Evaluatiegesprek met Nona

Afscheid hier komt steeds meer in zicht. Ik merk dat ik me de hele week, beetje bij beetje, meer los maak van het Internaat. Ik ben meer op mijn kamer, meld me zoveel mogelijk af bij de lunch, ben iets meer op mezelf en vertoon me niet meer in de gezamenlijke woonkamer.
Alsof ik het niet meer kan opbrengen maar ook de puf niet heb om veel met anderen te praten. Het is een beetje klaar hier.
Therapieën vallen in een herhaling, en geven me weinig nieuwe leerstof... jammer, maar... ik heb naslagwerk genoeg.

Vandaag had ik mijn einde gesprek, evaluatiegesprek, met Nona. Mijn allerlaatste gesprek met haar.
Ik was erg benieuwd hoe het zou verlopen, maar uiteindelijk draaide mijn benieuwdheid totaal om naar confrontatie en verlorenheid.
We hebben een heel lang, uitgebreid en pittig gesprek gehad. Wel een fijn gesprek, maar toch een verloren gevoel.
Laat ik het zo zeggen, ik kwam hier voor een aantal problemen, rouwverwerking, structuur, aanvaarden en accepteren dat ik nu alleen ben en daar een weg in moet vinden, van mijn negatieve stemming afkomen ..... maar ik kom met een hele waslijst méér hier vandaan.
Uit mijn formulieren die ik bij aanvang en bij het einde van dit traject heb moeten invullen, bleek mijn “score” nagenoeg hetzelfde.
Het was mooier geweest als deze een stuk lager zouden zijn uitgekomen, maar dat was helaas niet het geval.
Ik heb van Nona een hele opsomming “stoornissen” gekregen, die toch wel wat aandacht nodig hebben.
Niet alles was mij volledig onbekend, maar toch blijkt dat nieuwe “oude” problematiek, onderliggende issues, waarvan ik helemaal geen notie had dat deze mij nog in de weg zaten, toch problemen veroorzaken. Een beetje complexe dingen, waarvan ik ook niet goed weet hoe ik deze moet aanpakken of oplossen.

Als je continu over oude verflagen nieuwe verf blijft schilderen, maar de oude onderlagen niet goed schuurt en behandeld, zal elke nieuwe verflaag toch weer barsten en ribbels vertonen... hoe mooi je ook probeert een nieuwe kleur aan te brengen... de onderlagen blijven niet eeuwig sterk.. die bladderen eraf en veroorzaken problemen zodat nieuw schilderwerk ook niet meer blijft zitten.
En dan... dan krijg je kaal hout en rot het onder je ogen weg...
En als het blijkt dat je zelf niet zo’n hele goede schilder bent, dan moet ik toch echt een gerenommeerd schildersbedrijf in de hand nemen.. ookal wil ik mijn kwast in eigen hand houden...
dus .... volgende week weer langs mijn heldin én mijn held!! Daar ben ik blij om en kijk ik naar uit!

Gelukkig sta ik niet op straat, maar omdat nu verschillende problemen in elkaar overlopen en ik het op dit moment niet meer overzie, ben ik blij dat ik naar mijn veilige thuishaven bij heldin en held terecht kan!
Daar ben ik super dankbaar voor!

Even dus nu... beetje spoor bijster. Gelukkig heb ik even met mijn held kunnen kletsen, dat lucht weer een beetje op. Het neemt niet al mijn bangigheid weg, maar het geeft weer een beetje lucht.

Voor nu een bonkend hoofd .. doodmoe en ben rillerig als een grasspriet... (voor zover deze rillerig kunnen zijn)

Ajo... mandi... bloggen... knock-out erin... en tidur maar...

Alleen maar moe nu..

Rare ochtend..

Vanmorgen begon vreemd.
Een beetje de weg kwijt, maar inmiddels weet ik wel waardoor het is gekomen. Groggy van mijn knock-out pillen.
De weg kwijt in mijn eigen slaapkamer hier. Op zoek naar de “voordeur” terwijl ik aan de badkamerdeur stond te rammelen.. en nog in paniek ook.
Blijkbaar heb ik me hard genoeg laten horen, want een gastvrouw heeft bij me ingebroken, gekalmeerd en gezegd dat ik nog maar even moest gaan liggen en proberen wat te gaan slapen..
Nou, dat heb ik toen maar gedaan.
Vervolgens heb ik tot 14:00 geslapen, toen pas opgestaan en mezelf weer bij elkaar geraapt voor beeldende therapie.

Ik voelde me in ieder geval wel weer helder, maar nog wel doodmoe...
Wel had ik dus ontbijt én lunch geskipt.. helaas... maar had ook geen trek ofzo.
Ik ben s’avonds met een paar leeuwen en leeuwinnen hier friet gaan eten en dat smaakte best goed!
Bovendien was het ook echt even gezellig zo met elkaar.

Toen we terug kwamen zag ik dat ik post had ontvangen! Wéér post voor mij!!!
Wat super lief!!
Een lieve kaart van L. mijn dinnetje van de Hezenberg!!

Echt ontzettend lief van haar... mijn speciale branie Hezenberg dinnie! 😃. Die mis ik ook erg hier..
afscheid nemen zonder haar hier is vreemd en voelt raar.
En dan maakt een kaartje weer een heleboel goed gelukkig!

Morgen moet ik weer normale tijd opstaan, om 9:00  interactieve therapie en daarna wandelen.
Én ik mag mijn ei niet missen bij het ontbijt... dat ging vorige week al mis... nu moét ik er wel zeker 2 nemen. (ik heb tenslotte nog te goed..😏)

Morgen ga ik ook even naar Hattem, iets voor mijn held en heldin scoren, iets te snoepen voor donderdagavond, als afscheidsavondje voor alle leeuwen en leeuwinnen.
En iets voor... ik weet niet meer, er was nóg iets, maar ben dat nu even kwijt... 🤔🙈

Nu tijd om te gaan slapen... en rap... morgen moet ik weer helder zijn!

Laatste week Hezenberg

De taxi was vanmorgen mooi op tijd, dus kwam ik ook mooi op tijd aan op de Hezenberg. De rit met de taxi was okay, hoewel ik me niet zo okay voelde. Afwisselende gevoelens van angstig en onzeker, maar ook al in gedachten bezig met afronden en mijn laatste therapieën goed doorlopen.. en proberen er nog uit te halen wat mogelijk is.
Onzeker over hoe ik verder moet thuis en alleen en tegelijkertijd ook weer fijn om thuis te zijn, eigen bedje, eigen douche.. lieve familie, vrienden en dinnetjes weer in de buurt!! 🙂

Vandaag in mijn laatste week hier ingegaan, mijn laatste maandag op het internaat.
Gelijk al druk... tas met kleertjes in mijn kamer gezet.. hup door naar ACT..... 12:30 voedertijd, daarna PMT, om 15:00 afspraak met Nona, om 16:00 evaluatie met mijn regiebehandelaar (de medicijnman), dan avondeten en dan verrot...en vermoeid.

ACT was helaas geen nieuwe therapie... een herhaling van mijn eerste week hier.. chips... jammer, ik kon geen nieuw onderwerp in me opnemen. Zonde ook van deze laatste keer ACT, hebben ze dan de therapieën nét niet op 10 weken afgestemd of zo?

Bij PMT precies het zelfde.. ook al herhaling.. matje verdedigen, grenzen aangeven en voor jezelf opkomen e.d..
En dan ook nog met precies dezelfde oefeningen... mmmm... beetje jammer.

Voedertijd... bleeehhhhh...🤢 bloemkool (zacht gekookt als bijna pap), droge stapel doorgekookte aardappelen en hamburger zo droog als een schoenzool...
Menukaart veranderd ook niet echt hier ..

Gesprek met Nona was fijn.. ik heb het vervelende berichtje van afgelopen donderdag met haar kunnen bespreken en weer verheldering over gekregen. G-schema ingebracht en alles goed besproken. Dat luchtte een beetje op.. ik voel me er weer iets rustiger onder. Nona is dan misschien niet mijn heldin, die heb ik nl al, ze is best wel een beetje lief.
Woensdag heb ik mijn laatste gesprek met haar en tevens de evaluatie. Ik heb al een hele stapel formulieren van haar gekregen om in te vullen die ik woensdag met haar ga bespreken.
Dat word waarschijnlijk een lang gesprek. 😬

Gelijk aansluitend na mijn gesprek met Nona, had ik de evaluatie met de medicijnman.
Makkie... hij weet meer van medicatie dan van gesprekken...
De medicijnman heeft me alleen gevraagd hoe ik de periode hier op het internaat heb ervaren. Daarbij  heeft hij alleen maar: ”ahhh...”  “mmm...”  “juist ja.. “ en “nou... nou.. mmm... goed, duidelijk, het ga je goed” gezegd. 😂😂
Boeiende evaluatie.

Na de gesprekken moest ik me haasten om op tijd aan tafel te verschijnen .. avondeten.. brood met iets erop.. vleesjes, zoetjes, thee en melk, bidden, liedje zingen en weer wegwezen.

De dag zit er al weer op.
Ik heb uiteraard nog even met mijn liefste held geappt.. altijd blij met zijn peptalk..🙂! Dat doet me weer goed!
Gelukkig zie ik mijn heldin en held volgende week weer.. ik heb ze heel erg gemist! 🙁 nog even geduld hebben.

Morgen weer verder hier.. maar voor nu.. al.. sudah.. mandi, knock-out erin en tidur...

Grijzig.. regenachtig.. buiten en van binnen

Gelukkig, ik was weer “normaal” vandaag. Geen rare taferelen door medicatie.
Gewoon lekker geslapen en niet een hele ochtend kwijt.

Wel voelde ik me heel somber vandaag.. grijzig, regenachtig (het miezerde buiten) maar van binnen voelde ik mij net als dat het er buiten uitzag.
Een nare sfeer hing er in mijn beleving hier op de Hezenberg.. niet grillig, maar somber, waarschijnlijk mijn beleving, want op zich is het gewoon een donderdag als iedere donderdag.

Toch bemerkte ik bij mezelf dat ik me echt eenzaam voelde en leek het zelfs alsof vandaag mijn eerste week op de Hezenberg was.
Zoveel lieve leeuwinnen zijn nu vertrokken en morgen vertrekt en weer een leeuwin uit mijn groep. En al deze reeds vertrokken leeuwinnen en bijna vertrokken Leeuwin zijn de gene waar je al een behoorlijk tijd hebt samen geleefd en veel mee hebt gedeeld.
Het zijn de leeuwinnen waar ik al 7 tot 10 weken mee bent opgetrokken, met de een intensiever dan de ander, maar ik heb veel met hen gedeeld en zij ook met mij.
En ongemerkt ontstaat er dan toch een soort band en vriendschap die meer betekent dan ik had kunnen denken. De empathie die je deelt, de warmte, de moeilijke en leuke momenten... en dat gewoon belangeloos en zonder oordeel... ja, dat ontstaat toch hier. Het gaat vanzelf.

En dan nu, inmiddels is er al weer een forse nieuwe lichting leeuwen en leeuwinnen binnen gestroomd.. die ongewild (gewoon omdat dat nou eenmaal zo gaat) een barrière gaan vormen tussen “oudgediende” en “welpjes”.
Zo als ik mij in mijn eerste week voelde.. en welp in een leeuwenkuil, zo zullen de “nieuwelingen” zich ook vast voelen... zoekend naar je weg in de roedel van oudgediende.
Nu ervaar ik dus dat als oudgediende je net zo hard aan het zoeken bent naar je weg.. alleen niet de weg binnen de Hezenberg, maar de weg daar buiten.
Gevoelsmatig lijkt het alsof er afstand ontstaat of afstand die je zelf neemt om langzaam te kunnen afsluiten hier.
En eigenlijk voelt dat dus heel eenzaam. Er ontstaat gewoon een soort scheidingslijn.
Een start van de welpjes en een “open” einde van de oudgediende. Ik ben al een heel klein beetje aan het weggaan hier.. en ook dat gaat vanzelf denk ik. Het voelt als verlaten worden en eenzaam en je niet meer helemaal willen openstellen naar iedereen toe. Iets wat ik al lastig kon, maar nu mijn deurtje nog dichter laat.
Volgende week is het mijn laatste week... daar zie ik tegenop... en hoe rond ik hier af.. geen idee..??!!

Wat de grootste domper gaf vandaag was een berichtje dat ik ontving vanavond en mij behoorlijk van mijn stuk heeft gebracht.
Iets wat ik al had losgelaten, met een soort van “okay” gevoel, een gevoel van “het is wat het is”... iets waar ik geen energie meer in kon steken omdat ik daar geen energie meer van krijg, maar mij alleen maar uitput, iets waar ik verse losse grond over had gegooid en een mooie bloeiende plant in had gezet (met het idee dat als ik er nu even niets mee kan is dat goed, maar voor levendigheid en vruchtbaarheid zet ik daar een bloeiende plant om leven toe te laten) (hoe beeldig is dat..🙂)
Precies dát... is weer helemaal omgespit en losgewoeld .. drassige aarde en een geknakte plant ...
abracadabra verhaal voor velen, maar ik wil het netjes en respectvol houden.. hoewel het me echt helemaal van mijn stuk heeft gebracht.
Niemands schuld, maar mijn gevoel en ervaring wat weer van alles oproept.. onzekerheid, verdriet, angst en ook een beetje machteloosheid... ik ben zelf verantwoordelijk voor het gevoel dat het bij mij los maakt, daar kan niemand iets aan doen.. dat moet ik zelf weer opnieuw plaatsen.
En dat kost wéér energie.. die ik eigenlijk in andere dingen zou willen stoppen.
Dus dat... 😔

Dit heeft me voor vandaag echt de das om gedaan en voel me moeier dan ooit... slapen dus.. de hoogste tijd.
Knock-out erin en oogjes toe..

Slaapwandelen in de ochtend.. 🙈

Tjonge jonge... wat kun je weer blij zijn als je een nacht goed hebt geslapen!!
Als een roosje... aan 1 stuk door geslapen.. non-stop ! Blij met medicijn!!
Maar.... 1 dingetje over het hoofd gezien... een slaapbommetje kan ik beter op een “normaler” tijdstip innemen dan bijvoorbeeld 02:00 s’nachts.
Deze slaapbom werkt behoorlijk lang en toen ik vanmorgen opstond, dat is dan ook het enige wat ik nog van deze ochtend wist, werkte dat ding blijkbaar nog door...

Ik heb even geappt L. die hier vorige week was vertrokken. Daar begon het mee.
Woensdag ochtend is ei-ontbijt.. daar heb ik dan ook altijd zin in.

 

Blijkbaar was ik een heel interessant berichtje aan het sturen én wist ik ook zeker dat ik iets volkomen normaals appte naar haar, maar toen ik het vanmiddag las... mmmm... was dat toch écht iets heel anders overgekomen. Ik was me op dat moment totaal niet bewust van.. 🤪

Het wordt nog vreemder, want in de middag hoorde ik dat ik wel bij het ontbijt was, opzoek naar mijn ei, helaas niet kunnen vinden. Heb 2 glazen thee voor mezelf ingeschonken, liep daarmee rond alsof ik gezopen had en heb aan iedereen verkondigd dat ik zo lekker geslapen had! (Dat klopte ook zeker!)
Een leeuw had ik aangesproken bij het ontbijt en verwonderlijk naar zijn sinaasappel gekeken en hem gevraagd hoe hij het voor elkaar kreeg om er 2 tegelijk te schillen.
(Ik zag nl dubbel...🤪)
Ik ben zelfs nog een sigaretje gaan roken.. wat ik me ook niet meer kan herinneren.

Om 9:00 interactieve therapie, daar liep ik ook al dwaas rond en naar horen zeggen had ik het maar over dubbel zien.. vooral als er bewogen werd, dan leek het wel 4 dubbel. Ik begreep er niks van...
verder vernomen dat Nona mij naar mijn kamer heeft begeleid om te gaan rusten...
ook daar weet ik niks meer van...
Helemaal van de wap... en de hele ochtend was foetsie.. wamos.. weg... geen idee.

Één ding weet ik wel zeker, ik heb echt super goed geslapen, niet uitgerust, maar wel aan 1 stuk door geslapen! En dat was me zeker heeeeeeel veel waard, daar wil ik best een keertje een ochtend voor skippen! 😄

S’middags ging het weer beter.. ik was weer helemaal bij. Ik ben met een leeuwin hier naar Hattem geweest en een klein cadeautje voor mijn groepsleeuwin gekocht die deze week vertrekt. En even samen een tosti gegeten.. best gezellig even.

Om 16:00 had ik een gesprek met Nona. We zijn nu een beetje naar het einde van het traject aan het werken. Mijn opdracht is goed nadenken over wat mij kan helpen om straks thuis verder te gaan.
Ik vind dat maar knap lastig, want alle goed bedachte plannen, geleende strategieën en ideeen komen maar moeilijk van de grond.
Één ding is zeker, er moét een hondje komen, Nona vind dat een prioriteit om aan te schaffen en juicht dat helemaal toe. (Maar heldin en held waren haar daarin allang voor... 😏)
Let’s go Marley!!!!🐾🐾🐕
Volgende week donderdag kan ik mij aanmelden op een website van een labradoodle fokker! Die verwacht binnenkort een nestje! Ik zit startklaar !!


Verder hadden we een Sinterklaasavondje hier op de Hezenberg. Best gezellig met voor iedereen een leuk kadootje, wat te snoepen en te drinken! Há.. Hezenberg springt uit de ban!! Moet niet gekker worden hier!
Heb het bewust niet te laat gemaakt, zodat ik bijtijds mijn slaapsnoep kan innemen en hopelijk iets helderder morgen kan opstaan!
Ik ben benieuwd! 🙈🤓

Medicijnman én post!! 😀

De hele ochtend had ik vrij vandaag, maar heb de hele ochtend doorgebracht in mijn kamer.
Stom vermoeid door weer een slapeloze nacht.... maar.... daar gaat vandaag verandering in komen, ik heb een “date” met de medicijnman!
En ik heb besloten dat ik daar niet wegga voordat hij mij een medicijn heeft uitgeschreven.
Hij moét van mij iets geven om te slapen, want anders houd ik het niet vol.

Eerst lunch om 12:30, bel luiden, bidden, makan2, dankliedje zingen en wegwezen.
Makan2 voor mij lekker niet... geen hap eet ik van de lunch.. geen trek en bovendien is de geur van de maaltijd bij mij niet eet-waardig.
Uiteraard weer bespioneerd door een gastvrouw en ook nog eens toegesproken... “Je moét eten hoor, want hierop (geen lunch) kun je niet leven” bla bla bla...
Het ene oor in, het andere oor uit! Let lekker op jezelf en maak je niet druk om iets waar ik me al helemaal niet druk om maak. Brrrrr.... spionnen... 😡🤮

Na de lunch hadden we beeldende therapie. Tijdens de aandachtsoefening moesten we ons voorstellen dat je in een museum loopt om naar je eigen standbeeld te gaan kijken.
De opdracht: maak van klei jouw standbeeld, zoals je je hebt kunnen voorstellen...
Weer lastig vond ik, want ik heb niet zo snel een “beeld” bij dit soort oefeningen, laat staan een standbeeld.
Ik kon er dan ook niets van maken... weer lekker suf, want wederom een therapie verknald.
Misschien was ik ook te onrustig en zat ik al met 1 poot in de kamer van de medicijnman... ik weet het niet.. in ieder geval is het me niet gelukt een standbeeld te kleien! (alsof er überhaupt een standbeeld van mij in een museum zal staan... denk het niet)

Missie geslaagd bij de medicijnman!! Dat is dan in ieder geval wél gelukt! Slaapbommen, knock-out rommel gekregen op recept en ben dan ook gelijk mijn “dope” gaan halen!
Één ding is nu zeker... vanavond kan ik slapen... 😀🤗

  Hiep hiep hoeraaaa... eindelijk weer nachtrust!!

Mission accomplished!!

Toen ik met mijn “dope” terugfietste was het al donker... doodeng op die stomme dijk naar het internaat terug, want verlichting kennen ze hier niet. Heb knetter hard gefietst en redde het nét voor het avondeten!
Ik werd door een leeuwin gewezen op post voor mij. Wat??? Weer post??? Hoe leuk is dat!
Geweldig zeg!
Inderdaad .. check!✅ veel post zelfs! Twee kaarten én een pakketje !
De kaarten... super lief en attend van mijn dinnetjes die vorige week de Hezenberg hebben verlaten!!
S. en L. .... wat lief van hen.. en wat een verassing!! En zulke lieve woorden hebben zij beiden geschreven... lief lief lief!! 💙
Dat was zeker een spring-momentje waard! Dank jullie wel meiden! 😘🥰

Het pakketje was van mijn mams!! Een chocolade letter! Geweldig!! Een beetje gebroken tijdens de reis die het heeft moeten afleggen, maar daar gaat de smaak niet van achteruit!!
Een beetje 5 december voorpret!
Ik heb ‘m vast ik kleine stukjes gesneden, zodat ik ‘m lekker op brood kan gaan opeten!
Dank je wel moekie!! Ik ben weer verwend! 😘

Morgenavond, 5 december dus, hebben we hier op het internaat een Sinterklaasavond.
Blijkbaar is er iets georganiseerd door een aantal leeuwen en leeuwinnen om toch een beetje het “Sinterklaasavond” gevoel te creëren.
Ik ben benieuwd! 🙂

Nu ga ik snel mijn “dope” nemen en in slaap storten!! Kan niet wachten!

Maandag zonder 3, maar mét labradoodle

Daar zat ik dan vanmorgen... startklaar voor de taxi, besproken voor 8:30/8:45, maar aankomst was 9:30... grrrr... dat was mooi niet de afspraak.. veel te laat die taximeneer..
Vervelend... vlug bellen naar de Receptie van de Hezenberg   dat ik wel kom, maar vermoedelijk te laat.
En dat gebeurde dus ook, maar het viel mee, ik was maar 10 minuten te laat.. (voor het eerst te laat in 8 weken... dus valt nog mee..)

Ik ben gelijk ACT binnengestormd.. maar kreeg geen straf..🙂 het was al doorgegeven.
Stiekem had ik gehoopt dat de aandachtsoefening, waar de therapie altijd mee start, al voorbij was.. gna..gna..gna...😁, maar niets was minder waar. Zo sympathiek van hen zèg... speciaal op mij gewacht voor de “neem wáááár... en observéééér” oefening. Dat noem ik nou nog eens pech hebben...

Ik heb bemerkt dat nu de therapie in herhaling gaat vallen, we hebben opnieuw het onderwerp van de “vermijding” en “controle” behandeld. Deze heb ik al in mijn eerste week gehad, dus zonde... niks nieuws vandaag.
Tja, er zitten nu nieuwe mensen in de groep en dan begint blijkbaar alles weer van voren af aan.
Ik kon zo mijn aantekening erop open slaan en inderdaad .. exact hetzelfde.

Ik heb nu echt een vreemde groep, 2 leeuwinnen die weg zijn en die ik echt mis en morgen komt er een nieuwe leeuwin bij.. én deze week is er nóg een leeuwin die mijn groep gaat verlaten.
Echt vreemd, de hechte, veilige en vertrouwde groep, trekt langzaam uit elkaar en word opgevuld door een nieuwe lichting. Zo gaat dat nu eenmaal, maar is toch niet echt prettig.
Vooral het missen van de 3 vertrokken leeuwinnen, daar heb ik toch meer last van gehad dan ik had gedacht.
“Het is wat het is” dan maar.. en ik ga me komende weken richten op de laatste dingen in therapie. Ik heb nog steeds veel werk aan de winkel!

Na ACT kon ik mijn sombere gevoel eventjes een beetje laten opklaren, doordat er een pastorale gast op bezoek was met.... jawel... een labradoodle pup!!
Annie gelijk blij!! Zo schattig... zo eentje wil ik graag.. een kleine, pluizige, niet verharende mini
labradoodle!!! Een “Marley”, alleen heette deze Floor ..

   

  

Dat was echt een “goedmakertje” (of een goed makkertje😉).
Nou... helemaal plat-geknuffeld dus.. en trui was haren-vrij..😁
Meteen een goed idee voor de Hezenberg, een therapiehond! Niemand zal last hebben van allergie, want daar zijn deze diertjes op gefokt! Dus perfect. Hoog knuffel- en aaibaarheidsgehalte, een vriendje voor allemaal, een beetje beweging voor wie wil wandelen en gezelschap, onvoorwaardelijk!
Ik stem vóór !!

Na de lunch had ik een gesprek met Nona. Een van mijn laatste gesprekken met haar. 

Ik heb mijn weekend met haar besproken, dat het me niet zo goed af was gegaan met mijn huiswerkopdrachten, maar ook dat ik grotendeels begraven heb gelegen. 

Té moe, te lusteloos, te somberachtig en daarbij continu in gedachten een gevecht aan ben gegaan met mezelf. Boos op mezelf omdat ik niet ben opgestaan, boos omdat ik geen huiswerk ben gaan maken, boos omdat ik mijn voornemens niet heb uitgevoerd. En vervolgens mezelf een nietsnut vinden, een loser, een zwakkeling en een mislukkeling. Alleen hebben al die gedachten niet geholpen.

Nona zegt mij dat dát niet de manier is om mezelf te motiveren. 

Zij vind dat ik dingen moet zoeken die mij wél helpen om aan een dagritme te komen. 

Hulp van buitenaf, doormiddel van iemand die me een appje stuurt om op te gaan staan bijvoorbeeld.

Of een planning maken waarbij ik de ochtenden vol plan om dingen buitenshuis te doen, zodat ik eruit moet! Dan loopt de rest van de dag wel beter. 

Dat hoef ik niet perse komende weekenden te doen, maar voornamelijk door de week als mijn Hezenberg erop zit. 

Stof om weer over na te denken en hulp inschakelen. 

Ook heb ik een aantal formulieren gekregen om in te vullen en woensdag bij haar in moet leveren. 

Ik heb het gelijk na mijn gesprek ingevuld. Dan ben ik daar mooi klaar mee. 

Na het eten vanavond ben ik vrij snel naar mijn kamer gegaan... geen zin in woonkamergezelschap.. te moe en geen zin om te praten!! 

Ik heb wel wéér een kaart ontvangen!! Echt bijzonder!! En super lief ook! 

Een kaart van Isa, Carola en Puck!! 

Echt heel lief van hen, met een warme uitnodiging om bij hen te komen eten en logeren!! Hoe lief is dat?!! 😃💙

Dat lijkt me super leuk!  

Ik ga lekker bijtijds douchen, blog schrijven en aftaaien.. ben verrot! Morgen heb ik een date met de medicijnman, dan hoop ik weer goede slaapmedicatie te krijgen, want voorlopig is slapen allang weer waardeloos.. hup met die dope... ik wil gewoon weer een hele nacht mijn ogen sluiten .. 

Afscheid van 3 en weekend

Vrijdag was echt een rare dag. Ik heb afscheid moeten nemen van 3 super fijne leeuwinnen op het internaat. Echt een naar gevoel.
Ik had me, toen ik begon aan dit traject, nog zo voorgenomen me niet te gaan “hechten” of te veel te gaan “binden” aan mensen hier, hoe veel je ook met elkaar meemaakt hier en ongeacht de klik die je krijgt.... ik ga me niet hechten ... veel te lastig als je weer afscheid moet nemen....
Nou, dat voornemen werd al heel snel overboord gegooid.
Vriendschap hier op het internaat ontstaat gewoon, belangeloos, vanzelf, ongemerkt en valt niet te beïnvloeden. En eigenlijk heb je het ook een beetje nodig, vooral doordat de therapieën vaak zwaar en intensief zijn, helpt de klik die je met sommige leeuwinnen hebt om te ontladen, de zware momenten lichter te maken en gezelschap te hebben aan elkaar, maar ook zeker het delen van “bagage” helpt om elkaar tot steun te zijn.
Bovendien hebben we een behoorlijke tijd met elkaar doorgebracht hier en ben je elkaar ook best goed gaan leren kennen.
Zodoende was vrijdag een rare dag.

Bij de laatste keer lunch met deze leeuwinnen werd er dan ook extra aandacht aan hun afscheid besteed. Ik had voor alle 3 een klein afscheidskadootje, dat ik bij hun bord nét voor de lunch had neergelegd. En zo hadden er velen van de leeuwen en leeuwinnen aan gedacht, dus er was al een hele verzameling aan kaartjes en presentjes opgestapeld bij hun plek aan tafel.
Maar ook de 3 Hezenbergverlaters hadden blijkbaar aan mij gedacht en ik kreeg ook nog een presentje van hen. Niet alleen ik, maar ook nog een aantal anderen hadden een klein afscheidskadootje bij hun bord liggen. (Dat terwijl ik niet eens wegga). Super lief dus, met ontzettend lieve geschreven “boodschapjes” en mooie wensen erop vermeld!

Verwend dus, zonder dat dat nodig is. Een dierbaar aandenken op een bijzondere vriendschap met deze meiden!

Dan is het tijd voor groeten en gedag zeggen:

                                   
                                     

En dan rest alleen het officiële sleutel-inlever moment bij de receptie. Ook dat moet even vastgelegd

worden. 🙂🗝🗝🗝

En dan zit het erop voor deze leeuwinnen. Einde traject Hezenberg en een start van het volgende traject... verder aanpakken met de tools en handvatten die zij hier hebben gekregen. 

Ik ben blij dat ik deze meiden heb leren kennen en we zullen elkaar nog zeker eens gaan ontmoeten! 

Nou... hup.. schiet op, naar huis jullie! Ik ga jullie missen!

De vrijdag is voorbij en het is tijd om het weekend in te gaan. 

Gelukkig ben ik vrijdag opgehaald door Quinten en Sam, Quinten chauffeur en Sam en ik bijrijders.. 😄

Fijn om vrijdagavond lekker onder de pannen te zijn! Dat “verzacht” de overgang van internaat naar huis toe. 

Bij Sam en Roger lekker gechild en spaghetti ála Roger gegeten! 😋 lekker !

Gelijk afgesproken om zaterdagavond te gaan eten bij Boekmans! 

Veeeeeeeel te veel eten daar, maar wel een hele gezellige avond gehad! 

Vooral omdat mijn zaterdag uitermate slecht was verlopen. Alle goede plannen, op tijd opstaan (wekker strategie), huiswerk maken, boodschapje doen... niks van terecht gekomen. Lekker stom van mij. 

Ik voelde me niet gemotiveerd en sombertjes en op de een of andere manier lukt het me dan niet om mezelf moed in te spreken of boos te worden op mezelf, zodat ik in actie kom. 

Peptalk naar mezelf toe, rudjak (voor die irritante zure appel), poco poco muziek-motivatie gedachten.. ze werken niet... de “loden deken” ligt dan volledig over me heen en zelfs geen antidepressiva kan daar tegenop. 

Niet fijn en kon dan ook nog maar nét op tijd douchen, aankleden en me enigszins oplappen voor het etentje met Roger en Sam. 

Echt vervelend van mezelf. 

Gelukkig was de avond heel gezellig en kon ik de hele rot-zaterdag even vergeten. 

Ohja, onderstaande foto was nog van vorig weekend met HappyIndo Foodtruck bij Ricky Risolles en 

tante Lien! De beloofde foto! 😃 komend weekend gaan we weer Foodtrucken, heb ik al zin in!

Zondag is mijn herkansing had ik bedacht. 

Zondag moét iets beter gaan. En uiteindelijk lukte dat ook een klein beetje. Niet helemaal alleen, maar met wat over en weer appen met L, Hezenbergverlater en tevens nieuw vriendinnetje, ben ik dan uiteindelijk opgestaan, gedoucht en boodschapje gehaald en langzaam begonnen aan de dag. 

Helaas nog steeds geen huiswerk gemaakt, wel continu over nagedacht en in gedachten dus heel druk dus mee bezig geweest, maar niets van de grond gekregen. Ook stom van mij, maar blijkbaar was opstaan en naar de winkel al zo’n opgave.. waar ik ook echt moe van was (ik verbaas me over mijn vermoeidheid terwijl ik dit schrijf)  té erg vind ik .. en toch is het zo.

Morgen ga ik weer naar het Internaat. En heb ik gelijk op maandag al een gesprek met Nona. Kan ik meteen alles opbiechten. 

Nu maar spulletjes gaan pakken en zorgen dat ik niet te laat mijn mandje in ga.