Moekie op bezoekie

Helaas.. vannacht weer slecht in slaap gekomen... 03:00 nog steeds wakker. Niet fijn, dit moet niet te vaak gaan voorkomen. 😩 Straks weer bij af.. of zouden de medicijnen z’n werk niet meer goed doen??

Resultaat... verrot vanmorgen.. echt wel moe. Bah.

Gevolg... ontbijt niet gehaald.. nét te laat.. en moeite met concentreren bij interactieve vaardigheden vanmorgen. 

We hebben het over “nee” zeggen gehad en hoe dat voor je voelt. “Nee” zeggen, zonder je te verantwoorden en zonder je schuldig te voelen.

Je bent namelijk niet verantwoordelijk voor hoe de ander zich voelt als jij “nee” zegt. Voor velen een lastig woord om te gebruiken. 

Ook hebben we besproken hoe het je behoorlijk in de weg kan zitten en hoe lastig je het jezelf maakt als je altijd maar “ja” zegt.

Dit hebben we met een rollenspel geoefend. Dat was grappig om te doen, maar ik weet wel van mezelf dat ik best “nee” kan zeggen zonder me er schuldig over te voelen! Meestal dan, want het hangt ook een beetje van de situatie af.

Kort en krachtig geformuleerd: “NEE IS OKAY”😃

Na interactieve vaardigheden was het weer wandeltherapie tijd. Gelukkig was het vandaag lekker weer en scheen er zelfs een beetje zon. 

En ja hoor... we hadden weer een stilte wandeling... aduuuuhhh ik vind niet erg hoor.. maakt mij niets meer uit.. ik ben bewapend met mijn muziekje!! Hup.. oortjes in en mij hoor je niet..😂😂

😝.. Annie stil!! 

Echt een rotend gelopen zeker 6 km (op mijn laarsjes met hak..😬🙈), maar met muziekje op vliegt de tijd voorbij! Beetje beweging gehad, vitamin D en in no-time weer terug.

Vandaag kwam mijn moekie op bezoekie! Gezellig, daar keek ik wel naar uit! Dat breekt de week!

Toen ze aan kwam heb ik haar even laten zien waar ik “woon”, mijn kamertje, de dampkring en het landhuis. Alles goedgekeurd door mijn moeder en dus konden we gaan! 

Geen Zwolle dit keer, maar gewoon lekker Hattem in. 

Ook leuk, want ook al is het een dorpje, er is genoeg te zien. Eerst maar iets te eten scoren, want we hadden beide nog niet geluncht! 

Eindelijk weer eens lekker eten.. aangezien ik ontbijt gemist had, zou het wel handig zijn om iets te eten. 

Lekker bijgekletst met mam en op ons gemakje gegeten. 

Daarna lekker gewinkeld en aangezien ik hier nu toch woon, was ik de stadsgids! Annie wist de weg..

Ook eventjes bij het chocoladewinkeltje geweest en lekkers gekocht daar.

Echt super mooie chocolade figuurtjes, marsepein en bonbonnetjes! Daar kun je ons wel loslaten hoor.. helemaal niet erg🙈😀

Zondag is moekie jarig en dus heb ik ook samen met haar in een super schattig winkeltje een mooi cadeautje voor haar gekocht. En ik heb ook nog een cadeautje van mams gekregen.. hoe leuk is dat?!!

Jammer genoeg heeft ze mijn cadeautje meegenomen... dus wachten dan maar tot zondag. Al met al, een hele gezellige middag gehad saampjes. 

Ohja... toen ik teruggebracht was door mijn mams op het internaat, ben ik nog even een sigaretje gaan roken in de dampkring en kon ik nog nét eventjes de laatste zonnestraaltjes opvangen. 

Misschien kan ik onderstaande foto gebruiken als mijn 3e foto van mijn opdracht “waardevol”

Picture your life foto 3:

Waardevol, omdat ik terug kan kijken op een fijne en succesvolle dag! Een dag die goed besteed was en gevuld met okay-therapie en een gezellige middag, met mooi, droog weer en zon, met een voldaan gevoel de laatste zonnestraaltjes opgevangen en berichtje dat moekie veilig weer thuis was én een slappe lach app-gesprekje met mijn held..!! (hij kan ook “nee” zeggen) 😂😂.

Ja.. ik voelde me goed vandaag! En dat is goed genoeg! 🙂

Uitzichtloos en dankbaarheid...

Afgelopen nacht was een lange en koude nacht. Slapen is me niet goed gelukt en om 03:00 nog niet in dromenland. Vervelend, maar ook niet heeeeeel erg, ik heb vervelendere nachten gehad.
Af en toe een nachtje niet kunnen slapen is lang niet zo erg als maanden geen nachtrust.
Gelukkig is er altijd in ieder geval 1 nachtbraker die ik kan appen. Sammie.. zij sliep ook nog niet. Joehoe... even kletsen over ditjes en datjes, zo is wakker zijn in de nacht lang niet zo erg! Blij dat Sammie ook wakker was!

Deze ochtend had ik mijn gesprek met Nona, dat was een goed en positief gesprek. Ik heb mijn huiswerkopdracht aan haar kunnen voorleggen en kunnen bespreken.
Ik had een heel stuk geschreven over het eerste deel omtrent Roberts ziekte periode en hoe ik dit heb beleefd vanuit mijn perspectief.
Nona vroeg mij dit voor haar hardop voor te lezen en wilde daarna weten hoe het voor mij voelde om dat te doen.
Gek genoeg voelde ik er niet zo veel bij, omdat ik meer het idee had dat ik letterlijk aan het voorlezen was.
Wel legde ik haar uit dat wanneer ik aan het schrijven ben, ik helemaal teruggenomen word in het moment van toen. Daarbij herinner ik mij de hele scène tot in detail. Alsof ik weer precies dáár was.
Voor mij voelde dat veel intenser dan wanneer ik hardop voorlees.
Nona vond dat ik dit goed had gedaan en zei mij dat ze, terwijl ik voorlas, de beleving had dat zij er ook bij was, doordat ik blijkbaar beeldend en gedetailleerd schrijf.
Há, die heb ik eerder gehoord, mijn heldin heeft dat wel eens tegen mij gezegd. (Ik denk dat dit wel waar is)
Voor mezelf terugkijkend op het begin van deze opdracht, heb ik dit echt als prettig ervaren.
Ik vind het fijn om te schrijven en me mee terug te laten nemen naar wat er zich toen geeft afgespeeld.
Nona kecil vind het voor mij belangrijk om hiermee door te gaan. Dit blijft dus mijn opdracht gedurende de komende weken. Wellicht zullen er, als ik verder kom in mijn verhaal, meer gevoelens bij loskomen. Ik ben benieuwd. Ik vind het in ieder geval fijn om te doen en ga daar dan ook graag mee verder.

Ook heb ik met Nona besproken waar ik zo over heb zitten nadenken de afgelopen tijd, de aandacht-/ontspanningsoefening voorafgaand aan de therapieën.
Ik heb haar uitgelegd dat ik het lastig vind en dit niet goed voor elkaar krijg en vroeg haar of het heel erg essentieel is om dit wel te kunnen. Én... of het wellicht okay is om mijn rust/ontspanning op een andere manier in te vullen die voor mij prettiger is.
Gelukkig vatte zij dit goed op en zei mij dat dat ook prima is. Hoewel ze toch vind dat het deels vermijding is, maar ook deels goed.
Vermijding wat betreft innerlijke rust, omdat muziek ook afleid, maar ook okay omdat ik me daar wel ontspannen bij voel. Ze legde me ook uit dat wat voor de één goed werkt, kan weer helemaal anders zijn voor de ander.
Ik ga akkoord, ik ben blij dat ik me niet hoef blind te staren op deze aandachts-/ontspanningsoefening  en dit persé onder de knie moet krijgen, maar dat ik ook mijn compromis mag sluiten door het zo te doen, met mijn muziekje, wat voor mij prettig is. 😀

De ochtend was in ieder geval goed begonnen, daar was ik dankbaar voor.
Hoe vreemd ook, ik heb me vandaag toch niet helemaal toppie gevoeld. Een sluier van somber hing een beetje over me heen maar ik kan mijn vinger er niet helemaal op leggen.
Sowieso vermoeidheid, maar dat is verklaarbaar door een heel kort nachtje en weer vroeg op.
Ik heb vandaag veel tijd op mijn kamer doorgebracht, door enigszins somber gevoel had ik ook last van de rumoerige geluiden om mij heen van alle leeuwen en leeuwinnen hier.

In de middag had ik beeldende therapie. Dat was toch weer shocking... en enorm confronterend, zoals meestal. Toch ben ik blij met deze therapie, hoewel het vaak een hele lastige is.
Vandaag moesten we een pad tekenen met krijt. Een pad wat jij op dit moment bewandeld. Je moest er vorm aan geven door te tekenen wat je zag op dit pad, je omgeving abstract of natuurgetrouw.
De bedoeling was ook dat je tekende dat er op jouw pad een splitsing komt, links en rechts en daar moest je een keuze in maken. Welke richting sla je in en hoe ziet dát pad er voor jou uit.
Best lastig.
Ik kreeg de opdracht totaal niet voor elkaar. Ik kon me totaal geen pad voorstellen, geen enkel beeld bij een denkbeeldig pad wat ik wilde bewandelen.. leeg, blanco.. nada.. bukan...
Slechts 1 beeld kwam in mij op, maar dat kon ik niet tekenen. In een fractie kon ik me een pad inbeelden.. “one stairway to heaven”... née, niet goed.. onmogelijk en niet handig.. dus gewist uit mijn hoofd.
Ik heb niets op papier gezet.. helemaal leeg gelaten.

Hoe veel zegt dit dan over mij.. en hoe ik op dit moment in het leven sta. Hoe uitzichtloos lijkt het soms voor me. Eng.. toch??
Toch het is niet altijd uitzichtloos, ik merk dat er echt wel momenten zijn dat ik wél kleine lichtpuntjes zie en dat ik toch uitkijk naar verbetering en het zelfs af en toe even voel. Kleine momenten dat ik me krachtig voel, omdat iets me is gelukt of omdat ik iets positiefs bemerk.
Alleen vanmiddag had ik dat dus niet zo en dat uitte zich duidelijk bij beeldend.
Met de therapeute van beeldend heb ik hier even over gesproken en zij snapte dit wel. Soms, als een opdracht niet goed lukt kan dat iets over mij vertellen van precies dát moment, dit wil niet zeggen dat ik mij continu zo voel, maar het is wel een belangrijke “rode draad” die door deze periode van mijn leven loopt. Zeker een aandachtspunt en iets om hard mee aan de slag te gaan. Dat besef ik me dan ook maar al te goed.
Vermoeidheid kan daar ook invloed op hebben natuurlijk. Zo blijkt keer op keer wel dat ik hier niet voor een verstuikte enkel zit.

Gelukkig had ik ook weer een lichtpuntje vandaag!! Zo slingert somberheid en dankbaarheid met regelmatig als een roekeloze schommel heen en weer.
Raad maar... jawel.. POST!! Joehoe!! Post ontvangen van lieve vrienden!!
Een super lieve kaart van Juki en Tinggi!!! Hoe lief! Echt zo blij mee en ook heel dankbaar voor!
Post ontvangen hier is echt een kadootje, daar word ik echt weer even blij van. Dank jullie wel lieffies, super fijn!

Gelijk een goede foto om te plaatsen voor de opdracht van ACT.
Picture your life, foto 2:

Dit is voor mij ook zeker waardevol! Gewoon zomaar, een lief berichtje van lieve vriendjes. Daar kan ik blij van worden en ja... ik heb weer gesprongen. 😂😂

Wat ook heel waardevol voor mij is is het appen met mijn held én met andere lieve vrienden. 

Dat geeft me het gevoel dat ik niet alleen ben! Fijn!

Dat kan ik mooi op mijn dankbaarheid lijstje schrijven.

Zo zie ik wel dat iedere dag grote contrasten heeft. Van somberheid dat ik soms niet kan plaatsen, uitzichtloos, omdat ik af en toe dingen niet meer overzie, naar dankbaarheid en waardevolle momenten. 

Beide gemoedstoestanden mogen er zijn, zolang ik maar kan accepteren dat het soms is zoals het is en positieve gedachten blijf houden dat ik dit kán en dat het me gaat lukken om vooruitgang te boeken! 

Ik kán dit!! 💪🏼 En zo is dat bepaald!! 🤗 

Nieuwe week en nieuwe visie

De maandag start altijd een beetje intensief. Gedurende de taxirit ben ik bezig met omschakelen en me psychisch weer voor te bereiden voor een volle week van therapie.

Uiteraard met de focus op maandag, eerst de maandag therapieën, maar in gedachten ben ik ook stiekem al een beetje bij dinsdagochtend. Dan heb ik nl mijn gesprek met Nona en kan ik mijn huiswerkopdracht-deel 1 voorleggen en laten zien. 

Maar goed.. sudah .. dat is dinsdag pas. 

De taxirit verliep smooth, heerlijk, geen file op de weg en met 1 uur en 45 min. kwam ik al op de Hezenberg aan. Klokslag 10:30, tijd genoeg om mijn spulletjes in mijn kamer te brengen, een sigaretje te roken en een kop koffie achterover te slaan. 

Ik startte vandaag met ACT om 11:00. We hebben het gehad over je waarden en over of het waardevol is.

Ook over regels die je jezelf oplegt, wat moét je van jezelf. En bestaat er ook zoiets van “mogen”, i.p.v. “moeten” ? 

Door jezelf toe te staan dat je dingen “mag” creëer je meer ruimte voor jezelf en kun je vriendelijker naar jezelf zijn. 

Daar hebben we ook in groepsverband mee geoefend door situaties te benoemen waarin je jezelf hebt opgelgd dat je bepaalde dingen moét doen. Ook met elkaar besproken hoe erg het zou zijn als je “moeten” vervangt door “mogen”. 

Daarbij kwam ook aan bod om jezelf af te vragen wat je eigenlijk graag zou willen en dat het belangrijk is om tijd te maken voor jouw eigen “waarden”, tijd maken voor dát wat waardevol is voor jou. 

Waarden, zoals bijvoorbeeld:

-Liefde, zekerheid, vertrouwen 

 Respect, bescheidenheid, plezier, rust

 Eerlijkheid, verantwoordelijkheid, avontuur

 Geloof, creativiteit, humor, optimisme enz. enz.

Hoe maak je je waarden praktisch, zodat het waardevol wordt. Door gedrag, en door “te doen” kun je dit heel goed duidelijk maken. En wanneer is iets waardevol?? Iets is waardevol als je er energie en voldoening van krijgt en dat kan dus voor iedereen weer anders zijn. 

Dit zet aan tot nadenken, althans, bij mij wel. 

Als ik duidelijkheid krijg over mijn waarden, kan me dit zomaar rust en ruimte geven, maar het kan me ook richting aan mijn leven gaan geven en het kan me helpen door keuzes in mijn leven te maken voor zaken die er voor mij wezenlijk toe doen.

Niemand kan mijn waarden voor mij bepalen, ik kan dat alleen zelf doen, dus dit is zeker een belangrijk onderwerp om goed over na te denken. Blij vandaag met ACT, maar wel een lastige.😬

En een opdracht meegekregen om deze week mee aan de slag te gaan. Iedere dag een fotootje maken van iets dat mijn leven waardevol maakt, wat ik belangrijk vind of wat mijn leven zin geeft. 

Picture your life Foto 1: 

Deze foto als eerste gekozen. Het rare smoelwerk van mijn allerliefste Robert. 

Waardevol: de humor vinden in de raarste dingen of situaties. Hoe naar en onzeker het pad dat we bewandelde er ook uitzag.. Robert vond overal manieren om lekker gek te blijven doen en in het moment te leven. Als ik hier naar kijk kan ik lachen en vind ik dit heel waardevol, vooral omdat ik weet dat Robert het heel zwaar had in deze periode. Dus waardevol ten top! 

Morgen weer eentje. 

Vanmiddag had ik PMT, was ook best leuk. De therapie begon een beetje later dan gepland, waardoor we jammer genoeg niet zo veel tijd hadden. We hebben ons in groepjes van drie verdeeld en kregen de opdracht om 3 positieve kwaliteiten van jezelf te noemen, vervolgens moesten de andere uit jouw groepje dit aanvullen tot 10. 

Conclusie: Hezenbergers weten amper 3 positieve kwaliteiten van zichzelf op te noemen, maar weten er tientallen voor een ander. 

Goede oefening in ieder geval en grappig en bijzonder om te horen wat anderen allemaal voor kwaliteiten zien in je, waar je je dan ook echt niet van bewust was.

Vanavond heb ik nog een poos na zitten denken over de mindfullness/aandachtsoefening die we voorafgaand aan iedere therapie doen. De focus leggen op je ademhaling en waarnemingen in je lichaam, dus niet denken, maar voelen en streven naar innerlijke rust en ontspanning. 

Ik ben daar gewoon niet goed in en vind het ook geen prettige oefening. Wat ik me dus afvraag is hoe essentieel dit nu eigenlijk is. Moet ik dit binnen 10 weken kunnen? Moet ik me hier op gaan focussen of  mag ik ook een andere manier toepassen die voor mij wel werkt? 

Ik wil geen kostbare tijd verliezen aan iets, een oefening, die wellicht niet haalbaar is voor mij. Ik wil mij niet blindstaren op iets wat niet goed lukt en waar ik niet zo goed de essentie van weet. 

Liever energie en aandacht geven aan de therapieën ik ik juist zo leerzaam en nuttig vind en waarvan ik bemerk dat ik daar iets mee kan. 

Lastig, want is dát wat ik essentieel vind een waarheid of  praat ik dat mezelf aan??

Mag ik mijn manier van ontspannen gebruiken, door een muziekje te luisteren, of moét ik me toch concentreren op die ademhalingsoefening? 

Mag ik een compromis sluiten, of ben ik dan aan het vermijden? Compromis sluiten is niet altijd erg toch?? 

Dit heb ik ook nog eens met mijn held besproken. Het is fijn om ook zijn mening of visie hierover te horen, zo kan ik het ook weer vanuit een ander perspectief bekijken. 

Blij met zijn mening, maar ik ben nog niet helemaal overtuigd. 

Morgen ... morgen zie ik Nona, dan mag zij het mij eens even haarfijn uitleggen. Tenslotte zit zij erop! Há!!

Voor nu genoeg wat mij betreft.. ik ben moei als een Hattemse koei.. 

tidur dus maar.. morgen weer vroeg op.😬

Mijn weekend..

Na mijn therapieën op vrijdag kon ik gelukkig weer uitkijken naar het weekend. Lekker naar huis! Fijn, want op vrijdagavond vierde Sammie haar verjaardag en daar keek ik echt naar uit.😀

Helaas had mijn taxichauffeur behoorlijke vertraging en arriveerde deze een uur later dan gepland.
In plaats van 15:45 kwam deze pas om 16:30... tjeee.. niet zo leuk, dat betekend een latertje.
Wetende dat het ook nog een behoorlijke rit is naar huis baalde ik wel een beetje.
Uiteindelijk was ik pas 18:20 thuis..

Gelukkig werd ik opgehaald thuis en naar Roger en Sam gebracht, dat was echt heel fijn, ookal rijd de taxi mij naar huis en hoef ik helemaal niets te doen, ben ik toch best moe naar zo’n week intensieve therapie.
Dus was het super chil dat ik opgehaald werd en gelijk naar Roger en Sam werd gebracht!
Dat is echt zó lekker om onder vertrouwd en goed volk te zijn en voelt super fijn en welkom om zo in gezelligheid binnen te vallen! Even geen therapie en lastige dingen om aan te werken, maar gewoon er zijn en gezelschap om me heen!
Dit was dan ook echt heel prettig en voelde helemaal goed.
Sammie was echt super jarig en had het heel gezellig gemaakt thuis!

Lekker gegeten en gesnoept van al het lekkers wat op tafel stond!! Sammie was écht een birthda-girl!!

Het was erg fijn en leuk om iedereen weer te zien en voelde me dan ook in het echt senang!

Hiep hiep hoera voor Sammie! 

Ook nog op de foto gezet met Rogers broer James.. hij wilde soort van op de achtergrond, want dan leek zijn hoofd niet zo groot dacht-ie... dus moest ik maar voor dikkop spelen... goed dan, dan ik als dikkop: 😂

Lekker laat geworden op vrijdagavond, dus helaas.. weg structuur.. hihi, maar het is toch weekend... dan mag dat heus wel.

Gelukkig heb ik vrijdag op zaterdag goed geslapen en heb ik me zaterdag in een vertraagd ritme bezig gehouden met de was en de strijk. Het kan maar gebeurd zijn. Tevens mijn tas vast ingepakt voor maandag als ik weer vertrek naar het “internaat”. Moeilijk altijd om te bedenken wat ik aan kleding wil meenemen. En het begint echt weer koud te worden, dus warme kleding moet weer. 

Zaterdagavond ben ik door Sammie opgehaald en heb ik de avond bij hen doorgebracht! Dan voel ik me ook echt thuis! (HappyIndo-Opvangcentrum) 😂😂

Hoe dan ook, fijn! Ook een heel fijn gesprek met hen beide gehad en weer wat inzicht gekregen over mijn therapie. Stof om over na te denken en om met Nona kecil te bespreken! 

Zondag word mijn huiswerkdag! Sam en Roger zouden naar Utrecht gaan en s’avonds naar een concert. 

Ze stelde voor of ik mee wilde, omdat ze ook even naar William en José zouden gaan. Oeiiiii... lastige keus, want ik vind dat ook heel gezellig bij hen! En Utrecht is ook nog eens zo’n leuke stad. 

Wat ik al schreef, zondag had ik als huiswerkdag gepland, ik wilde namelijk aan mijn opdracht die ik van Nona had gekregen gaan werken. De schrijfopdracht die ik zou gaan doen omtrent Roberts ziekte periode. Dat had ik al met mezelf een soort van afgesproken. 

Hoe graag ik ook mee had gewild met Sammie en Roger, ik heb het toch maar afgewezen. Ik moet echt aandacht geven aan mijn opdrachten van mijn therapie. Schrijven in dit geval. Moet!!! En ik wil dar ook de tijd voor nemen en er serieus mee bezig zijn. 

Dus nee... ik ga niet mee..😫 reeds besloten voor mezelf.

Zodoende ben ik daar zondag mee aan de slag gegaan. Hoewel ik er behoorlijk omheen heb gedraaid en mijn vermijdende gedrag weer eens op kwam duiken, ben ik er uiteindelijk toch serieus mee aan de slag gegaan. Veeeeeeel later dan ik had gehoopt, maar toch gedaan en ook nog zorgvuldig opgeschreven zonder af te raffelen, dus echt de tijd ervoor genomen. Muziekje opgezet en schrijven maar. 

Ik bemerk dat als ik eenmaal ga schrijven, ik bijna niet van ophouden weet en ik herinner mij dat echt tot in detail de situatie. 

Heel apart, ik schrijf en ik zit dat bijna letterlijk in dát moment, dus heb ik toch nog heel veel geschreven als eerste deel van mijn opdracht. 

Fijn, want dinsdagochtend zie ik Nona weer en kan ik dus goed voorbereid mijn gesprek in. Missie geslaagd. Wellicht kan ik maandag nog een stukje verder schrijven, nu al 4 A4-tjes vol geschreven.

Ja, ik vind schrijven toch wel prettig, maar ben het wel verleerd en krijg dan ook mega veel kramp in mijn onderarm. Ik zal weer moeten wennen, maar als ik zo een poosje door ga zal ik er wellicht steeds minder last van hebben. Trainen dan maar.. en ik heb echt nog ontzettend veel te schrijven, dus die training komt wel goed denk ik zo!

Zondagavond ben ik nog eventjes bij mijn lieve buren geweest en hen een beetje bijgepraat over mijn therapie! Ik bof echt, want ik heb echt fijne en lieve buren!! Daar ben ik dankbaar om!! 

Nu 23:15, blog schrijven en mijn laatste spulletjes pakken en dan maar niet te laat mijn mandje in, want morgen is het weer vroeg op. 

Dan ga ik alweer mijn 4e week therapie in! Weken lijken toch om te vliegen... woensdag word weer een leuke dag, dan komt mijn moeder op bezoek! Gezellig en leuk om naar uit te kijken! 

Maar eerst de maandag nog... werk aan de winkel en serieus aan de slag! 💪🏼

Good night vast voor allen! 😴💤💤

Nog meer confrotaties...

Eigenlijk dacht ik dat ik mezelf wel begon door te hebben.
Mijn vermijdende gedrag, mijn blokkades, mijn “vluchtroutes” en noem zo maar op. Tot dat ik weer een gesprekje met Nona kecil had, mijn persoonlijk begeleidster. Zij weet altijd wel iets te ontdekken bij mij waar ik mijn vinger nooit op heb weten te leggen.
Zij “leest” mijn lichaamstaal en weet precies dié vragen te stellen waardoor er dingen duidelijk worden en waar dingen vandaan komen.
Toneel spelen of er omheen draaien gaat bij haar niet werken.

Vanmorgen had ik weer een gesprek bij haar, waarbij we ons hebben gericht op rouwverwerking. Het opgraven van pijn die ik blijkbaar zo zorgvuldig mogelijk heb opgeborgen. Papiertje erom, strik erop, in de kast en daar lekker mooi ingepakt laten staan. Zolang de buitenkant er feestelijk en gezellig uit ziet, zal niemand zich afvragen wat er eigenlijk precies in zit.
Nona dus wel, zij helpt mij om deze feestelijke verpakking door mezelf zorgvuldig uit te pakken en dan wel op zo’n manier dat stap voor stap de verpakking keurig netjes afgewikkeld wordt. Niet als een wilde al het papier eraf scheuren, maar eerst de plakbandjes, dan het uitvouwen en de strik natuurlijk niet te vergeten en vervolgens de doos openen en zonder te oordelen alles eruit halen.
Het klinkt bijna gezellig, maar niets is minder waar.
De inhoud van mijn eigen gecreëerde verpakking blijkt meer rottigheid te bevatten dan ik onder ogen durf te komen.
Maar goed, we gooien de doos niet in een keer om, zodat alles eruit vliegt en er een grote berg rommel op een hoop ligt, maar we pakken er steeds een dingetje uit. En dat blijkt al een hele klus.

Ik heb samen met Nona een ontspanningsoefening gedaan, om beter bij mijn gevoel te komen. Voor mij voelde dat totaal niet comfortabel. Echt heel ongemakkelijk.
Ik moest slap zitten (daar heb ik al moeite mee, ik zit het liefst op het puntje van mijn stoel), ik moest mijn ogen sluiten, dat vind ik ook al niet zo fijn... vervolgens ging zij mij vragen stellen en ik moest daar antwoord op geven zonder te oordelen of uitleg bij te geven.
Vragen die zij stelde gingen over wat ik voel in mijn hoofd tot aan mijn tenen. Puur alleen wat ik waarneem en voel.
Echt heeeeel vreemd. Hoe dan ook, ik heb geprobeerd.. concentratie een 6je, ik probeer wel maar omdat dit zo vreemd voelde had ik daar wel moeite mee. Gevoel??? ongeveer nul, misschien 1, maar ik voelde ook niks. Helemaal leeg, verdoofd en blanco.
Há.. 1 punt gescoord, blanco is een waarneming.. dat was goed!!

Vervolgens veranderde Nona haar strategie, ik moest blijven zitten zoals ik zat, slap en ogen dicht weer antwoord geven op wat zij vroeg.
Ik moest haar zeggen welke gedachte of welk beeld in mijn hoofd opkwam.
Je weet het.. :

-Alles is goed, niets is fout, het mag er zijn en het is wat het is”-

Okay, ik dacht en dacht en toen zag ik het, nasi goreng, ik zag een groot bord nasi goreng voor me met cabe en bawang goreng, met ceplok en atjar ketimun...ik zag sambel ketjap en emping!!🙂 dus dat.
Nona wilde weten wat dat bij mij opriep, nou.. simpel, mooi weer, verre reizen, blauwe lucht, palmbomen, etc..
Nona wilde ook mijn gevoel daarbij weten, nou.. ook simpel, blij, relaxed, genieten, tevreden, gelukkig, dankbaar etc.. Genoeg positieve emotie dus.
Zo bleef Nona vragen stellen en voor ik er erg in had zat ik zomaar van een bord nasi goreng, naar vakanties en reizen, naar samen genieten, naar Robert, naar gemis, naar eenzaam, naar ziekte, naar ziekenhuis, naar bang en onzeker, naar verzorging en machteloosheid, naar tumoren en pijnen, naar verzorging en medicatie en poef .... ineens aan zijn sterfbed.
Tja... en hoe doet Nona dat toch... is ze helemaal gek geworden??!!!Dit heeft bijna zeker een uur geduurd.. dus zo gemakkelijk ging dat nog niet echt.

Hoe vreemd ook, het leek er bij mij op dat ik me nog steeds leeg voelde en de vragen een soort van feitelijk en rationaliserend beantwoorde.
Mmmm... weinig emotie .. althans, ik voelde het niet..
Nona heeft het druk met mij en trekt echt wel alles uit de kast. (maar ja, zij zit erop..😂)
Haar opdracht voor mij is gaan schrijven over de periode van Roberts ziekzijn. Dan wel op die manier dat ik beschrijf hoe ik de situatie rondom Roberts ziekte periode heb ervaren en wat ik erbij voelde.
Heel raar om dat te moeten beschrijven, vooral omdat ik in die periode niet met mezelf bezig was, maar alleen met alles wat Robert nodig had en hoe het met hem ging.
Ik deed er niet toe in die periode, Robert stond uiteraard op nummer 1., mijn tijd kwam later wel.. maar dat was toen absoluut niet belangrijk.

Wel nu... ik denk dat mijn tijd dus nu is.. nu is dé tijd om aandacht te geven aan waar ik tegenaan loop. Stil staan bij mijn copingsmeganisme en mijn “vluchtroutes” een andere bestemming geven.
Geen omleiding meer volgen, maar er gewoon dwars doorheen gaan. Leren “voelen” zonder weg te lopen of te blokkeren en zonder te oordelen.
Misschien met het opschrijven van mijn verhaal rondom Roberts ziekzijn en dit letterlijk visualiseren,  kan ik weer leren terug te keren bij mijn gevoel. En kan ik misschien de werkelijkheid beter onder ogen zien.
Leren accepteren zonder daar over te oordelen.

Toen ik Nona uitlegde dat ik juist ontzettend hard mijn best doe om mij te richten op de positieve dingen die er zijn, daar lijstjes van maak, zoals mijn succes verzamellijstje, mijn dankbaarheidslijstje ed., juist om mijn somberheid en negatieve gedachten geen aandacht te geven, haakte ze daar gelijk op in.
Een negatief lijstje heb ik nl. niet en op de een of andere manier kan ik er ook niet goed opkomen.
Soms brul ik hele tsunami’s bij elkaar, maar kan ik daar toch niet echt mijn vinger op leggen en kan ik zelfs niet goed bedenken of voelen waar dat vandaan komt. Dan voel ik me leeg en blanco.
Ook dit is vermijding, er niet aan willen dat ik met verdrietig of rot voel en het niet willen toelaten.
Ik moet dus blijkbaar ook ruimte maken voor negatieve momenten. Lijstjes maken is goed, maar het moet én én zijn, positief én negatief.
Stil staan bij beide emoties, want zo creëer ik balans.
Balans tussen lichaam en geest.. voelen en denken horen bij elkaar, maar als een van de twee niet mee mag doen van mezelf en buiten spel word gezet, gaat het andere ook niet goed. Daarom moet ik blijkbaar  dichter bij mezelf komen wat “gevoel” aan gaat.
Dat vergt oefening en wellicht is schrijven een goede oefening.. wederom werk aan de winkel dus.

Wat verder vandaag... ik ben naar Hattem gefietst, (lunch geskipt 😝) en een piepklein aardigheidje gekocht voor een leeuwin die hier morgen voor het laatst is. Én Sammie is vrijdag jarig, dus voor haar ook een cadeautje  gescoord. Vrijdag ga ik lekker naar haar toe!! Fijn, daar kan ik weer naar uitkijken!
Ook vond ik nog even de tijd om een paar schattige winkeltjes binnen te lopen en me verlekkerd aan mooie spulletjes, maar niets gekocht.
Ik heb echt heel langzaam en op mijn dooie gemakje lopen slenteren en rondgeneusd in lieve, kleine boetiekjes en bijzondere winkeltjes.
Eigenlijk best leuk even, hoewel ik het ook wat eenzaampjes vond. En het ging nog regenen ook.. baaahhhhh... ik haat regen.
Ik heb mezelf zoet gehouden in een bloemenwinkeltje en gewacht tot het droog werd.
Zodra droog... hup op de fiets en vlug weer terug naar het internaat. Gehaald!! Droog aangekomen!

Dit was dus een dag... gevuld met veel “lastig” en een beetje ontspanning.

Morgen lekker naar huis, daar kijk ik weer naar uit! Even weer vertrouwde omgeving, eigen bedje en eigen douche en dat soort dingen! Fijn!

Voor nu, wat mij betreft genoeg geweest.. sakit kepala en doodmoe!
Douchen maar en Netflix kijken.. even lekker niets.


.

Visitors and mail.. 🤗

Blij vandaag, want vandaag komen William en José!! Zo’n leuk vooruitzicht!
Bezoek, voor mij!! Helemaal voor mij!! Hoe blij kun je zijn als er visite komt.
De hele week kijk ik daar al naar uit en vandaag is het dan zo ver!

Bijna geen plaats in mijn hoofd voor therapie.. mezelf dwingen om mijn focus te behouden tijdens essentiële therapie! Lastig, maar het lukt me gelukkig toch!
Vanmorgen om 9:00 gestart met interactie vaardigheden. We hebben een G-schema behandeld van een van de leeuwinnen.

-in het reglement van de Hezenberg staat dat de mogelijkheid zich kan voordoen dat je je kamer moet leegmaken op vrijdag, omdat deze beschikbaar gesteld kan worden voor pastorale gasten die een weekend op de Hezenberg verblijven. -

Bij deze leeuwin was dit het geval voor haar en zij raakte daarvan behoorlijk van slag. Zij zou op vrijdag vanaf 10:00 haar kamer moeten leeghalen en op de maandag zou zij er pas na 14:00 weer in kunnen.
Dit betekent dat je op de vrijdag tussen je therapieën door geen “eigen” plekje hebt om je terug te trekken of om te rusten als je daar behoefte aan hebt. Voor velen hier is dat best heel ingrijpend. Je kamer die je hier tot je beschikking hebt kan al vrij vlug een prettige plek worden om je terug te trekken, je een gevoel van veiligheid geven of gewoon je rust te vinden wanneer je te veel prikkels hebt van alle mensen hier om je heen. We zitten hier echt niet voor een verstuikte enkel, we hebben allemaal onze bagage, zo is dat nou eenmaal. Zelfs als je weet dat het afstaan van je kamer eens zou kunnen voorkomen, kan dit soms een hoop emotie teweeg brengen.
Zodoende hebben wij met de therapie hierover een G-Schema ingebracht.

Zo ziet dat eruit:

Door de stappen en vragen te doorlopen, uit te splitsen en op te schrijven kun je via een G-schema verheldering vinden over wat een minder prettige gebeurtenis met je doet en wat er door je heen gaat.
De gebeurtenis wat deze leeuwin betreft hebben we in groepsverband besproken volgens de stappen van het G-schema. Daarbij zoeken we ook naar oplossingen en helpende gedachten. Op deze manier krijg je verheldering van deze minder prettige gedachten en kun je weer op een andere manier kijken naar wat mogelijkheden zijn om dit minder zwaar voor jezelf te maken.
Dit is echt een handig systeem voor ontzettend veel situaties.

We zijn dan ook zeker tot oplossingen gekomen en iedereen denkt dan actief mee. Cognitieve gedragstherapie, reuze handig.
Ik heb deze leeuwin aangeboden om eventueel te ruilen met mij, zodat zij haar kamer niet hoeft af te staan en ik mijn kamer beschikbaar stel voor een van de weekend gasten.
Uiteindelijk heeft zij zelf besloten om tijdens de lunch, waar meestal wel iedereen aanwezig is, haar probleem voor te leggen en de vraag te stellen of er iemand is die eventueel minder moeite zou hebben om zijn of haar kamer ter beschikking te stellen.
Ik heb haar aangegeven dat ik niet aanwezig ben bij de lunch, maar indien er niemand zou zijn die met haar positie wil ruilen, dat ik bereid ben om mijn kamer ter beschikking te stellen.
Ik vind het ook niet heeeeeel fijn, maar als je iemand kan helpen, moet je dat altijd proberen.

Vanmiddag ben ik nog maar eens voorzichtig gaan kijken in mijn postvakje. Zou er huiswerk
liggen?? Of wellicht een factuur.. grrrrr... 😬🙈
Dan hoop ik nog liever op huiswerk.
Maar toen ik in mijn postvakje keek... jullie geloven het niet.. ík geloofde het zelfs niet, maar daar lag ineens POST!! Joehoeeeee!! Post!! Hoe leuk is dat!! En er stond geen “Hezenberg logo” op!!
Ja... ik heb weer staan springen als een kleuter met envelop tegen me aangedrukt!! Dit keer voor de juiste redenen... POST VAN HELD!!!! Joehoeeee.. zo leuk!! Zo blij daarmee. Echt een verrassing.

Check:

Zo lief van held!! En zo blij kan ik zijn met een kaartje! Is overigens geen hint, in het echt niet, maar
het maakt wel mijn dag een stuk vrolijker!
En het zou al zo’n fijne dag worden, want William en José komen straks!! Dus nu dubbel blij!

Rond 12:30 waren W & J er, ontzettend leuk, ben gelijk op ze af gestormd en heb ze allebei plat
geknuffeld.
We zijn lekker Zwolle in gegaan, ik was daar nog niet eerder geweest, maar wat een leuke en
gezellige stad. Binnen 10 minuutjes waren we er en W & J hadden al een leuk restaurantje opgezocht.

“Villa Suikerberg”

helemaal goed! Schattig pand naast een bijzonder museum. Met z’n drietjes hebben we daar heerlijk geluncht. Lekker bijgekletst en lekker even weg van het Internaat😀.

Lekker gegeten ook nog, eindelijk weer eens lekker gegeten, William een carpaccio van gerookte rib eye, José een mosterdsoep en ik had een Caesar salad genomen. Eet ik ook nog eens iets “groens”😂

Echt fijn zo, lekker eruit!

Daarna hebben we lekker door Zwolle geslenterd, winkeltje in, winkeltje uit.. super leuk.

Gekke selfie gemaakt.. aduuuhhhh José, waar ben je dan toch?..

Gelukkig hadden we ook nog redelijk weer, droog en af en toe zelfs een beetje zon. 

Ondertussen kwam William op een geniaal idee voor mij, een andere vorm van therapie. Eentje die best verfrissend kan zijn en waarschijnlijk veel minder intensief, maar vooral gezond! Super toch?? Ik ben me gelijk gaan aanmelden..😂

“Smooth Fruit Therapy” beter kan ik niet krijgen denk ik!

Vandaag dus echt een leuke en gelukkige dag! Bezoek én post!! 

Einde van de middag hebben W & J me weer teruggebracht op het internaat. Helaas, er is een begin en ook weer een einde. Ik heb ze uitgezwaaid tot ik hun auto niet meer zag. Daarna voelde ik me toch even een beetje sip. Het is weer voorbij, ze zijn weer weg.. zo jammer, want het was zo’n fijne dag....

En juist .. precies, een fijne dag, daar moet ik me aan vast houden.. en heel dankbaar om zijn. Ze hebben de moeite genomen om mij helemaal op te komen zoeken hier in Verweggistan! En dat is super lief en voelt als vriendschap, waardering en als een warme zon! Lieve William en José én held.....terima kasih banyak!

Na het eten was er een knutsel avondje. Één keer in de 2 weken komt er een schattige knutsel tante hier vrijwillig om alle gebroken zieltjes hier een beetje ontspanning te geven in de vorm van een knutselprojectje! Ach.. who cares! Ik doe wel even mee! What else is there to do??!! 

Zoooo... hartje gemaakt... 😂😂😂

Weer een freubel dingetje om ergens neer te leggen.. in een schoenendoos uiteindelijk waarschijnlijk.

En dat was het dan voor vandaag! 

Het begint nu ook te regenen hier, niks aan! Morgen een volle dag en dus maak ik nog even wat huiswerk! Dan is Nona kecil ook tevreden en ik ook! 

Good night! 🙂

Breakpoint..

Maandag nacht heb ik niet zo goed geslapen. Mijn knock-out pil deed niet precies wat het zou moeten doen, met als gevolg dat ik om 03:00 nog niet sliep.

Gelijk schiet er dan weer door mijn hoofd: “nee hè, het gaat toch niet weer beginnen”.

Het vreemd dat als je voor een hele lange periode letterlijk nul uren hebt geslapen, vervolgens de juiste knock-out pil hebt gevonden en eindelijk weer wat uurtjes pakt, dat je direct bij een slechte nacht weer bang bent voor een hele reeks van slapeloze nachten. 

Natuurlijk hoeft dat niet zo te zijn, maar daar denk ik wel gelijk aan.

Vanmorgen kwam ik slecht op gang, ben op mijn kamer gebleven en kon de energie niet vinden om in actie te komen. 

Moe en een sip gevoel wat ik niet direct kon plaatsen. Om wat afleiding te vinden ben ik “huiswerk” gaan maken. 

Ik heb mijn succes verzamellijstje aangevuld, waar ik wel heeeeeel lang over heb moeten nadenken, maar heb er nog wel een paar dingen (2 om precies te zijn) op kunnen schrijven. 

Ook bleef bij mij de vraag door mijn hoofd spoken waarom ik toch zo mogelijk bij mijn gevoel kom. 

Waarom kan ik zo moeilijk “loslaten”, accepteren en mij overgeven aan emotie. Emotie is er wel, maar ik wuif het vrij snel weg als het te veel binnen komt. Dat moet toch anders kunnen?? 

Al met al... lekker de hele ochtend op mijn kamer zitten schrijven, denken, analyseren en moe zitten zijn. 

Saai, maar misschien even nodig.

Na de lunch had ik beeldende therapie. De therapie met “knutsel opdrachten” die áltijd heel veel zeggen over wat er in je omgaat en hoe je bent. Hoe hard je ook probeert om je te verzetten, er komt altijd iets uit.

De opdracht dit keer was met een stukje klei uitbeelden wat voor jou “hard” en “zacht” betekende.

Uiteraard vanuit je gevoel. Én.... natuurlijk is niets fout, alles is goed, het mag er zijn en het is wat het is. mmmm.... die hoor ik bij elke therapie sessie.. en toch is dit steeds heel lastig. 

Lastig, vooral als ik mezelf steeds beoordeel en rationeel een opdracht probeer uit te voeren en het maar niet lukt om te voelen. 

Dit keer was er een breakpoint ... zomaar, nee, toch niet helemaal zomaar. 

Ik heb een poosje naar de klei gekeken en bedacht me hoe irritant het is als mijn handen straks onder de smurrie zitten van dat spul. En als het onder mijn nagels zit en ik krijg het er niet af, want ik ben mijn vijl vergeten. 

Wederom denken en niet voelen.. 

En toen... tja, wat moet ik maken, hoe ziet “hard” eruit in kleivorm?? Hoe ziet “zacht” eruit?? Geen idee?? Ik moet het voelen toch??? Maar waarom voel ik niets..🙁

De therapeute, die mij waarschijnlijk al had geobserveerd (spion😬), schoof naast mij aan mijn tafel waar ik zat en begon te vragen wat er gebeurde en wat er in me om ging. 

Ik had geen antwoord, ik wist het niet. Uiteindelijk vroeg zij mij een paar dingen en vroeg me daarbij ook om even de opdracht te vergeten. We hebben een kort fluister-gesprekje gehad, over het verlies van Robert, over stil staan bij verdriet en over dat het gewoon oneerlijk is en rot om zoiets mee te moeten maken. Over mijn schuldgevoel van trouw willen zijn en de angst dat ik hem vergeet. Ik weet niet hoe zij het deed, maar ik ben verschrikkelijke in tranen uitgebarsten. Ze heeft niet eens hele bijzondere dingen gezegd, ook geen dingen die ik nog niet weet, maar ze luisterde en bevestigde mijn gevoel op dat moment. 

Ja... je hoort het goed, mijn gevoel.. há.. het zit er dus heus wel... 

Dit was een breakpoint. En die moest even denk ik. Ik heb haar ook gelijk de schuld gegeven van mijn tsunami. 😂 (welke ze maar al te graag op zich nam) 

Soms best fijn als je even iemand de schuld mag geven..😂 zonder dat je daar een slechte bedoeling bij hebt.

Deze therapeute is een fijn persoon, pinter, doortastend en bijna net zo lief als mijn heldin. (Bijna.., maar ze haalt het toch net niet). 😉

Deze momentjes moet ik uitbreiden, want blijkbaar kwam ik dus nu wél even bij mijn gevoel, zonder te oordelen en zonder weg te lachen.

Nou, kan dus ook op mijn succes verzamellijstje! 

Verder vandaag nog een poosje gesproken met 1 van de leeuwinnen hier, zij zit bij mij in de groep en begon na de therapie wat dingen te vragen over Robert. Ik heb een hele tijd aan haar zitten vertellen over alles wat in me opkwam, onze ontmoeting, de reizen die we gemaakt hebben, ons huwelijk, alles aan 1 stuk door en ze heeft gewoon zitten luisteren. Alleen maar zitten luisteren. 

Het rare van alles is, dat ik eigenlijk wel 100.000 x mijn verhaal wil vertellen. Keer op keer.. tot in detail. Het is natuurlijk niet alleen maar een mooi verhaal, maar zelfs tussen de  zware en verdrietige perioden waren mooie momenten. 

En als ik uitverteld ben, wil ik eigenlijk alles nog een keer vertellen, alsof ik het gevoel heb dat ik nog steeds niet alles verteld heb.
Voelt gek, want ik heb al zo vaak ons verhaal verteld, maar het lijkt nog steeds niet genoeg.

s’avonds heb ik nog een poosje met mijn held zitten appen, dat doet me altijd goed! Held helpt mij herinneren aan wijze lessen die ik soms even vergeet! Hij is mijn externe harde schijf! 😀
Ook met Sammie zitten appen! Dat is ook super fijn! Allemaal lief!! Ik bof!

Morgen word een super dag, daar kijk ik helemaal naar uit, ik krijg bezoek!! Hoeraaaaaa!! William en José komen me opzoeken! Echt super blij mee!! Vertrouwd en goed volk, lieve vriendjes!!
Met die gedachten, aan morgen met een leuk vooruitzicht sluit ik af.
Ik kan niet wachten tot het woensdag is! 😀

Positieve emoties.. en voelen..

Vandaag gelukkig geen Blue Monday.. wel een intensieve dag, dat zeker.
De taxirit verliep vlot en kwam keurig op tijd op de Hezenberg aan.
Net tijd genoeg om mijn spullen op te ruimen en direct in te stromen in mijn therapie, Act, om mee te beginnen.
Het onderwerp van vandaag was “positieve emotie”. Wat wordt daaronder verstaan en welke gedachten roepen het bij je op.
Een goede oefening om in te blijven zien dat er nog altijd leuke en plezierige dingen in het leven gebeuren en niet alles donker en somber is.
Door eerst positieve emotie te benoemen in trefwoorden, wordt het makkelijker om te denken aan wat leuk is of wat leuk was en kun je die voor je eigen persoonlijke situatie beter benoemen.
Best handig als je soms even “vergeet” wat de positieve emoties ook weer zijn of in welke situatie je positieve emotie ervaart of hebt ervaren.

Tevens bemerk ik dan ook dat de negatieve emoties je aandacht “versmallen”, alsof je word opgeslokt door negatieve gedachten, beelden en gevoelens, waardoor je simpelweg niet meer verder kunt kijken dan dát, terwijl positieve emoties je aandacht verbreden en er herinneringen en gedachten van situaties boven komen die je plezierig stemmen.
Soms zijn dit maar moment opname, maar ze zijn er wel! Zelf als je het soms niet exact zo voelt, ze zijn er.
Ook hiervan ga ik een lijstje maken om dit beter zichtbaar te maken voor mezelf. Ik hang ‘m op naast mijn succes verzamellijstje!
En weer als ik er even niet op kan komen, dan herinnert mijn held me! Soms wil ik meer dan alleen een moment van blijdschap, maar ik mag niet vergeten dat ik ook dankbaar moet zijn met een moment. Zelf als een plezierig moment even voorbij is, moet ik mezelf blijven herinneren dat ik dat moment wel even heb gehad en het daar weer op te zoeken... lukt dat even niet... dan is daar weer mijn held! 😃
Blijven herinneren en herbeleven door eraan terug te denken of de plek nog eens bezoeken of een foto terug te kijken en je te verplaatsen in dat positieve moment.
Voor negatieve emotie werkt dat eigenlijk hetzelfde, maar dan tegengesteld.
Maar hoe komt het, als je gedachten positieve emotie willen, maar er toch regelmatig negatieve emotie blijft sluieren? Dat maakt het ingewikkeld.
Ik ga proberen met lijstjes.. negatief in mijn hoofd, positief op papier voor me!

Ik heb een huiswerk opdracht hiervoor meegekregen om iedere dag van de week een positieve emotie te noteren en welke emotie ik daarbij heb ervaren, maar ook het moment dat het stopte en welke gedachten daarbij een rol speelde.
Wederom leerzaam en interessant. Trainen dus en erover na blijven denken en opschrijven.

Tijd voor lunch... die verschrikkelijke lunch hier.. ik zit ‘m uit.. ‘tis maar een half uurtje gelukkig.
De bel, zitten, bidden, eten of niet eten, dankliedje zingen en klaar...

Ook weer PMT therapy, de therapy die door middel van sport en/of spel je leert om voor je zelf op te komen en grenzen aan te geven en hulp te durven vragen.
De oefening was: loop over een evenwichtsbalk.
Nou, dat deden we dus. Sommige van de groep lukte het, sommige wiebelden en sommige stapte regelmatig mis.

-De stellig hier, bijna standaard bij elke therapie: “Niets is fout, alles is gied, het mag er zijn en het is wat het is.”-

De therapeute keek dit aan en besprak met ons de oefening. Zij vroeg zich een paar dingen af. Waarom heeft niemand die moeite had met de opdracht aan een van de groepsgenoten om hulp gevraagd? Waarom waren er leeuwinnen die eigenlijk bij voorbaat niet wilde toch over die evenwichtsbalk gaan lopen?? De oefening was: loop over de evenwichtsbalk. Hoewel er nooit os vermeld dat je de opdracht niet zou mogen weigeren of hulp zou mogen vragen als je dat fijner had gevonden.
Stil waren we.. want inderdaad, dat hadden we gewoon mogen doen, hulp vragen of weigeren, dat had gemogen.
En toch deed niemand dat en ik ook niet. Gedachten daarbij: Ik moet dit toch kunnen, het staat gek of laf als ik hulp zou vragen, ik ben een spelbreker als ik niet wil deelnemen aan de oefening. En ga zo maar door.
Zeker een goede les, vraag hulp, leg de lat niet te hoog voor jezelf, geef je grens aan als je iets niet wilt.

Deze oefening deden we dus nog eens, dit keer mochten we zachte ballen gooien naar de gene die over de balk liep.
Dit keer moesten we uiteraard meenemen wat er bij de vorige oefening besproken was:
-grenzen aangeven
-hulp vragen
-zelf bepalen of je wel of niet met een bal gaat gooien.
De boodschap dus: de opdracht zo uitvoeren, dat het voor jou comfortabel is.

In de wereld buiten dit “internaat” zal het wellicht niet altijd kunnen en zul je soms wel eens voor situaties komen te staan waarin je niet altijd een opdracht kunt weigeren, maar zolang je kunt en durft aan te geven wat voor jou prettig is of juist niet prettig kun je wel lastige situaties bespreekbaar maken.
Ja.. en voor je het weet sta je ineens in de roos van Leary en kun je zo’n situatie beïnvloeden als je je verbale communicatie verandert. Há... ik heb heus wel opgelet hoor! 😂

Het fijne van de Hezenberg hier is, dat je eindeloos kunt oefenen en uiteraard: “Niets is fout, alles is goed, het mag er zijn en het is wat het is” 😂
Lessons for life!! That’s what it is!!

Vanmiddag had ik een gesprek met nona kecil, lastig gesprek. Wel nuttig uiteraard, maar ook energie vretend.
We hebben over “voelen” gesproken. Hoe laat je je gevoel toe en hoe blijf je bij dit gevoel, zonder het weg te lachen of weg te stoppen.
Dat blijkt bij mij toch nog echt een “dingetje”. Ik bemerk hier steeds vaker dat ik op de een of andere manier niet goed bij mijn gevoel kom. Niet met de “mindfullness” oefeningen, niet bij beeldende therapie en bij nog heel veel meer situaties loop ik daar tegen aan.
Nona ontdekte al bij mijn eerste gesprek met haar in mijn eerste week, dat ik overkom als een heel gespannen persoon. Hahaha.. nou.. hoe dan??
Zij ziet dat blijkbaar aan mij, alleen ervaar ik het zelf niet. Ik voel dat ook meestal niet.. en dat zegt gelijk weer heel veel. Voelen... precies dát wat ik niet goed toe laat of binnen laat komen. Blijkbaar voel ik spanningen in mijn lichaam niet als spanning. Wellicht uitgeschakeld of al zoveel jaren onderdrukt, dat ik het niet herken als spanning.
Oefenen dus met minder spanning creëren, door bijvoorbeeld bewust mijn spieren extra aan te spannen, waarnemen dat ik daadwerkelijk mijn spieren aanspan en vervolgens weer los te laten en waarnemen en voelen dat ik spanning vrij laat.
Huiswerk dus.. ik ga oefenen.. 🙂
Nona is een coole chick en dat heb ik dan ook tegen haar gezegd.. schiet ze gelijk in de lach, zo klein als ze is, zo groot is haar schaterlach! Nona is aardig, doortastend en geeft wel handvaten, maar hoe dan ook, ze haalt het niet bij mijn heldin en held.. dat zal haar nooit lukken, maar als alternatief is ze best okay! 1:0 voor mijn helden! 😃

En dan ineens zit de maandag er weer op. Vreemd.. vandaag leek een eeuw te duren, maar ging ook weer snel voorbij. Veel informatie gekregen, confrontaties en een krakend en bonkend hoofd. Bedankt Hezenberg.. 🤨

Nog even mijn positieve emoties van vandaag noteren en heel hard in mijn arm knijpen.. ja dat voel ik gelukkig wel, ik ben nog niet gevoelloos! 😂

Let’s call it a day!!

Vasthouden en oppakken...

Thuiskomen is fijn, ja toch??? Daar keek ik echt naar uit, maar waarom blijft het gevoel van “alleen” dan toch zo sluimeren???

-Gelukkig had ik al een “vluchtroute” uitgezet en heb ik vrijdagavond kunnen doorbrengen bij Anneke  en Frans. Chillen, bijkletsen, bankhangen en me welkom en thuis voelen. Dat was echt fijn om zo de vrijdagavond door te brengen. 😊-

Toch moest ik eerst naar huis om mijn spullen binnen te brengen én mijn fiets te pakken. En zodra ik de sleutel in het slot steek van de voordeur bekruipt dat gevoel me direct.. binnen komen in ons huis... leeg en stil.. niemand in huis die me ontvangt en waar ik even bij op de bank kan ploffen en tegenaan kan leunen.. niemand in huis die vraagt hoe de afgelopen week is geweest..
Dit gevoel refereert naar Robert, juist hij die er niet is, juist hem wil ik zo graag naast me op die bank en zijn stem die me zegt dat het allemaal wel goed komt en zijn positieve feedback en luisterend oor.
Vreemd om precies dít te voelen als ik zoveel contact heb en ook lieve feedback van de mensen om me heen.

Het lijkt alsof ik niet dankbaar ben daarvoor, maar niets is minder waar. Ik ben heel dankbaar voor het contact dat ik gedurende de week heb met held en vrienden, dat sleept mij door de week op het “internaat” heen en houd me aan de gang, maar thuis wil ik eigenlijk degene die ik zo ontzettend mis, dat gevoel keert heel vaak terug en achtervolgt mij als mijn schaduw.
Het alleen thuis zijn is nog altijd een lastig iets.. ik weet dat ik niet alleen ben, maar ik voel het wel zo. Mijn drive en mijn veilige basis zijn er niet meer, hoe vind ik dat terug, hoe maak ik mijn leven weer zinvol?? Hoe houd ik vast wat ik leer op het “internaat” en hoe pak ik de draad op??

Gedachten die mij steeds bezig houden, die in gevecht zijn met werkelijkheid en met wat was.
Rationeel snap ik het en weet ik dat ik verder moet, zo goed als ik kan, gevoelsmatig is dat vaak volledig tegengesteld en zie ik niet altijd het “nut” ervan. Zo wisselen gedachten en emotie elkaar steeds af. Ik spreek mezelf toe en haal mezelf onderuit en spreek mezelf weer toe..
Hoe creëer ik die ommekeer naar alles weer de moeite waard vinden, hoe vind ik het moment dat ik kies voor mezelf, omdat dat okay is en omdat Robert me dat toewenste.
Wanneer accepteer ik dat het is zoals het is en mag ik dát wat was, van mezelf, op een andere manier vasthouden??
Wellicht moet ik geduld hebben met mijn therapie, ik heb tenslotte nog 8 weken, wellicht moet ik minder aandacht geven aan die dingen waar ik perse controle over wil houden en meer aandacht aan wat waardevol is en waar ik mee verder kan.

Vandaag, zaterdag is ook zo’n dag, vasthouden aan Hezenbergstructuur en oppakken!!! Hoe lastig kan het zijn?? Schiet op, doe iets.. actie.. ga “dingetjes” doen!!☝🏼
Toch lastig en ik kom moeilijk op gang. Het lijkt alsof ik tegen iemand aanschreeuw die verlamd is en in een rolstoel zit: “ Schiet op, sta op, stel je niet aan, doe niet zo lui en move that ass!!”
Het voelt alsof ik gewoon niet kán opstaan of bewegen, maar het grote verschil is, ik ben niet verlamd, ik zit niet in een rolstoel, ik kan lopen en zelfs rennen... en toch lijkt het alsof ik niet kan bewegen.
Een soort van bevangen door moedeloosheid en vermoeidheid en het gevoel van laat maar.. het heeft geen zin allemaal.

Uiteindelijk toch... opgestaan, gedoucht, bedje verschoond, wasjes gedraaid, strijken en stofzuigen.. actie... met in gedachten alsof er een grammofoonplaat blijft hangen: “ RUDJAK, RUDJAK, RUDJAK, RUDJAK”! (voor die zure appel 😉)
Vertraagde actie dus, maar wel actie, te laat ingezet, maar beter laat dan helemaal niet.
Vanmiddag naar Sas, er even uit, wat anders en weg van het alleen-gevoel. Bankie hangen, stokbroodje knagen en filmpje kijken. Gezellig.🙂
Morgen naar “grote An”, dus ook onder de pannen. Daar kijk ik ook naar uit! 😀
Of het dé juiste manier is nu.. ja, voor mij wel even.. liever onder de mensen dan alleen.

Maandag, maandag pas weer naar het “internaat”.... daar kijk ik nog niet naar uit... want daar komt-ie weer... welke kleertjes, schoenen en jassen??!!!!😫 Dikkere jas, ja dat moet, want het wordt kouder. Bah.. brrr... ik haat kou!
En ohja... weer schakelen.. terug in gareel.. en oefenen met wat ik leer daar.. en vervolgens dát vasthouden én oppakken ..

TGIF!!!

Vrijdag!! Laatste dagje hier, lekker naar huis! Blij dat ik weer terug ga.
Het is hier beslist geen vakantie, maar stiekem toch keihard werken.
Bij je zelf blijven, nadenken, voelen, bewustwording, huiswerk maken, opdrachten invullen en structuur creëren.
Proberen eruit te halen wat voor mij van toepassing is, maar ook wat voor mij haalbaar is. En dat is al lastig genoeg, want al vrij vlot kom ik hier steeds meer achter mijn valkuilen en sommige zijn best diep. Als het mij lukt om uit diepe valkuilen te komen, zal dit mij zeker sterker maken, putjes zijn geen probleem, daar stap ik desnoods overheen, maar de kuilen zijn lastig en kunnen nog wel eens een hele klim worden.

Gelukkig heb ik een held en heldin, familie, vriendjes en dinnetjes en dat is fijn en een zegen!! Dat heeft niet iedereen!
En in het echt, ben ik daar super dankbaar voor! Appen met held helpt mij en geeft mij vertrouwen dat ik dit kán en dat het goed kan komen. Streng, lief, bemoedigend en onzin praatjes, daar is held goed in!! Held en heldin geloven in mij en ik vertrouw op hen, vooral als ik het zelf soms niet meer helder zie of mezelf niet meer geloof, dan zijn zij er. Dikke, vette duizend keer bedankt lieve held en heldin! 💙🙏🏽
Vriendjes en dinnetjes helpen mij ook!! s’avonds laat appen, een luisterend oor en aanmoedigingen, maar ook lekker over van alles en nog wat kletsen! Dat helpt ook!! Ook ontzettend fijn om te weten dat ik bij zoveel lieve vriendjes en dinnetjes terecht kan!! Zeker wat het weekend betreft, het contrast tussen de Hezenberg en thuis, wat ik kan opvullen met bezoekjes en waar ik wat afleiding kan vinden! Nu, voorlopig liever nog niet té veel alleen-momenten en dan is het fijn als je bij vriendjes en dinnetjes terecht kan, om te “hangen” te chillen of gewoon over allerlaagste dingetjes te kletsen!

Held, heldin, familie, vriendjes en dinnetjes.... dank jullie wel!

Inmiddels zit ik al veilig in de taxi op weg naar huis... een lange rit, want het is spits en file ligt nu overal op de loer. 

Over wat ik vandaag heb gedaan... ??? geen zin om nu over te schrijven, ik wil gewoon naar huis!

Thank God It’s Friday!! 

Over de helft... en overspoeld

Ik ben over de helft van mijn tweede week. Dat voelt toch fijn. Morgen ga ik weer naar huis!!
Vanmorgen heb ik maar gelijk de taxi weer gebeld om mijn rit te reserveren. Het kan maar vast geregeld zijn! Naar huis!! Naar huisssssss!!😀

Ik ben ook voor mezelf opgekomen toen ik de taxi belde. Gezien mijn ervaring van vorige werk vrijdag met de chauffeur die de oren van mijn hoofd kletste, heb ik besloten aan te geven dat mijn voorkeur van taxichauffeur NIET bij hem ligt.
Uiteraard heb ik dit netjes en discreet “verpakt” in woorden en gelukkig reageerde ze daar heel sympathiek op! Ik hoef noooooiiiittt meer met de naar shag ruikende, plat Ambachts pratende en 3 uur in 1 kwartier pratende chauffeur mee!! Fijn!! Geregeld!! Daar ben ik vanaf.
Succesmomentje voor op mijn lijstje!

Vanmorgen had ik weer beeldende therapie. Eerst de intro van een zen-momentje, waar ik echt heel veel moeite mee heb en wat ik letterlijk uitzit. Dát lukt mij echt nog niet.. luisteren met gesloten ogen naar de stem van de therapeute, bewust zijn van je ademhaling, van je lichaam.. “schouders, knieën, teen” 😂😂 geen “hoofd”, want je mag niet denken!☝🏼
En dan nog de laatste woorden: “alles is goed, het mag er zijn en het is wat het is” bla bla bla.. 🙈
Zoals ik al zei, ik zit het uit.. geef mij die opdracht maar.. daar heb ik meer aan.

De opdracht was tekenen met krijt op een vel papier, met je gevoel, gewoon je hand lijnen laten tekenen zoals je hand dat wil. Zoals het voor jou goed voelt.
Willekeurige lijnen in precies díe beweging die bij jou gevoelsmatig binnen komt.
Gevoel.. dat is bij mij een dingetje, denk.. ik ben meer bezig in mijn hoofd en met gedachten dan gevoelsmatig ... soms dan..
We moesten 3 kleuren gebruiken, maar pas wisselen van kleur als therapeut het aangaf. Okay.. welke kleur en wat is matching met elkaar. Dat voelde ik dus niet, maar bedacht ik gelijk.
Vervolgens moest het van mij een beetje gelijkmatig verdeeld zijn over het papier.. zo min mogelijk lege plekken. En geen idee hoe ik het moest uitwerken, maar wellicht iets wat ik ook wel eens op papiertjes krabbel als ik aan de telefoon zit ofzo.. mmmm... niet zo gevoelsmatig dus. Eigenlijk al uitgedacht..maarja, ik voelde dan ook werkelijk niets.
Dit is het geworden, jullie zijn gewaarschuwd, ik ben geen kunstenaar en heb echt maar wat gedaan ..😂

Ik had hier dus werkelijk geen gevoel bij, alleen maar gedachten, het moet een beetje gecontroleerd, gelijk verdeeld en matching colors..  maar dat was natuurlijk eigenlijk niet de bedoeling, het moet puur gevoelsmatig. Aha... probleempje dus... defusie... loskoppelen van gedachten, maar bij je gevoel blijven, niet krampachtig de controle willen houden, maar “loslaten”.
Lekker makkelijk gezegd, maar hoe doe je dat??

Nog een opdracht, bijna hetzelfde moesten we hierna doen, alleen dit keer met een blokje wax in plaats van een krijtje. Dezelfde oefening dus, met je gevoel je hand met waxblokje over het papier laten gaan en zie maar wat er gebeurt. (Alleen zie je het niet, behalve als je met je hoofd plat op de tafel ligt en erlangs kijkt)
Vervolgens zijn we er met ecoline overheen gaan schilderen om het resultaat te bekijken. Ook bij deze opdracht zat ik te verzinnen.. te denken en niet te voelen. Controle willen houden en ongeveer hetzelfde willen maken. Tegelijk bedacht ik me of het niet beter was mijn patroon te veranderen, omdat ik anders wellicht in de beeldende zin in hetzelfde patroon blijf “hangen”. Zegt dat iets van mijn gedrag?? Moet ik daar invloed op uitoefenen.. patronen doorbreken... veranderingen aanbrengen... maar het moest toch met gevoel??? Ik heb er alleen maar bij zitten denken en niet zitten voelen... há, dat zegt wel weer een heleboel over mij en hoe ik met sommige dingen om ga.. daar
moet ik dus ookal mee aan de slag. Zie onderstaande, schamerige, vreemde letterlijk “denk”


beeldende tekening.

Nou, dit zijn zeker weer lessen.

In de middag heb ik een poosje zitten praten met een leeuw hier uit de leeuwenkuil. Waarschijnlijk wilde hij zijn verhaal even kwijt. Tja, dat kan.. maar ik kan er alleen helemaal niets mee. Hij bleef aan een stuk door zijn problematiek rondom zijn depressie aanhalen en heeft dat continu herhaald. Ik heb naar hem geluisterd en geluisterd...en geluisterd.. en geluisterd.
Ondertussen slurpte hij alle energie bij me weg en heeft me daarna zo laten zitten.. hihihi.. ook een les, leeuw heeft kunnen spuien en Annie is verrot. Verrot en overspoeld.
Niet meer doen dus. Gaat niet meer gebeuren, want ik word daar echt moe van, op mijn voorhoofd staat tenslotte: opgenomen in de Hezenberg, 10 weken therapie nodig, gestagneerde rouw, weduwe en in dalletje gekelderd!
Dat had leeuw nog niet gelezen zeker..
Geeft niet, ik zie ook niet alles zo helder, maar dit zal ik een volgende keer wel aangeven, wederom in een beleefde “verpakking”.
En anders geef ik hem aan!! 😂😂😂

Een beetje groggy en moe van die leeuw ben ik heel even gaan chillen op mijn kamer.

Voordat ik naar boven ging hoorde ik een leeuwin zeggen dat ik post had ontvangen!  Ohhhjaaa???

Post, helemaal voor mij!! Van ergens vandaan, helemaal naar mij gestuurd!! Hoe leuk is dat??


Als een kleuter zo blij griste ik de envelop uit mijn postvak en heb ik als een kleuter staan springen met die envelop tegen me aangedrukt! De leeuwin keek mee een beetje vreemd aan en ik snapte dat niet.. wat kijkt ze vreemd joh, dacht ik nog. Pas toen ik de envelop goed bekeek zag ik wat ze bedoelde.. op de envelop stond het logo van de Hezenberg.. behoorlijk groot ook nog en ja, mijn naam stond erop, dat wel...
mega teleurstelling... post van de Hezenberg, dat kunnen maar een paar dingen betekenen ... een factuur.. of huiswerk en opdrachtjes...
Pfff.. het laatste, post van Nona kecil, met een beetje huiswerk en een uitgeprint artikel over gestagneerde rouw.
En ik had nog zo gedacht dat het een kaart was.. 🙈😂😂😂

Huiswerk nog even laten liggen omdat ik mijn energie heb laten opslurpen door die leeuw.. wel artikel gelezen en daarin veel herkenbaarheid gevonden.
Aardige Nona kecil!
Morgen ga ik daar mee verder.. nu even niet..

Ik heb 2 afspraakjes al gepland voor als ik thuis kom vrijdagavond, ‘savonds naar Sassie en zondag even naar grote An! Daar kijk ik ook al naar uit!

Nu naar de dampkring, afscheidsavondje van leeuwin, kadootje geven en chillen!
Nog 1 daagje therapie.. en dan naar huis! 😘😘😘

Succes-verzameldag...

Begin de dag met een succesmomentje.. dat lijkt me een prima doel! Ik ga proberen een verzameling te realiseren van succesmomentjes!
Zodoende ben ik begonnen met een lijstje schrijven van “gelukte dingen” , maakt niet uit wat, als het maar gelukt is. Als het “aardig” was voor mezelf en anderen, als het als een mini-overwinning voelt, als ik er blij van word en als het gelukt is!
En als ik ze niet zie, dan weet ik dat mijn held het me voorzegt of me eraan herinnert! Dat doen helden, maar ook heldinnen!!
Helden en heldinnen stellen me gerust, moedigen me aan en spreken me moed in! Zij geven mij het gevoel van veiligheid en bieden me hulp als ik ze “roep” per whatsapp of mail. Mijn vangnet, mijn held en heldin. 🙂🙏🏽
Uiteraard ook mijn familie en mijn vrienden en dinnetjes!! Zij sturen mij ook lieve berichtjes en positieve vibes!! Zij laten me weten dat ze aan me denken en mij het beste toewensen. En dat helpt.. het geeft me moed en kracht om door te gaan en geeft me inzicht in de dingen waar ik dankbaar voor kan zijn!

Op de een of andere manier heb ik vandaag echt een goede dag gehad! Vanmorgen vroeg interactie therapie gehad. We hebben situaties uitgebeeld dmv de roos van Leary. Echt super interessant!
Voor mij was het niet helemaal onbekend, omdat mijn heldin me de roos van Leary al eens had laten zien. Dit is ‘m en ik vind ‘m leuk ook nog!

De Roos van Leary is een grafische weergave wat een bepaald gedrag, ander gedrag kan oproepen. Met behulp van dit model kun je leren gedrag te beïnvloeden. Op deze manier heb ik tijdens de therapie in groepsverband geoefend met het analyseren van gedragspatronen

We hebben verschillende persoonlijke situaties als voorbeeld genomen en geprobeerd het gedrag van de ander te beïnvloeden. Dit kan echt voor heel veel denkbeeldige situaties handig zijn. Binnen een gezinsverband, binnen je vriendenkring, op de werkvloer... waar maar. 

Heel interessant om te zien dat als je je eigen gedrag in de roos van Leary verandert of een andere positie aanneemt, dat je het gedrag of de positie van de ander kunt beïnvloeden.

Ik heb ook bemerkt dat als je je eigen gedrag of positie niet verandert, de situatie ook niet verandert.

Echt heel leerzaam 😊 en is zeker super handig!

Vanmiddag had ik weer wandeltherapie, je weet wel, zo’n wandeling waarbij je niks mag zeggen en zwijgend, in stilte bij jezelf moet komen. Dit onder begeleiding van de pastoor hier. 

Helluuuup... neeeee, niet weer als een zwijgende kudde schapen achter elkaar aan lopen.🙈😫

Maar .. hey, Annie was voorbereid!! Muziekje mee, oortjes in en zelf ik kan een hele wandeling mijn klep houden!☺️

Vanaf nu vind ik zwijgend wandelen niet meer vervelend!!😃🎶🎶🎶

Hahaha.. lang leve saaie, stille wandelingen.. opgelost.. just listen to the music!! 🎶🎶 gee probleem hoor, ik loop wel mee! 😂😂

En toen zag onderweg ook nog basketballen in de hoogspanninsmast hangen. Nog nooit eerder gezien .. dat krijg je dus als je met muziekje op wandelt, je gaat ineens naar boven kijken en dan zie je zoiets .. super vreemd!😳

Dit keer was die wandeling echt zo voorbij en heb ik meer gezien dan zonder muziekje op. Met muziek op kan ik beter kijken .. denk ik, vind ik 😊!!

Zo zag ik ineens ook de oorzaak en tevens de daders van de enorme shitstank die ik hier regelmatig ruik! 

Een kleine kudde bruin ongedierte kwam ik tegen... zíj waren het dus aldoor.. zie ik ook nu pas..🤨 

Stink beesten.. daarom, met muziek op zie ik meer.. 😁

Na de wandeling ben ik naar Hattem gefietst.. weer in mijn up. Ik moest lang de apotheek om mijn “dope” op te halen én ik moest een ijsje eten. En ohja, ik had nog een klein verlanglijstje waarvan ik maar 1 ding heb gehaald. Lijstje vergeten en 1 ding onthouden. Een spiegeltje.. die heb ik in ieder geval. Mijn “dope” en een spiegeltje... mmmm.. wat nog meer toch?? Geen idee... 

Dan maar een ijsje, stond dan wel niet op dat verlanglijstje, maar die wilde ik gewoon, met heel veel slagroom. Alleen voor mij.. en ik hoefde ‘m met niemand te delen.. 😂

Dit keer viel het gevoel van in de schijnwerper staan met het “ik loop hier alleen en iedereen ziet dat ik van de Hezenberg kom, zwaar in de shit zit, opgenomen in een kliniek en vast helemaal koekwaus ben” reuze mee. Ik heb alleen naar mijn mega ijsje gekeken, hopende dat ik ‘m helemaal op kon eten voordat iemand op het terras zich maar kon afvragen wat ik daar in mijn eentje deed. 

Gelukt, snel op, niet gemorst, gern slagroom verspild en weg voordat er ook maar 1 kip opkeek. 

Terug naar het internaat. Bijna teruggefietst wist ik het weer.. mijn verlanglijstje... ik wilde een plantje voor thuis in de tuin, paracetamol en zakdoekjes, en een kaasje en een worstje om te snoepen... hahaha.. sukkel!! Volgende keer maar dan! 

Later deze middag ben ik nóg een keer naar Hattem geweest. (moet niet gekker worden.. de hele dag al actief en in de weer... niet begraven, mezelf niet verstopt) Is een succesmoment voor op mijn lijstje! 

Ik ben meegereden met een oudgediende leeuwin van het internaat, zij vroeg of ik mee wilde om een klein afscheidskadootje te kopen voor een leeuwin die deze week voor het laatst is. Zij is ook een sigaret rokende leeuwin, dus ik zie haar regelmatig. 

Goed, ik ga mee. Gelijk boodschapje gedaan, kadootje en kaart gescoord én een kopje koffie op het terras! Best gezellig!

En dan ineens ... jam berapa?? Aduuuuhhh zo laat al?!!! Bijna 17:30... meldplicht bij het internaat.. 

Cepat cepat.. terug!!! Eten, we moeten er 17:30 zijn, de bel, het gebed, voer opeten binnen 30 minuten, dankliedje en weer van tafel. 

Tjeeee... dat zal een kruisje achter onze naam worden als we niet op tijd terug zijn... dus rap terug, gelukkig met haar auto en nét op tijd binnen. Pfff.. ook weer gered. 

Morgenavond is de laatste avond van de smoking lady lion en dan geven we haar het kadootje. En nemen we onder het genot van een versnapering en een sapje afscheid van haar! 

Al met al.. vandaag een goede dag.. een actieve dag en succesmomenten verzameld! 

Deze dag is winst! Morgen kan het anders zijn, maar dat is morgen pas! 

Good night lieve allemaal! 😘🙏🏽💙