Vanmorgen gestart met ACT, gelijk al weer intensief. We hebben het onderwerp “puur bewust zijn” besproken. Wat is de kern die alles samen houd.
We hebben een “denkende zelf”
- oordelen, analyseren, denken, regels stellen, plannen.
Én..
We hebben een “observerende zelf”
-opmerken, aandacht hebben voor, bewust zijn.
Je “denkende zelf” en je “observerende zelf” wisselen elkaar steeds af. Waarnemen en voelen en vervolgens weer rationaliseren.
Slecht 1 element blijf steeds hetzelfde en verandert niet, dat ben je zelf. Je eigen “ik”.
Wanneer gedachten de overhand krijgen raak je innelijk “vol” en lijkt er geen plek meer te zijn om “bewust” te zijn, maar wanneer je uit je gedachten kunt komen en beter kunt observeren, ontstaat er weer ruimte. “Ik” ben namelijk niet mijn gedachten.
Was het allemaal maar zo simpel, voor mij is dit echt een lastige.
We hebben dit denkbeeldig geoefend. Door je voor te stellen dat je langs een rivier zit die een rustige stroming heeft en grote bladeren die uit een boom gevallen zijn drijven met de strooming weg. Je gedachten moest je op zo’n drijvend blad zetten en weg laten drijven met de stroming van de rivier.
Maar wat... wat hè... wat als je gewoon geen gedachten hebt??? Dan heb je dus alleen maar lege blaadjes en een stromende rivier..
misschien juist helemaal goed.. als er geen gedachten zijn, dan kan ik lekker mijn “observerende zelf” zijn en hoef ik geen ruimte in mijn hoofd te maken. Dan hoef ik me alleen maar bezig te houden met opmerken en bewust zijn.
Stromende rivier en drijvende blaadjes... klaar!! 😀
Ochtend programma zit erop, snel lunch, klok luiden, bidden, eten, dankliedje zingen en de zaal verlaten.. en dat allemaal in een half uurtje... hilarisch..😂
Na de lunch PMT, we hebben het onderwerp “ruimte bepalen voor jezelf”, hoe ver mag iemand in jouw comfort zone komen.
We zijn in rijen tegenover elkaar gaan staan, dus 1 persoon tegenover je. Deze persoon moest op jou af komen lopen en jij moest aangeven tot hoever je dit toe liet.
In de groep is dat toch anders dan in het echt, de leeuwen en leeuwinnen in de groep zijn wel vertrouwd en voor mij was het dan ook geen probleem dat ze dicht bij me kamen, met bijvoorbeeld minder dan een armlengte.
Je gevoel moest je bij deze oefening laten “spreken”. Wanneer voelt het comfortabel en wanneer voelt het ongemakkelijk.
Ik voelde eigenlijk niks, mijn gevoel heeft geen moment aangegeven dat iemand te dichtbij zou komen, maar ik had voor mezelf bedacht (juist.. denken en niet voelen) dat ongeveer een armlengte of ietsje minder dan dat voor mij prima zou zijn.
Hoewel ik me wel bewust ben, dat als het om vreemde mensen zou gaan ik meer ruimte zou willen, dan moet er minimaal een armlengte tussen en misschien wel ietsje meer. Ik denk wel dat ik mijn “ruimte” zelf zo kan bepalen.
We hebben ook een oefening gedaan om een plaats te bepalen in de zaal door je eigen stoel op een plek te zetten die voor jou comfortabel is. Maakte niet uit waar je je stoel neerzette.
Twee leeuwinnen en ik hadden onze stoel langs de kant van de zaal bij de verwarming gezet.
Lekker warm en gezellig bij elkaar.
Vervolgens moesten we een andere stoel uitkiezen en daar plaats nemen.
Ik en de 2 andere leeuwinnen hebben van plek gewisseld en gingen weer zitten. Dezelfde setting, alleen een andere stoel. Weer bij de verwarming en gezellig naast elkaar.
Helaas... dit ging dus opvallen.. therapeute streng... nog een keer van plaats veranderen, maar dan letterlijk een hele andere plek in de zaal aannemen.
Bah.. niet fijn.. want ik zat daar wel lekker... en vertrouwd..
en dat was natuurlijk juist de opdracht, uit je comfort zone... conclusie: ik ben daar niet zo goed in dus. Confrontatie en bewustwording.
Ja, ik snap ‘m... uit mijn comfort zone en verandering aan gaan.
Heldere oefening en zeker heel duidelijk, maar ook weer lastig en wederom zegt dit weer heel veel van mezelf!
Ik weet het, maar ik vind het super lastig om daarmee aan de slag te gaan!
“Als ik niet verander, zal er geen verbetering komen”
LAAAAAASSSSSTTTTIIIIIIIGGGGGGG!!!!!
Nog steeds veel werk aan de winkel.. het houd voorlopig nog niet op hier.
Morgenochtend heb ik een gesprek met Nona. Om 09:00 gelijk. Dus weer genoeg om met haar te bespreken. Ik zie er tegenop, maar ik moet hier wel mee aan de slag, maar op de een of andere manier heb ik nog steeds moeite met mijn vertrouwen naar Nona. Ik mis mijn heldin. Mijn enige echte heldin die mij helemaal kent en die ik volledig vertrouw. Mijn liefste heldin!
Dat is Nona gewoon niet.. zij heeft alleen maar een reserve plek..
Hoe dan ook, ik zal het even nog met Nona moeten doen, bij gebrek aan heldin.
Ohja.. nog iets leuks! Het cadeautje wat ik van mijn moeder heb gekregen:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten