeld!!

Zojuist heb ik super lang en knetter warm gedoucht.. alle kou uit mijn lichaam gespoeld.. vlug mijn mandje in, knock-out pil achterover vroeg slapen ... toedeloe maar.. tot morgen! 😘